marianne laenen schreef op vrijdag 16 november 2007, 20:34:

Klinkt als een goed idee!

Ik herinner mij dat ik vroeger een voormalige draver kende die ook wegspatte als je er met je been aankwam in een poging van dat been verlost te zijn, hij vluchtte ervoor, wat ook een wijze van niet-accepteren is. Hield je hem tegen aan de voorkant omdat wegspatten niet de bedoeling is, dan ging hij telgangen. Ik neem aan dat dit paard zo deed omdat hij vroeger voor de sulky heeft gelopen en het associeerde met misschien de bomen van de sulky (en de daaraan gelieerde druk of stress)? Dat hij daarop gefixeerd was?
Heeft Björk voor de wagen gelopen, nee toch?
Van Cadiz weet ik geen menverleden, hij is vroeger wel met stokken geslagen, zodanig dat hij continu in de afweerstand staat. Stokjes met en zonder blaadjes doen hem he-le-maal niets, hij heeft dat gevoel uitgezet en reageert er totaal niet op. Been of aaien daarentegen irriteren hem buitensporig, ook hij slaat net zo nijdig als Björk met een achterbeen naar het been waarmee ik hem 'om' wil zetten. Zet ik hem om met dijbenen en zit, is er niets aan de hand.

Christel Provaas schreef op vrijdag 16 november 2007, 21:20:


Ik had er even een nieuw topic van gemaakt. Mijn dijbenen betekent bij Björk de stop. Gewichtshulpen geven gaat ook niet dat resulteert in bijten, ik zal ook dat proberen te filmen. Misschien is het wel handig om in nieuwe topic gevoeligheid verder te gaan. Ze heeft nooit voor een kar gelopen trouwens, wel heeft ze echt angst gehad voor stokken met en zonder blaadjes. Maar wat een nijd he met dat meppen, ze kan het in alle gangen en ook in zomervacht.