Huertecilla schreef op zondag 5 november 2006, 15:55:
>
> De valkuil zit in de belasting door het ruitergewicht en de
> activiteiten. Extra gewicht, verziekte gewichtsverdeling,
> onaangepaste motoriek, sneller, hoger, verder, vul het in.
> De combinatie is vaak aan de zware kant voor het natuurlijke
> ontwerp. Als het natuurlijke ontwerp dan daarbij door niet
> optimaal management verzwakt is, is de overcapaciteit daarin
> niet altijd voldoende voor wat de ruiter vraagt.
> Beslag is dan mogelijk een effectief hulpmiddel.
Zo is het overigens begonnen. De belasting was wat te zwaar voor het natuurlijke ontwerp geworden. Een stukje geschiedenis:
Met het in gebruik nemen van paarden als trekdier voor zware lasten en werkkracht in de landbouw (11de 12de eeuw) begint ook ijzeren beslag ingang te vinden (ook voor ossen overigens). Voor deze periode waren landbouwpaarden zo goed als onbestaande, de akkers werden bewerkt met mensen en ossen, en paarden waren hoofdzakelijk te vinden in militaire context, of als prestigebezit van rijke burgers (rijpaarden, jachtpaarden, renpaarden..). . Transport gebeurde hoofdzakelijk met ossen en muildieren.
Het beslag was er vooral om de inzetbaarheid van de werkpaarden te garanderen, een paard moest iedere dag voor de boer of koetsier aan het werk kunnen en soms erg zware lasten kunnen slepen, ongeacht de toestand van de wegen, het terrein of zijn hoeven. De makkelijkste oplossing is dan er een ijzer onder slaan. Voor meer grip kunnen hier ook kalkoenen in (en/of om de slijtage van het dure ijzer wat af te remmen). Ijzer was prijzig, en veel paarden liepen ongetwijfeld zonder, of alleen op werkmomenten met beslag.
Beslag kwam zeer uitzonderlijk voor als orthopedische ingreep, of (zoals dat nu nog bestaat) als statussymbool. Als je rijk genoeg was om je niet-werkpaard op metalen schoenen te laten lopen wou dat al wat zeggen. Pas in de laatste 150 jaar werden landbouwpaarden en koetspaarden systematisch allemaal beslagen.
Groet,
Elke
Hoeven
