ingrid van der post schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 13:33:


Het was inderdaad een traditionele hoefsmid die haar bekapt heeft.
Alhoewel ik altijd heel tevreden ben geweest over die smid en hij ook openstaat voor vragen etc, denk ik dat ik toch er eens een NB'er bijhaal.
Het ideaal is voor mij dat ik haar zelf natuurlijk kan bekappen. (vind ik namelijk leuk) Ik denk dat een NB'er mij dan beter op weg kan helpen, een smid heeft toch altijd een andere benadering.

Ans

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 13:13:


Grinnik, "aards" zo heeft niemand mij nog nooit genoemd. Zal waarschijnlijk een nevenverschijnsel zijn van het feit dat ik een wetenschappelijke studie volg. (in tegenstelling tot de meeste van mijn medestudenten, ben ik nochtans aardig alternatief )

Ik denk trouwens dat je wel eens gelijk kan hebben over het karakter van mijn paard. Ik ben zo gewoon van haar voldoende ruimte en rust te geven dat ik misschien wel eens over het hoofd heb gezien dat zij juist nood heeft aan mijn aandacht.

Ans

e m kraak schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 14:43:


Zo als jij het verwoord voel ik me op slag al niet zo rot meer. :)
Ik ben er altijd van uitgegaan dat Tempête mij op emotioneel vlak helemaal niet nodig had. Dat was voor mij ook niet echt een probleem. Ik zie haar er in ieder geval niet minder graag om.
Maar het is toch leuk om te horen dat ze blijkbaar toch iets van verbondenheid voelt naar mij toe. En mij niet alleen ziet als iemand die haar komt 'pesten' of als een wandelende worteltjesautomaat.
You made my day.


Tuurlijk heb ik wat aan jou persoonlijke ervaringen. In tegenstelling tot jou en anderen op dit forum heb ik geen 15 jaar ervaring om op terug te vallen.
15 jaar geleden zat ik nog op de kleuterschool met de blokken te spelen. :)
Tempête is mijn eerste eigen paard en spijtig genoeg voor haar, weet ik soms absoluut niet waar ik mee bezig ben of wat ik moet doen. Elke nieuwe situatie is weer een leerproces, waarin ik alleen maar kan hopen dat zij hier niet de dupe van wordt. De ervaringen van anderen op dit forum, kunnen dan soms echt wel een hulp zijn. (Zoals nu bijvoorbeeld, zelf nooit gedacht dat mijn emotionele toestand effect zou hebben op Tempête.)

Dat het verboden is voor paarden om invalide te zijn, heb ik ook al aan der lijve ondervonden. Ik ben al meerdere keren voor een idioot versleten omdat ik haar bijhoudt en blijf investeren in haar. (zowel financieel als emotioneel)
Mijn zus zegt soms al grappend dat ik door Tempête zoveel moet proberen op te lossen/ bij te leren dat geen enkel ander paard na haar mij nog kan verassen. Dat is natuurlijk op z'n minst zwaar overdreven, maar ergens heeft ze wel gelijk. Hopelijk kunnen eventuele opvolgers van Tempête (in de hele verre toekomst, want ik wil haar nog lang niet kwijt) hier dan van profiteren. T'is alleszins een "interessant" dier om als eerste paard te hebben.

groetjes
Ans

Ans, paarden kunnen heel erg 'eigen' zijn in het laten zien van hun emoties. Bij mijn paarden onderling is daar veel verschil in.

BD kan zwaar beledigd reageren wanneer ik niet háár maar Mazir buiten rijd, ze blijft dan de hele tijd voor het hek op en neer draven, is druk en schreeuwerig, terwijl ze met Mazir niks heeft, en ze keert zich van mij af wanneer ik terugben en haar mijn verontschuldigende aandacht wil geven. Wanneer zoals gisteren een ander haar gereden heeft 'straft' ze mij door de dag erna voor mij niet te willen werken, zoals vandaag, waardoor ik me lekker schuldig kan voelen. Tuurlijk weet ik heel zeker dat ze dat niet bewust doet, maar ze straalt iets uit alhoewel ik me ook zeer zeker realiseer dat dat ook míjn schuldige gedachten kunnen zijn. Wat het ook is; het zegt iets over mijn verbond met haar en haar verbond met mij en als ik héél eerlijk ben vind ik het geeneens erg.

Want ik ben gewoon van haar en dat zal ik weten ook!

Wat het ook is, mijn lichaamstaal of de hare, míjn emotie of de hare, het doet er niet toe, het ís er en ik moet er telkens weer wat mee want ik kan en wil het niet negeren.

Er zijn ook paarden die niet veel laten merken, die niet verwijtend zullen kijken, of jij als mens pikt dat niet op, hoewel het er misschien wel is.
Zo merk ik niet aan Izzy of ze haar koudbloedmaatjes die pas verkocht zijn mist en ik vind dat best moeilijk. Vanuit je denken als mens blijft het moeilijk te zien of je paard gelukkig is, want wat is geluk voor een paard?! Net zoals ik het moeilijk vind Bombita te peilen, omdat ze zo nors kan zijn. Maar als ik dan met haar werk en haar vanuit haar ooghoeken naar me zie kijken weet ik drommels goed dat zij mij in de peiling heeft en wanneer ik contact met haar maak hoor ik telkens weer van de rijder dat zij naar me toe wil trekken, dus er is wel degelijk een heleboel tussen ons, ook al zal zij dat niet snel laten merken. Wanneer ik haar tussen haar oren kriebel verzacht haar blik, maar ze zal zich niet snel aan mij overgeven. Aan Evy weer wel; die kan alles met haar doen.

Ik heb paarden waar ik alles mee kan doen, ik heb ook paarden waarmee ik niet moet 'werken' wanneer ik niet goed in mijn vel zit, moe, gehaast of sjaggerijing ben. Mazir is daar één van, feilloos in staat je zwakke plekken te ontdekken, je precies te laten zien waar je staat die dag en da's wel eens confronterend waarbij niet hij, maar ík degene ben die zich moet omdraaien en hopen-op-morgen-beter.

Aan de andere kant; toen Winner een paar maanden geleden erg ziek in de kliniek was en het erg onzeker was of hij het ging overleven, wie was er toen ik midden in de nacht overstuur en huilerig bij mijn paarden wilde zijn ? Niet mijn geliefde BD, die loopt (letterlijk) weg van dat emo gedoe, maar het was Mazir die heel zacht zijn neus tegen mijn been aanduwde en daar minutenlang doodstil met zijn hoofd omlaag geleund bleef staan zonder een beweging te maken en er ging zo'n troost en zachtheid van hem uit.....

Het hebben van een paard blijft voor ieder van ons een enorm leerproces, ook de mensen die al jaren met paarden omgaan.
Nooit zul je 100 % weten of je het goed doet, vaak zul je achteraf zeggen dat je het misschien toch anders had moeten doen, maar bedenk je dat je op dát moment het beste voor je paard wilde en van daaruit je keuzes gemaakt hebt.
Als je maar van jezelf weet dat je het vanuit een zuiver hart gedaan hebt.

Ik wens je sterkte, ben een beetje bezorgd dat je nu op en neer geslingerd wordt tussen hoop en vrees (werken of niet), nét nu je een beslissing had genomen om Tempête met pensioen te sturen.
Van een afstand kan ik niet beoordelen hoe het met haar gaat, wél lees ik in jouw berichten dat je het áller allerbeste voor haar wilt.
En de oplossing ligt dichterbij dan je nu zou denken, dat weet ik wel zeker.

Groet, Pien

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 1:46:


Je hebt gelijk, ik weet inderdaad niet meer wat ik nu juist van plan ben en hier wordt aardig wat afgeslingerd. :) Niet alleen door wat hier geschreven wordt hoor. Ik twijfel al langer of dat hele pensioen-idee wel zo goed is. Ik heb ook schrik dat ze nog sneller in een oude stijve knol gaat veranderen door het niets doen.
Zo heel slecht is ze er voor de moment niet aan toe trouwens. Dat maakt het nog moeilijker. Moest ze nou verschrikkelijk kreupel zijn, dan wist ik het wel. Maar eigenlijk zie je er amper iets aan als ze op de wei loopt. Op de wei is ze in stap lichtjes mank en in draf bijna zo goed als zuiver. Op de weg loopt ze wel slechter. Korter en stijver in haar beweging wat en ook nog eens ietsjes mank op één van haar voorbenen. (maar mijn vermoeden is dat dit wel eens door haar hoeven zou komen) T'is in ieder geval al veel slechter geweest dan nu.
Soms vraag ik mij af of ik haar beter niet gewoon aan het werk zet, wandelen en eventueel rijden. Misschien dat dit wel verbetering geeft?
Maar dan moet ik weer denken aan wat die DA's zeiden en aan die RX-foto's, want die waren echt wel slecht.
En toen ik haar gisteren meenam voor een kort wandelingetje op de weg, wou ze gewoon niet. Elke drie meter ging ze stilstaan of verzon ze wel één of ander steentje of grasprietje dat eerst grondig onderzocht moest worden. Ik moest haar bijna smeken om mee te gaan. Dat zet mij ook wel aan het twijfelen, want doet ze dat nu omdat wandelen pijn doet? Of hangt ze gewoon de idioot uit en profiteert ze van mijn twijfels?

Ik vraag mij trouwens af, waarom die tegen mij gezegd is dat ik maar best moet stoppen met hopen. En dat andere paarden met artrose nog wel bereden mogen./kunnen worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat paard van Piet. (ben zijn naam even kwijt) Piet rijdt daar toch ook nog mee?
Wat maakt nou het verschil tussen een "verloren zaak" en een paard dat nog wel licht werk mag doen?

Ans

Ans Jondral schreef :



Hmm, Ans, als ik dit zo lees vraag ik mij af of je wel duidelijk genoeg bent in je bedoelingen naar Tempête toe.
Begrijp me niet verkeerd; maar als ik lees dat je het hebt over 'smeken' om mee te gaan, lees ik eigenlijk dat je heel zacht met haar bent.
Kan het zijn dat je té zacht bent, alles tezeer van haar moods en toestanden laat afhangen en haar daardoor misschien te weinig duidelijkheid geeft waardoor het paard haar eigen duidelijkheden gaat scheppen?

Zoals we al zeiden zijn paarden feilloos in staat om je lichaamstaal te lezen, en ik denk dat dat nog véél verder gaat in de vorm van plaatjes lezen die jij in je hoofd hebt. Kan het zijn dat Tempête jouw twijfel, je onzekerheden, je angst misschien (om haar niet te willen overbelasten) 'gebruikt' -oké verkeerd woord, ik weet het- om niet te hoeven werken?

Ik heb er hier ook paarden bij die snel in een soort van slachtofferrol gaan en die je er echt als het ware 'overheen moet tillen' door je kordaat op te stellen waardoor er duidelijkheid ontstaat. Andere paarden weer mag je nooit onder druk zetten. De kracht is juist in te schatten wat en hoever je mag gaan bij elk paard afzonderlijk.

Ik weet weinig van het verleden/ziekzijn van Tempête, als ik tijd heb zal ik je berichten eens nalezen. Maar is het ook niet voor een groot deel een mentale kwestie tussen jullie?
Waarbij ik dus niet zeg dat je maar op haar moet gaan zitten en rijden he, maar ik zeg wel dat gedrag ook zeker mee kan spelen.

Bombita is een jaar lang erg zielig gevonden ; Toen ze hier kwam had ze een grote wond aan haar been (prikkeldraad) had ze exzeem, hoefproblemen, angsten en was ze ook nog 'ongewenst' zwanger. Sjonge jonge wat was die zielig en dat hebben we geweten óók. Want ze ging in een slachtofferrol en werd echt nijdig naar mensen toe, wilde met rust gelaten worden, niet werken, alles leverde verzet op.
Nu ze beter is, haar veulen geboren, zijn we haar weer gaan rijden en we hebben echt wel wat confrontaties gehad, meer 'terrein afbakenen' tussen haar en ons, en nu het eenmaal geregeld is, is zij een van mijn meest betrouwbare werkpaarden geworden. Als ik zie hoe dat paard dat zo in haar eigen wereld leefde geniet van haar buitenritten (ze laat haar veulen er graag voor thuis) denk ik : Het was niet makkelijk met haar en voor haar, maar voor elk van ons is het het waard geweest!!!!


Groet, Pien

Spirit schreef :



Ojé, ojé, ojé, ik zal mezelf maar effe corrigeren voordat ik dit halve forum der dierenliefhebbers over me heen krijg :

Ik ben geen DA, maar ik denk dus dat je een verschil mag maken tussen mentaal en lichamelijk, waarbij deze beiden natuurlijk erg aan mekaar verbonden zijn.

Bij een paard dat wel kan dartelen met zijn vriendjes in de weide, drafjes, galopjes, daarbij de oortjes naar voren, blij en goed lopend, maar nog geen 10 meter op het harde lopen kan ga ik wel effe ernstig nadenken en toch eens uitproberen waar dat vandaan komt. Zou ik het toch ook in het mentale zoeken. Angst voor de pijn misschien ? Niet duidelijk genoeg? Jouw angsten?
Waarbij je wel eerlijk naar jezelf, je bedoelingen en je paard moet zijn, dat was wat ik eigenlijk wou zeggen.

Pien

Ans Jondral schreef op zondag 15 oktober 2006, 9:49:


Ans, Carlos is 44 en daar wordt niet meer opgereden hoor de laatste 3 jaar en daarvoor alleen kleine lichte meisjes. Don, mijn rijpaard is 14 en men vond dat hij 2 jaar geleden geslacht moest worden vanwege ernstige hko.htm">hoefkatrolontsteking vanwege voetmishandeling. Hij loopt echter weer prima. Maar geen paard met artrose dus.

Piet

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 10:22:


Soms ben ik heel zacht en vrijblijvend met haar, maar dat is een bewuste tactiek. Tempête is een paard dat steeds confrontaties opzoekt. Ze daagt echt soms uit, probeert een reactie van mij te ontlokken waarna zij er dan nog eens overgaat en dan krijg je dus een heuse machtstrijd. Zij haalt haar kracht uit conflicten.
In het begin, toen ik haar begon te verzorgen voor haar vorige eigenaar heb ik daar ook heel veel problemen mee gehad. Door haar manier van reageren maakte zij mij heel ruw, iets wat ik met andere paarden nooit heb.
(Bijvoorbeeld mijn zus haar pony, is net het tegenovergestelde. Als je daar mee werkt, maakt die pony je door haar manier van reageren heel zacht en subtiel) Tempête wist mijn knoppen zitten voor ik die van haar wist zitten. Uiteindelijk was het zelfs zo ver gekomen dat elke poging om met haar te werken steeds uitdraaide op een conflict tussen ons. Wat soms heel gevaarlijke situaties opleverde. Uiteindelijk geeft ze wel toe hoor, maar voor ze zover is, kan ze een confrontatie heel ver drijven. Ik heb toen uiteindelijk wat hulp gekregen van een oude schoolvriend van mijn vader, die als hobby zogenaamde 'gevaarlijke beesten' omschoolde tot brave rijpaardjes. Daar heb ik wel wat aan gehad. Zijn boodschap aan mij was dat ik maar beter een ander verzorgpaard moest zoeken. Volgens hem zou ze altijd confrontaties blijven opzoeken als ze daar de kans toe kreeg en zou je haar nooit kunnen vertrouwen. (En hij wou niet dat de dochter van één van zijn beste vrienden haar nek zou breken.) Ik heb toen zijn raad niet opgevolgd en heb haar zelfs gekocht. (was een eigenwijze puber ) maar ik heb wel de manier veranderd hoe ik met haar omging. Ik ben ervan afgestapt om een vraag van mij aan haar gradueel op te bouwen maar ben veel zachter met haar gaan werken. Ik probeer ongeacht haar reactie, alles vriendelijk te blijven vragen. Je moet met twee zijn om ruzie te maken. En als ik geen ruzie maak, dan kan zij ook geen ruzie maken. In plaats van door conflicten door te werken (zoals parelli) probeer ik die te negeren of te vermijden. En dat heeft echt wel effect gehad.
In de normale omgang met haar werk ik nu wel weer gradueel, en daar wordt ze nu wel fijner van ipv ruwer. Maar in situaties die kunnen uitgroeien tot mogelijke conflicten moet ik nog altijd oppassen.

Om nu terug te gaan naar dat wandelen. Als zij gaat stilstaan en ik vraag haar op mijn stem en een zeer lichte druk op het touw om door te lopen en ze wil niet. Zal ik het haar eerst nog eens vragen door iets meer druk van mijn touw. Als ze dan nog niet wil, zal ze haar hoofd omhoog gooien en eventueel achteruit stappen. (want zo is ze, op een zeer lichte hulp kan zij heel overdreven reageren) Als ik dan mijn hulp kordater maak en meer druk zet op mijn touw, is de kans groot dat ze steigert. Als ik dan niet toegeef en nog meer druk op mijn touw houdt, zal ze eerst nog één of twee keer steigeren en dan uiteindelijk toegeven en toch volgen. Dit is de manier waarop ik het vroeger zou gedaan hebben. Dan krijg ik wel wat ik wil, meer ik moet eerst wel ambras over maken met haar.
Nu doe ik dat meestal niet meer. Als zij nu gaat stilstaan probeer ik te vermijden dat het zover komt dat ze haar hoofd omhoog gooit en achterwaarts gaat, want eens ze dat doet kan ik ook niet meer terug en moeten we door die confrontatie. Ik vraag het haar vriendelijk en blijf het vriendelijk vragen tot ze bereid is om in te gaan op mijn verzoek en bouw de druk niet op. (Daarom dat ik schreef 'smeken', aangezien ze gisteren nogal nerveus was, lag een mogelijke uitbarsting binnen de mogelijkheden) Dan blijven we maar even stilstaan, uiteindelijk volgt ze toch. Is op de lange termijn 100 keer effectiever, en ondertussen ken ik haar ook goed genoeg om in te schatten wat voor tactiek ik best gebruik.
Soms heeft ze mij nog wel eens liggen hoor, het is iets waar ik constant op moet letten. Maar ruzies zijn zeldzaam geworden.
Ergens heeft die vriend van mijn vader trouwens wel gelijk, vertrouwen kan je haar niet. Ze is een braaf paard, maar ze zit snel boven haar theewater en dan blijft ze wel gevaarlijk.

Misschien dat je dit een verkeerde aanpak vindt, maar tot nu toe werkt dit wel het beste voor ons. ik was het zo beu om steeds met haar in discussie te moeten gaan om iets gedaan te krijgen.

groetjes
Ans

Piet schreef op zondag 15 oktober 2006, 11:05:


Ow, dan was ik mis.
Sorry
In ieder geval, er zijn denk ik nog wel andere voorbeelden voorhanden. Bv op site's zoals bokt kom je wel eens beesten tegen met 3 en 4tjes op hun gewrichten die nog M-dressuur of whatever lopen.
Stel ik mij toch vragen bij.

Ans

Ans Jondral schreef op zondag 15 oktober 2006, 12:01:


yes, klopt of z-dressuur met arthrose. niets is uitgesloten.