Christel Provaas schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:25:


Omwille van haar artrose/spat. Ze heeft sinds begin juli geen dag meer rad gelopen. Volgens de DA's kon ze maar best met pensioen.

Tempête is geen paard dat graag werkt. Vandaar ook mijn twijfel of ze nu al dan niet ongelukkig is. Appreciatie van een mens doet haar weinig. (daarom dat bijvoorbeeld clickeren ook niet echt een succes is)
Ze is altijd zo geweest, moest nooit iets van mensen hebben. Ze is wel vriendelijk en correct en doet wat je vraagt. Maar plezier vindt ze daar volgens mij niet in.
Het laatste anderhalf jaar was ze opmerkelijk socialer. (Ik dacht dat ze er "overgegroeid" was) Maar nu is het dus weer als vanouds.
Wandelen vond ze wel leuk, maar niet zozeer omwille van het 'werk' of aandacht van mij. Wel omdat ze het 'spannend' vindt en met haar weidevriendje kon gaan crossen etc,...

Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:37:


Gek, hoe tegenstrijdig met het jubelverhaal over Apache, die clickeren juist eeeenig is gaan vinden en ook zo'n hersenhelft-beest was die niets leuk vond.
Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat stilzetten van een paard, hoe chronisch geblesseerd ook, fysieke achteruitgang betekent. Ik heb dat zelf ervaren toen Buck 8 maanden op rust stond wegens een vermeende blessure. De kreupelheid genas er niet van en zijn stofwisseling kwam op een gevaarlijk laag pitje. Een paard is een dier van de beweging! Pensioen is iets voor mensen die het gewoon accepteren dat ze stijf en krukkig worden.

Waarom denk je dat Tempête de laatste anderhalf jaar socialer was? Er moet toch IETS geweest zijn wat haar raakte?

Christel Provaas schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:53:


Je hebt helemaal gelijk soepeler wordt ze er niet op, maar ik heb niet zoveel keuze. Ofwel zet ik en mank paard aan het werk en voel ik mij er slecht bij, ofwel laat ik haar op de wei, en voel ik mij er ook slecht bij.
life is beautiful :)


Ik heb er echtig waar geen idee van. Ik dacht gewoon dat ze eindelijk haar pubertijd ontgroeid was en volwassen was geworden.
Iets anders kan ik niet verzinnen. Zeker niets dat met mij te maken heeft. (Het is wel vergezocht maar enige wat misschien zou kunnen is door Lolita, mijn shet. Die hebben we vorige zomer gekocht en is eind juli naar een vriendin van mij gegaan. (dus de periode klopt wel ongeveer) Misschien mist ze die nu? Alhoewel dat ik dat nogal onwaarschijnlijk vind, zo'n dikke vriendinnen zijn het nu ook weeral niet en ze heeft Charly nog als gezelschap. Binnenkort komt Lolita terug, dus als ze dan weer socialer wordt dan is het duidelijk)

Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:34:



Ans, hoe weet je dat zo zeker, dat het niets met jou te maken heeft? En/of dat ze jou niet spiegelt?

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Catie schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 17:42:


Ja, Laminietjes zijn zorgwekkend. Even niet opletten en het is weeeeeeeer gebeurd. De gevolgen zie je 1 maand later pas verschijnen. Als ribbel of traumaring in de kroonrand. Ik weet niet of een graaskorf nut geeft. Lijkt me van wel omdat het zal beperken in de voedselopname. Lijkt me voor een paard heel erg frustrerend....

Waarom is in jouw situatie: niet op gras betekent opsluiten? Heb je geen rijbak of paddock?
Ik weet wel wat ik volgend voorjaar ga doen: 1/4 hectare omploegen. Niks gras meer. Kan ik doen, omdat ik 2 hec. heb. 4 weilanden en 1 hec. is hooiland. Maar van de winter mogen ze het pikzwart lopen.... en voordat het zich gaat herstellen gaan wij wel flink eggen. Net zolang tot de zode geen groen meer wil produceren.
Ik heb wel een rijbak. Maar daar is heel weinig uitzicht en het waait niet door.
Omdat er een begroeide groene wal omheen ligt. Hij verveelt zich te pletter daar.
Buiten dat heeft hij heftig zomerekzeem. Absoluut 2 heel goede redenen om hem niet of nauwelijks te laten grazen.
Als er geen gras is zijn er beduidend minder Culloides.... minder last van zijn ekzeem dus. En ook geen risico op hoefbevangenheid.

Waar vriest het niet? In Portugal! Daarom gaan wij lekker naar de Algarve emigreren!!
Heb je alleen nog wel last van Culloides.... maar minder, omdat daar nauwelijks gras is. )

Wil

Natuurlijk kom je er wel!!

Coralie van W schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 19:56:


Nog even toevoegen aan deze opsomming:
ik heb haar veel beweging gegeven. Meestal 3 keer per week rijden.
Niet erg lang (1/2 à 3/4 uur) omdat ze nog een beetje kreupelt vanwege een oude hoefzweer en ik niets wil forceren.

Peet schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:42:


Ben je de laatste anderhalf jaar veel met haar kreupelheid bezig geweest en heb je daarna misschien de pijp aan maarten gegeven? Paarden voelen het wanneer ze belangrijk zijn en voelen het ook wanneer ze uitgerangeerd zijn. Misschien heeft de aandacht voor haar kreupelheid haar goed gedaan en voelt ze nu dat het over is. Uit je woorden proef ik desillusie, dat pikt je paard ook op!
Iemand die paranormaal begaafd is (jaja ik begeef mij hier op glad ijs, sla anders maar over...) en Buck niet kent, liet hem o.a. 'beschrijven' hoe ik 's avonds, het was donker, huilend naast hem op de grond in elkaar zakte met mijn handen voor mijn gezicht geslagen en het had met zijn voorbeen te maken. Vanuit hem kwam een gevoel van: het komt wel goed hoor! Dat moment weet ik mij exact te herinneren, het gebeurde tijdens zijn langdurige kreupelheid, de hoef bleef al weken mooi koel, ik voelde dat 100x per dag en was 's avonds ineens heel warm. Toen kwamen de tranen en ik zakte wanhopig in elkaar.
Het gaat nu niet om dit voorbeeld inhoudelijk en al helemaal niet om de dramatische lading, maar om het feit (ik vind het een feit) dat paarden dat wat er in jouw hoofd omgaat, oppikken en er dus blijkbaar iets van vinden.
Ik filosofeer in het wilde weg, maar kan het niet zo zijn dat Tempête jouw desillusie oppikt? Je hebt je erbij neergelegd dat er niets meer aan te doen is, da's voor jullie allebei geen vrolijkmakende gedachte, niet?

Piet schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 19:59:


Zoals ik al schreef, Piet: hele lage hielen en ondiepe straalgroeven.
Hoewel haar witte lijn prachtig is, en ze hele dikke hoefwanden maakt (die ook snel groeien), is de inwendige structuur duidelijk niet sterk.
Er zit weer een nieuw stuk hoefwand aan te komen (is nu halverwege) en ik hoop van harte dat, eenmaal uitgegroeid, dit een nieuwe kwaliteit hoef met zich gaat brengen....

Zoals het nu is durf ik alleen met hoefschoenen te rijden (op korte ritten met zachte ondergrond na), en ik hoop echt dat dit gaat veranderen.

Trouwens, vóórdat ik met NB begon, toen ik haar hoeven langer liet groeien, gingen we wèl hele tochten maken over harde ondergrond...
De problemen (hoefzweren) kwamen pas NAdat ik haar NB begon te bekappen....
Maar nu groeien we hopelijk toe naar een situatie die VEEEL mooier is dan het ooit geweest is :).
De hielen zijn in ieder geval weer normaal (hoewel veel te laag).
Groet,
Coralie

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:34:



Misschien toch eens gaan vragen bij één van die 'paranormalen' (Mieke Zomer, Nanda van Gestel, of ...)?
Groet,
Coralie
PS: Heb je mijn stukje over ondergeschoven hielen gelezen? Jij had daar laatst een vraag over...

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:06:


Nu zetten jij en Petra mij wel aan het denken.
Het is nu 3,5 jaar geleden sinds dit hele gedoe met haar benen is begonnen. Ik heb altijd wel ergens hoop gehad dat het wel weer in orde kwam. Die illusie ben ik inderdaad nu wel kwijt. (Alhoewel ik hard mijn best doe om in de ontkenningsfase te blijven hangen :) ) Maar dan spreek ik puur over emotionele dingen. Zou sterk zijn als ze dat aanvoelt, want emotioneel staan we nu ook weer niet zo dicht bijeen.
Als je bijvoorbeeld de weblog van Petra over haar merrie en veulen leest (jawel Petra, ik lees soms wel eens iets ) dan voel je een zekere verbondenheid. Dat is iets wat wij niet hebben. Wij hebben moeten leren om met elkaar om te gaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik de indruk kreeg dat we elkaar wat begrepen. En het kan soms nog wel eens serieus botsen. Maar zoals ik al zei, zo is haar karakter. Ik heb nog geen enkele mens met haar gezien met wie ze wel direct een band leek te hebben of tegenover wie ze zich anders opstelt. (Alleen mijn moeder, die ziet ze graag komen, want het enige wat die doet is worteltjes en appeltjes brengen en verwacht niks in ruil )
Qua aandacht is er echt niks veranderd, ik ben nog steeds veel met haar kreupelheid bezig. (Als je al 3,5 jaar naar benen kijkt, is dat moeilijk om af te leren.)
Ik zou het wel erg vinden als mijn gemoedstoestand inderdaad de reden is van haar ongelukkig zijn. Ik kan mezelf moeilijk dwingen om alles leuk en tof te vinden. Dan zou ik alleen maar tegen mezelf zitten liegen.
Dus dan zou het erop neer komen dat zij zich rot voelt, zolang ik mij rot voel. Nou, leuk vooruitzicht.

groetjes
Ans

Coralie van W schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:47:


Ja, ik heb je stukje net gelezen. Je hebt mijn aandacht :)
Moet nog wel je link ff lezen.
Zou je misschien foto's willen nemen? (voor-en na ofzo) want ik ben echt wel benieuwd.

En over die paranormalen, tja ik denk dat je daar weinig aan hebt als je er niet ingelooft.

groetjes
Ans

Coralie van W schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:13:


Zoals ik in dat andere topic al schreef, ben ik hier in geïnteresseerd.
Ik heb nu ook je link gelezen over de hielen.
Klinkt logisch, en is eigenlijk net hetzelfde als wat de smid mij verteld heeft en met haar hoeven heeft gedaan. (alleen heeft die haar nog een stukje korter gezet) Leuk om te lezen dat hij het blijkbaar bij het rechte eind had.
En proficiat dat je het zelf zover hebt gekregen.
Maar ik denk dat ik mij er zelf niet meer direct aan waag. Ik wil er eerst een prof bij. Want als ik zie hoe netjes ze nu staat in tegenstelling tot wanneer ik haar bekap. Dan wil ik toch wel weten wat ik nu net mis doe.

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 12:03:


Ik heb het paranormale stuk beslist niet genoemd omdat dat een optie voor jou zou zijn. Je komt nogal "aards" over, als ik het zo mag noemen
De reden om het aan te halen was dat het voor mij aantoont dat je paard je veel meer 'leest' dan je zou denken. Er zit een volledige ziel in met een volgroeid karakter. Ook al is je merrie een ongenaakbare, die bestaan als menstype ook, maar ze hebben wel degelijk gevoelens. Het geven van aandacht zoals een zorgvuldige geduldige poetsbeurt, uitgebreid hoeven verzorgen en haar bv prijzen voor het lange stilstaan, kan al heel wat teweeg brengen, ook al denk je dat er niets gebeurt omdat ze bv weg kijkt. Je paard is wellicht een binnenvetter, die de dingen in zichzelf verwerkt en ogenschijnlijk weinig toont.
Dat betekent niet dat het er niet is!
Enne... ga je zelf geen schuldcomplex aanpraten dat je het niet zo erg meer ziet zitten met haar, dat is een heel normale reactie.