De eerste keer ging super! Hij liet alles gebeuren en stapte weg met die dingen met zijn neus bij de grond, alsof hij ze al lopende wilde bekijken/ruiken. Wel vond hij het rondfladderende koordje eng. Daarna is het per keer erger geworden. De derde keer sleurde hij de trailer mee. Het voet neerzetten met de schoen eraan veroorzaakt al spanning, maar het uitdoen na de wandeling betekent ronduit paniek. Ik zorg er al voor dat ik het koordje bevestig als ik de hoef nog in mijn hand heb om te voorkomen dat het tegen zijn andere been aantikt. Het rammelen van dit metaal schrikt hem trouwens ook af.
Los laten staan... dan kom ik niet eens in de buurt met zo'n schoen! Misschien een assistent die hem ruimte geeft om enkele passen weg te stappen...?
Het is puur het moment van zijn voet neerzetten wat hem in paniek doet raken. En helaas staat dat nu op zijn harde schijf!

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:41:


Piet kan je misschien een idee geven hoe je dit aan kan pakken.
Hij heeft daar meer ervaring in dan ik.

Isabel

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:41:


Ik heet geen Piet maar toch

Ik ken de schoen niet echt dus weet dus niet hoe het technies in elkaar zit en wat mogelijk is.
Daarnaast...ik onthou hier niet echt meer alles....weet ik niet of je al clickert met dit paard ? of hij die vorm van leren echt al begrijpt bedoel ik dan voornml. ?

Ik denk dat de combinatie schoen en koortje gelegd is....das eng...vooral dat bewegende ? losse koortje is hij denk ik van geschrokken ?

Misschien heb je hem gerust gesteld na zijn schrikgedrag ?
Negeren zou eigenlijk moeten he.... maar is in zo'n situatie natuurlijk erg moeilijk.
Kan je het koortje evt. zo vast maken (plakken misschien met tape) dat het niet rammelt ? natuurlijk ook daar waar hij het niet hoort (van te voren)

Ik zou zelf eigenlijk beginnen met gewoon voor hem met de schoen gaan staan klooien....zonder verdere bedoelingen...laten merken dat er niks gebeurd terwijl het wel geluid maakt (bewust dus met dat koortje bezig gaan , maar op een afstandje)
Pas als dat goed gaat en het paard nieuwschierig komt kijken wat je nu eigenlijk aan het doen bent verder gaan...
Evt. slechts EEN voet laten geven...alleen maar omdoen....en meteen weer uit na beloning bij heel even de grond raken....in het begin meteen daarna stoppen en zo het aandoen en aanraken (in duurtijd) van de grond langzaam aan opbouwen, met natuurlijk een voor dat paard passende (genoeg motiverende) beloning.
Niet te lang doorgaan...ergens stoppen zolang het goed gaat, niet pas als het fout gaat.
Als dat ene voetje kan blijven staan zonder paniek van het paard...pas de volgende omdoen.(of eerst zelfs alleen heel even de andere voet optillen zodat het gewicht even op die voet met schoen rust )
Ik zou wel die ene voet steeds afwisselen.....dus niet bijv. alleen maar de linker oefenen en pas bij 2 voeten de rechter erbij betrekken.

Ik zou overigens het paard voor geen goud vast binden....das vragen om problemen vroeg of laat.....een afgezette ruimte gebruiken zou mijn gedachte zijn om te oefenen.
Losstaand in bijv. een stal (is dat ding toch ergens goed voor :) , maar wel met een losse deur zodat je er zelf uitkan.
Mocht Piet er anders over denken dan horen we dat vast wel

Nick

Nick Altena schreef op dinsdag 20 juni 2006, 2:37:

Nee, die methode kent hij niet echt. Ik heb het wel een tijdje gedaan om zijn gebekkentrek tijdens het poetsen te onderdrukken, maar vond dat achteraf symptoombestrijding en ben ermee gestopt.


Ik moest hem vangen nadat hij de oprit afgerend was. "Kijk es! Appeltje!" is dat geruststellen? Ja, het is eigenlijk belonen.

Dat vind ik een briljante, ga ik doen. Stukkie tape eraan.

Ik heb dat gedaan na de tweede losruk-actie, is dat desensibiliseren? Beetje achteloos met die schoenen langs hem fladderen -hij stond los-, voetje vragen, met de schoen erlangs strijken, ermee weglopen naar het andere paard die nieuwsgierig was, schoenen neerzetten, oprapen, op zijn rug zetten, linksrechts hem ermee bekloppen.


Het risico van niet vastzetten is dat hij wegholt met een schoen al dan niet half aan, waarover hij al dan niet struikelt of de schoen stukmaakt, het rondzwiepende staalkabeltje kan schade aanrichten en door het gezwiep en gefladder houdt hij dan de vluchtreactie zelf in stand. Loszetten in een stal vind ik riskant in een panieksituatie, het is dan zo klein! En wie mag het eerst door de deur? Daarbij is het nogal een geëtter om die schoenen om de hoef heen te wrikken, je staat krom en gespannen, bent niet zomaar opzij gesprongen.

Ik denk dat ik met een helper in de paddock ga oefenen nadat ik hem eerst opnieuw vertrouwd heb gemaakt met de schoenen en het zwiepende rinkelende staalkabeltje op de manier zoals je beschrijft. Een helper kan hem een paar passen laten gaan en dan weer stilzetten.

Bedankt voor het meedenken!

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 10:48:


Wat een probleem! Lastig. Zit erover mee te denken. Wat misschien ook nog te proberen is, is hem eerst in iets anders zetten wat makkelijk uitvalt. Simpel in een paar emmers of zo. Wel hengsels eraf, zodat hij er in paniek niet aan blijft hangen. Kan hij wel niet mee lopen, maar dan voelt hij in ieder geval iets vreemds onder zijn voeten. Vindt hij het wel goed als er iets om zijn been zit, een soort bandage of zo? Daar kan je hem, om hem eraan te wennen ook wel even mee laten lopen.
Ben bang dat je héél veel geduld nodig zult hebben om dit op te lossen.

Succes, Els.

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 10:48:


Je zou kunnen overwegen hem te leren om met een ground tie stil te staan. Dus gewoon aan een los touw, vind ik zelf nogal ideaal.


Als de schoenen nog erg stijf zijn, leg ze dan eerst in heet water voor je ze aandoet, worden ze een stuk soepeler van, en zijn veel gemakkelijker aan te trekken.

Lijkt me een goed plan!

Isabel

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 10:48:

Symtoombestrijding? Clickeren? Als je correct clickert los je net de oorzaak op, het verkeerd aangeleerd gedrag; niets symtoombestrijding. Symtomen zijn een gevolg van iets....Als het gaat om medische oorzaak met ofwel medisch gevolg of gedragsproblemen, dan moet je inderdaad de oorzaak zoeken en die aanpakken met de nodige specialismen. Hou dus de veters bij de schoen, snap je? Maar clickermethode gebruik je om je paard te conditioneren: goed gedrag belonen en eventueel verkeerd aangeleerd gedrag terug afleren door negatieve straf (vaak negeren, of voedselbeloning wegnemen). Je kan dus gedragsproblemen het best oplossen via clickertraining maar als je dit gebruikt om medische oorzaken te verdoezelen; ben je echt niet paardvriendelijk bezig.

Neen; je lokt hem met eten, negeren zou eigenlijk moeten. Anders loop je het risico dat je paard leert: ik trek me los, en vanzodra ik stilsta en mijn baasje komt naar me toe, vangt me, dan krijg ik beloning. Oww, dat doe ik volgende keer dus ook. Het lostrekken mag dus geen beloning verdienen. Je mag geen enkele beloning of straf koppelen aan het negatieve gedrag. Je moet dus voor het neg gedrag optreedt, belonen, op een moment dat het nog goed gaat. Net zoals Eddy, of nick ?, je ook al aanraadde. Stel dat je geblinddoekt bent en ik wil je naar eenbepaald punt laten stappen. Hoe denk je dat ik jou het best de weg laat afleggen? Inderdaad: elke verkeerde stap negeren en elke goede stap te benoemen. Niet door je te straffen als je een verkeerde stap zet want 1) dan weet je nog steeds niet wat ik wél wil en 2) je zal na herhaaldelijke straffen niets meer durven ondernemen.

Snap je zo een beetje ?

Zeker en vast

Eva Saegerman schreef op dinsdag 20 juni 2006, 15:50:


Ik bedoel niet dat clickeren symptoombestrijding is. Ik bedoel dat het 'bekkentrekken' een neurotische tic van mijn paard is en dat het af willen leren ervan symptoombestrijding is.


Ik MOEST hem gaan halen, want hij was in paniek de straat op gerend, dat kon ik beslist niet negeren ivm veiligheid. Toen ik hem te pakken had, hij bleef nl trillend staan op mijn "wachten!" was het meer dan vier seconden na zijn misdaad, en dan associeert hij volgens de boekjes de beloning niet meer met de actie! Ik beloonde hem met het appeltje voor het voldoen aan mijn verzoek tot stilstaan ondanks de enge dingen aan zijn voeten. Ik heb dus positief gedrag beloond, zo zie ik het.

En dat blindenverhaal, daar kan ik het eerlijk gezegd niet zo erg mee eens zijn. Ik zou het erg op prijs stellen als iemand behalve "ja" bij de goede stappen ook "nee" zou zeggen als ik een misstap zou begaan ipv het zwijgen ertoe doen.

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 16:28:


Ik heb ook Smit-schoenen. Het stalen kabeltje heb ik vastgezet met een elastiekje aan het oogje en de sluiting. Dit elastiekje blijft vastzitten, ook als de sluiting los is. Een touwtje kan natuurlijk ook, maar dat hangt met een lus als de sluiting dicht is. Zo voorkom je dat het kabeltje los schiet, en je paard er met zijn andere voet op kan gaan staan. Bovendien rammelt het niet.
De schoenen gaan ook makkelijker aan als je de hoeven eerst nat maakt. Je kan ook plastik zakjes om de hoeven doen, dan gaan de schoenen heel gemakkelijk aan.

Elly Muller schreef op dinsdag 20 juni 2006, 22:13:


Dank! Dank! Ik ga het allemaal doen! Maar eerst moet hij zijn angst overwinnen. Ik poetste hem vandaag en zette ter illustratie de schoenen naast me op de grond. Gevolg: hevig snorken, touwtrekken, strakke bibberbillen, bolle rug.

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 22:36:


Maar Christel, zolang je je paard vast blijft zetten als er iets engs is, zal hij het alleen maar steeds enger gaan vinden.
Laat hem toch zelf gaan onderzoeken.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag 20 juni 2006, 23:14:


Dat is inderdaad niet handig. Mijn paard vond het in het begin heel eng om met zijn voeten in emmers te staan. Als ik hem dan vastzette, werd het nog enger: dat deed ik immers nooit. Gewoon los laten staan met halster aan en een lang touw/leadrope eraan. Als hij dat wel wilt, heb je hem ook zo weer te pakken.

Margot

Elly Muller schreef op dinsdag 20 juni 2006, 22:13:


Bedankt, dat zijn nu eens nuttige tips waar een andere Smitschoengebruiker wat aan heeft! Dat van die plastic zakjes, rijdt je er dan ook mee? En zo ja, wat doet dat met de huid? Ik ben namelijk nog steeds zoekende om de hoefballen tegen schuurwondjes te beschermen. Voor een gewone wandeling, zelfs twee-drie uur is er geen probleem, maar eigenlijk zie ik ook geen eeltvorming. En ik zal de schoenen op het Parellikamp de hele dag moeten aandoen gezien we buiten spelen. Vorig jaar ben ik in dezelfde situatie bij Zeeman dikke nylonkousen gaan kopen, dat hielp wel maar die zijn na elk gebruik ook kapot natuurlijk. Nu wil ik voorbereid zijn en heb ik de sokken van Marquis besteld maar hoorde net een verhaal van een paard op trektocht die juist mét die sokken toch schuurplekken had...

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 16:28:

Is het ook niet een idee om hem in het weiland te zetten met zijn schoenen aan hij zal wel gaan tieren maar daarna wil hij gras eten en dan is ie afgeleid en na een tijdje merkt tie niet eens meer dat tie ze aan heeft;-)of werkt dat graseet verhaal alleen bij die van mij

Milena
De Relatie is Belangrijker dan de Prestatie

Hoi Milena,

Het moment van voet neerzetten -eerst mét en later zonder schoen- is het paniekmoment. Als ie ze eenmaal aan heeft, lijkt hij zelfs vreugde te beleven aan het feit dat hij kan veren, hij heeft zijn knie-actie uit de ijzertijd weer terug! In de wei met schoenen zal dus best goed gaan, maar daarna moeten ze uit en dat is het probleemmoment.