Spirit schreef op maandag 12 juni 2006, 12:38:


Je kan ook gebruik maken van een eenvoudige hout- of metaalvijl. Die staat dan wel in verhouding met dat veulenhoefje, vooral qua scherpte.

AH Rik

Wil schreef op maandag 12 juni 2006, 12:13:


Hoi Wil,
dank je voor je bemoedigende en aardige woorden. Ik hoop ook dat ik MIJN paardje nog zal ontmoeten en dat de balans idd eens naar de positieve kant doorslaat voor me.
Groetjes,
Marjan

Michiel schreef op maandag 12 juni 2006, 11:25:


Hoi Michiel.

Juist als je er zoveel mogelijk bij elkaar vangt, vangen ze elkaar met hun lijven elkaar een beetje op en wordt de stress een stuk minder. (zo werd het ons uitgelegd) Als je paarden isoleert panikeren (mooi belgisch woord hé) ze in hun eentje veel meer dan in de groep. De grote groep brengt juist rust.

Je zag het op de foto's ook. De beheerder was van orgine niet echt een paardenman, maar is dat door zijn werk en uit eigen ervaring wél geworden. Hij verstond de kunst om paarden zichzelf te laten zijn en liet ze bewust niet al te dicht bij zich komen. Zijn grootste bezwaar tegen het natuurlijk bekappen was de noodzaak van het vangen. Hij probeert dit zoveel mogelijk te vermijden. Een voor hem constante keuze tussen de noodzaak voor een ingreep en het voorkomen van onnodig "vangen" van een ziek of kreupel paard. De meeste "ziektes" genazen vanzelf beter en sneller dan een spuitje van de DA. Hij gaf ook aan dat hij steeds minder een DA nodig had omdat de paarden voldoende weerstand hebben opgebouwd. De kunst was meer om af en toe nieuw bloed toe te voegen; overtollige hengsten af te voeren en hierdoor de kans op inteelt en té grote kuddegroei te voorkomen. Met name hierdoor is het vangen van groepen toch een noodzakelijk kwaad, maar tevens kan dan de DA of bekapper gelijk een blik werpen op de hoeven cq paardenlijven.

Ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen verwoorden :)

Nel.

Nel Gommans schreef op dinsdag 13 juni 2006, 20:07:


Ja dat is duidelijk, en daar kunnen ze ook aan wennen, aan dat gezamenlijk bij elkaar drijven. Nu ben ik nog wel benieuwd hoe dan elk paard afzonderlijk zijn voeten kan geven voor een bekap beurd. Zou dat zo zijn dat de bekapper bij dit wilde paard in een kleine box gaat staan en de gewoon de voeten oppakt???


Mooi dat dit zo gaat, die mensen zullen ook wel kennis hebben, bij welke blessures er absoluut stalrust nodig is .... "ja dat hebben we, die blessures bestaan niet" ha ha ... maar toch dit zou een mooie vraag zijn aan hen, toch? Hebben jullie die gesteld toevallig? Zou ook leuk zijn die dierenarts te kunnen mailen met dit soort vragen. Welke enstige blessures/ziektes hebben jullie gehad, wat was de behandeling en hoe is dat uitgepakt?

Michiel

Ans Jondral schreef op maandag 12 juni 2006, 11:00:


Hé Ans, alvast succes met je examens en ja ik ben er in ieder geval benieuwd naar.
zoals ik ook benieuwd ben naar hun "normale" leef gebied in Polen.
Is dat overwegend harde of juis zachte ondergrond, enzz.
Van Mustangs in Amerika weet iedereen dat nu wel zo een beetje, maar van al die andere rassen? hebben die nog wel een natuurlijke biotoop? Leven die nog wel in groote kudden in vrijheid?
Ik vind niet dat ik die Koninks hier, onder die noemer kan zetten.
Leuk voor onze natuur, maar minder voor die Paarden.

groetjes, Nils on Olly

Michiel schreef op dinsdag 13 juni 2006, 22:07:


Beste Michiel.

Als we teveel cynische vragen hadden gesteld dan waren we wellicht ons doel voorbij geschoten: namelijk het kijken en bestuderen van de paarden midden tussen de kudde in. Het is ook niet helemaal mijn stijl. Ik had net zoals Pien mijn tweifels over het JKK, maar ik had respect voor de man zoals hij was en was veel te nieuwsgierig naar de paarden. Hun stille getuigenis is mij meer waard dan duizend vragen aan een DA die ik niet ken. Heb je Piens foto's gezien??

Groet Nel.