Ik zit met een groot dilemma. Een beetje een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie er de tijd voor willen nemen. :)

Een vriend van mij heeft een bwp merrie van ongeveer twaalf jaar. Sinds een 1,5 jaar heeft dit paard zware problemen met haar voorbenen. Afwisselend kreupel op beide voorbenen en in die mate dat ze zelfs niet kon bewegen.
Ze is altijd op stal gehouden met in de zomer een paar uur weidegang per dag. En er werd ongveer drie keer in de week mee gereden. (Dus echt een minimum aan beweging)
Toen haar problemen begonnen zijn (was vrij acuut) is er een paar keer een dierenarts bijgeweest en zijn er ook RX foto's genomen. Maar de verschillende DA's konden het blijkbaar niet eens worden. Op de foto's was volgens 1 Da een ernstige kraakbeenwoekering te zien ter hoogte van het hoefgewricht. Een andere had het over geïrriteerde peesschedes. Ze is ook verschillende keren behandeld met cortisone maar zonder succes. Toen waren ze de DA's beu en is er niets meer aangedaan.
Na een tijdje te hebben aangemoddderd, hebben de eigenaren besloten om haar voor een half jaar permanent op de weide te laten lopen (samen met de veulens van de melkerij) Als ze na een half jaar niet beter was zou ze naar de slacht gebracht worden.

Ze heeft heel haar leven vooraan ijzers gehad, achter stond ze zonder ijzers. In de periode dat ze op de wei liep zijn haar ijzers afgevallen en sindsdien gaat ze blootvoets door het leven.

Na zes maand liep ze nog lichtjes onregelmatig en heeft de eigenaar haar van de wei gehaald. Ik heb hem wel kunnen overhalen om haar ergens anders te zetten waar ze dagelijks op de wei wordt gezet. (ze staat nu alleen nog s'nacht binnen) Op aanraden van mij heeft hij haar ook niet meer laten beslagen.
Hij rijdt weer terug met haar (alleen wandelingen) en na verloop van tijd is ze weer helemaal rad gaan lopen. En als ze wel mankt, verminderd dat naarmate ze beweegt tot ze uiteindelijk regelmatig loopt.

Sinds ze weer terug is, is die vriend van mij als de dood dat ze weer gaat manken ( Zijn vader maakt de beslissingen. En die heeft duidelijk laten verstaan dat een mank paard voor hem een dood paard is) En daarom durft hij absoluut niets aan zijn paard te laten doen. Ze is al een jaar en half niet meer bekapt. (Hij vreest dat ze dan weer gaat manken)

De laatste paar maanden duikt die vriend ineens telkens op mijn wei op als ik mijn paarden bekap. En hij is héél geïnteresseerd.
En vandaag zei hij mij dat hij van iemand de opmerking had gekregen dat zijn paard een toonlander was. (Die persoon staat hier trouwens op de lijst van bekappers) Ik heb hem gezegd die persoon dan maar eens te contacteren. Maar daar wou hij niet van weten. (Volgens hem zou zijn vader daar niet mee akkoord gaan) En hij stond erop dat ik naar zijn paard kwam kijken. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet ervaren was. Maar hij wou van geen wijken weten. Ik moest naar zijn paard gaan kijken.

Ik heb dus maar mijn zus meegenomen (want twee weten meer dan één)
En ben naar zijn paard geweest en de voorhoeven waren niet echt fantastisch (om het met een eufemisme te zeggen).
1 blokhoef en 1 vrij platte hoef. Beide extreem kort op de toon. Als je haar zag staan leek het alsof ze veel te hoge hielen had. Maar als je dan de onderkant bekijkt, waren de hielen eigenlijk nog redelijk laag, maar de toon erg kort.
De witte lijn van de blokhoef was redelijk. Maar die van de platte hoef was wel 1 cm dik in de kwartieren. In de toon wel erg smal. En grote uitstekende steunsels in beide hoeven. In de platte hoef ook ondergeschoven hielen. En in beide hoeven platte, oneffen zolen.

We hebben nu gewoon de steunsels weggesneden en kwartierboogjes gemaakt en de boel een beetje ofgerond. (niet aan de toon, want die was als zo kort dat die bijna in de zool zat) En één hiel korter gezet in de blokhoef. (want die waren ongelijk)
Toen we haar tussendoor even lieten draven op de weg, liep ze erg kort op het been met de blokhoef. (we weten wel niet goed of dit komt door te bekappen of door het met 1 been omhoogstaan.(want ze deed rare dingen met dat been toen we bezig waren))
Achteraf, als we klaar waren met beide hoeven, zijn we met haar nog even op de weg gaan wandelen. En toen zeg je wel dat ze met elke pas ruimer ging lopen. En na een honderd meter liep ze weer rad (gelukkig)

Nu dus de point van heel deze historie: Wat moet ik hier mee?
Ik bekap mijn paarden zelf nog maar een half jaar, en die hebben goede, normale hoeven. (Ik ben eerst begonnen met mijn shet, totdat ik genoeg vertrouwen had en sinds een paar maanden doe ik ook mijn paard)
Maar die vriend wil absoluut dat ik zijn paard bekap. Alle argumentatie van mijn kant (te weinig ervaring, dat ik het niet op mijn geweten wil hebben als het mis gaat, etc..) legt hij naast zich neer. Van die bekapper wil ie niet weten. En eigenlijk komt het erop neer dat als ik het niet doe, dat er dan niets gebeurt.
En dit paard ligt mij heel nauw aan het hart (zelfs in die mate dat ik nog overwogen heb haar te kopen, als ze naar de slacht zou gaan.) (Ze is een jaar of vier geleden nog mijn bijrijdpaard geweest.)
Langs de ene kant wil ik het wel doen (en eigenlijk heb ik het al gedaan, want ik heb er al aan gezeten met mijn vijl) Maar wat als het misgaat? En dan hoeft het nog niet eens mijn schuld te zijn, want ze weten nog steeds niet waarom ze mankt. En dit kan dus evengoed ineens "zomaar" terugkomen. En toen ze vandaag zo kort liep op dat been, kreeg ik bijna een hartverzakking. En ik had er nauwelijks iets aan gedaan!
Wat vinden jullie?

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zondag 2 april 2006, 18:58:


Dag Ans.

Je hebt denk ik zelf het antwoord al gegeven. Je bent er al aan begonnen. Nu je die stap hebt gezet kun je haar dan nog uit handen geven? Heb je nog steeds de mogelijkheid om haar te kopen?

Groetjes Nel.

Nel Gommans schreef op zondag 2 april 2006, 19:22:


De reden waarom ik overwoog om haar te kopen was eigenlijk omdat ik geloofde dat er iets aan te doen was. Terwijl de eigenaren de moed al zo goed als opgegeven hadden (En er eigenlijk geen geld aan wilden uitgeven denk ik) Ik heb dat hele verhaal van in het begin kunnen volgen en er zijn zoveel dingen die ik anders had gedaan. Die volgens mij wel een verschil zouden maken. Alhoewel ik eigenlijk niet echt een extra paard wil, dat zou namelijk betekenen dat ik het financieel en qua tijd wel erg krap zal krijgen. En natuurlijk dat ik weer met een gebrekkig paard zit. (Op één of andere manier trek ik zulke dingen aan, lijkt het)
Maar voor de moment is ze rad, en zal ze dus ook niet meteen afgemaakt worden. Moesten de omstandigheden weer veranderen zal ik daar toch eens heel zwaar over moeten nadenken.

Omwille van één of andere duistere reden ben ik één van de enige personen waarnaar die eigenaren in beperkte mate luisteren. Toen ze haar terug van de wei wilden halen kreeg ik ineens telefoon van die vader. Met de vraag wat ze het beste zouden kunnen doen. Waarom hij mij belde is mij een raadsel. Ik wist ook niet zo goed wat te zeggen. Maar de dingen die ik suggereerde heeft hij wel opgevolgd (zolang het niet te veel kost natuurlijk)
(Waarom zou een man van dik in de vijftig nou advies aannemen van een meisje van net twintig??? (waarom de zoon luistert, dat weet ik. Maar dit is niets voor een openbaar forum :) ))

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zondag 2 april 2006, 18:58:


Hoi Ans,

Ik snap je dilemma. Je hebt duidelijk een groot hart voor dit paard.
Maar ik zie ook een soort chantage doordat je vriend niet zelf de verantwoording durft te nemen uit angst (?) voor de beslissing van zijn vader. Hoewel de vader toch ook wel jouw adviezen heeft opgevolgd (meer buiten en geen ijzers).
UIt je beschrijving maak ik op dat het ingewikelde voeten zijn.
In dit geval zou ik (mocht ik in zo'n situatie komen) zeker de eerste keer een ervaren bekapper laten komen.
Misschien kan je vriend naar de cursus gaan en kunnen jullie samen het tussentijdse onderhoud doen? Dan kan hij zijn vader informeren over het hoe en waarom.
Neem in ieder geval een beslissing waar je zelf helemaal achter kan staan en waar je je goed bij voelt.

Groet,
Tineke

CooLLady schreef op zaterdag 1 april 2006, 12:35:


hoi milena,
ik heb jouw foto met jouw paard en pony even bekeken en de pony is ook een welsh he?
ik heb ook een welshje van rond de 122 en is ook palomino gekleurd en lijkt een beetje op de jouwe,het is de pony waarvan ik in het fotoalbum foto's heb gezet met de hoefbevangen hoefjes.
leuk om zo te zien dat we een beetje dezelfde beestjes hebben.
ik zal kijken of ik van haar een foto kan plaatsen maar ik ben daar niet zo goed in.
groetjes en de mijne krijgt hooi,wortels pietsie bix(graaitje met de hand).
groetjes conny

trea hoex schreef op zondag 2 april 2006, 18:42:


ja Trea daar ben ik het ook mee eens,men is bang dat het paard gek gaat doen en houdt het dier dan binnen,zet hem alsjeblieft buiten.
laat hem maar lekker scheuren en rollen.
belangrijkste is dan wel dat hij de andere dag ook los kan en niet stil staat ofzo want dat is zeer gevaalijk ivm spierbevangen e.d.
ik heb mijn paardjes ooit van de manege meegenomen naar huis en ze gewoon losgelaten terwijl ze dat niet gewend waren,de eene was spierbevangen en de ander had hoge overhoef,ze voelen zelf hoever ze kunnen gaan.
geniet ervan!!!!

ik wil een berricht schrijven maar ivm.prive vermeldingen onder andere naam.
als ik nu iets wil schrijven komt automatisch mijn naam in beeld

hallo natuurlijke bekappers en bekapsters,jullie kennen waarschijnlijk ook het probleem dat de vijl bot wordt door stukjes hoef die in de holtetjes blijven zitten.nou ik maak de vijl na ieder raspbeurt schoon met staalborstel of koperborstel.
je zet de vijl met handvat op de grond en haal de borstel met de gleufjes mee langs de vijl van boven naar beneden daarna draai je hem om(handvat omhoog) en haal je de borstel er zachtjes weer heen en weer langs.
soms zitten er stukjes tussen die er niet zo makkelijk uit gaan,dan smeer ik de vijl in met zonnebloemolie en dan laat het vanzelf los.
de vijl wordt ook bot door kleine steentjes maar met de staalborstel houdt je de randjes toch nog scherp.
ik gebruik die van mij al 9 jaar.