Zit met een dilemma....

Mijn paarden staan nu op een pensionstal waar ze de zomer 24/7 buiten staan, perfect dus. In de winter daarentegen gaan ze op stal en komen dan een uur of 3, 4 buiten in de kudde, op een paddock. De eigenaren snappen niet dat ik ze graag buiten wil hebben, als het erg slecht weer is laten ze de paarden ook binnen.
Afgelopen winter ben ik naast die 4 uur ook elke dag 2 uur geweest, zodat ze nog meer buiten waren.

Nu wordt dat een probleem komende winter. Eind van het jaar wordt ons eerste kindje geboren, ik weet dus al dat ik geen tijd /puf zal hebben om dagelijks bij de paarden te zijn en dat ze dus veel binnen zullen staan.

Nu heb ik waarschijnlijk een plek vrij dichtbij huis gevonden waar ze altijd buiten kunnen staan in een kudde. Perfect zou je denken.

Nu vraag ik me af of ik dat de paarden moet aandoen. Ze zijn afgelopen jaar ook al verhuisd en nu erg thuis op de stal waar ze nu staan. Volgende zomer gaan wij zelf verhuizen en zullen ze dus weer ergens anders heen gaan.

Aangezien een verhuizing best wat impact op paarden heeft weet ik niet zo goed wat ik zou moeten kiezen. Nog een jaartje laten staan waar ze staan en waar ze gelukkig zijn, en dus de winter veel binnen zullen staan. Of verhuizen naar een wei waar ze de hele winter buiten kunnen blijven, met de bijbehorende stress en aanpassingsproblemen.

Wat denken jullie? Bedankt voor het meedenken!

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Hoe kunnen de paarden nu in de winter gelukkig zijn als ze 20 uur per dag in zo'n hokkie staan?

Moniek

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Voor de kudde kiezen en ze buiten laten staan natuurlijk. Beter even onwennig dan eenzame opsluiting. Buitendat heb je het over paarden, dus ze kennen elkaar in ieder geval al.

Margot

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Je brengt ze dus van een plaats waar ze zich 20 uur per etmaal staan te vervelen naar eentje waar ze jaarrond in een kudde kunnen lopen. Perfect dus inderdaad.

Natuurlijk is verhuizen vervelend voor een paard, maar je hebt het over paarden, het zijn er dus meer. Dan hebben ze altijd de bekendheid van elkaar.
En misschien kun je nu vast gaan zoeken naar een zelfde situatie in de buurt van jullie nieuwe huis.
Alles beter dan een cel. Ze hebben toch geen straf verdiend?

Piet

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Goed dat je realistisch vooruit denkt en de daarbíj realiseert dat verkassen
(het vervoer, de nieuwe omgeving, de nieuwe groep etc.) op zich stress oplevert.
Die stress en aanpassing echter is van zeer tijdelijke aard. Een paar dagen, een week? Soms zelfs een paar uur maar of minder nog.
Ik heb mezelf bijvoorbeeld veel zorgen gemaakt over mijn hengstveulen. Welnu, na toch een zware reis van 2300 kilometer was hij in zijn nieuwe wei voor het eerst zonder zijn familie en met een vreemd groot paard etcetera in
slechts enkele tientalen MINUTEN zichzelf....
Jij kent jouw paarden en kan de grootte van de stress inschatten en
je kan dit afzetten tegen de verbetering over de hele winter.

Succes met de beslissing en ook met jouw zwangerschap.

HC

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Wat een verrassend genuanceerd en informatief berichtje van 'de man op de berg'. M'n complimenten! Ik ben het 'es helemaal met hem eens! Bovendien ga je straks - in januari al - makkelijker met een baby in de draagzak naar de wei om de paarden te vertroetelen, dan dat je je mini-mensje meeneemt naar een stal (schelle verlichting, amoniakdampen enz.).

Veel plezier met alle veranderingen!
dag,
jet

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Zoals iedereen zegt "buiten met zijn vriendjes, verhuizen dus"
Ik vermoed dat de duur van aanpassing niet zo heel lang zal zijn als ze buiten kunnen blijven, ze zullen het er vast naar hun zin hebben en tevreden zijn niet meer op cel te staan
En nog een motivatie: paarden verhuizen in het wild ook wel vaker

Twijfel niet, als je het aan de paarden zou vragen kozen ze de verhuis

En zet je man aan het werk om mest te ruimen en jij en je baby kijken toe of hij het goed doet :)

Geniet nog van je zwangerschap en maak je geen zorgen over de paarden
Die hebben elkaar, zijn buiten en gegarandeerd tevreden, ook met minder aandacht van jou!

Veel plezier met je eerste kindje en bezorg ons de eerste foto's van kindlief op paardlief he!

Jet van Gulik schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:57:


Grappig deze reactie. Veel negatieve associaties mbt mijn e-karakter hebben juist betrekking op het nuancerende, het relativerende. Veel van die negatieve reacties komen daarbij van beroepsnaturals.
Bij mij ligt juist altijd álles in een complex adaptief systeem, is alles in het hele rijpaardhouden altijd simpelweg een graad van natuurcompenseren.
Juist als purist op de berg realiseer ik me hoe betrekkelijk dat paardgericht is en dat alles draait om egoïstisch rijplezier en 'goed' ergens op een hellend vlak ligt.

Heb je mijn site al gelezen?
Gratis, informatief, genuanceerd en zonder énig belang bij wat voor brood of beleg ook.

HC

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Ik zou ze aan het eind van de zomer verplaatsen naar de buiten- winterplek, dan heb je enigszins je handen vrij voor als de baby komt. Een stal is veel werk, een dagelijkse klus die je niet kunt verzaken. Hebben de paarden een buitenplek, zijn ze vrij, hebben ze eigenlijk alleen hooi nodig. Beetje in de gaten houden, als ze goed kunnen schuilen kunnen ze zich heel goed bedruipen. Een hele zorg minder. Heb je ook je handen vrij met de verhuizing. De buitenplek is ook nog dicht bij huis? Niet gek!

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:38:
...KNIP...

En hier ben IK het helemaal eens met H! Soms moet je roeien met de riemen die je hebt... En inderdaad is het op een paard rijden puur iets wat we voor ons zelf willen. Zowiezo is alles wat de mens doet in meer of mindere mate vanuit egoïsme: zelfs al geef je een dier een 2e kans of krijg je kinderen, in het eerste geval doe je het naast je medelijden voor het dier omdat het jouw als mens een goed gevoel geeft, in het geval van kinderen is het een samenspel van de 'biologische klok', en iets eigens willen hebben om te knuffelen en te vertroetelen, kortom je liefde aan kwijt te kunnen. En dat moois wat je daar vaak voor terug krijgt is ook heel belangrijk. Als je kind zich een moment als een draakje gedraagt kun je dat lieve knuffeltje wel achter het behang plakken, of die huilbaby zou je, als het echt weken aanhoud en er geen hulp van buitenaf komt, wel kunnen smoren met een kussen. (Dit is een praktijk voorbeeld van mij zeer nabij..)

Maar goed dit wordt erg off-topic nu. Het is een feit dat alle mensen ook egoïstisme in zich hebben. En dat zal wel gewoon bij het pakket 'overleven' horen, wat dieren in zeer sterke mate hebben tenslotte, en is dus óók natuurlijk. Voordeel van ons ontwikkeld gevoel (emoties) is dat wij een keuze kunnen maken in ernstig egoïstisch, wat een ander levend wezen kan schaden, of een beetje.

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 15 juni 2007, 12:00:


Bij mij ligt juist altijd álles in een complex adaptief

Juist ALLES dus, moet ingewikkeld leven zijn zo. En tis nochtans heel simpel allemaal. Als je meedrijft ipv stroomopwaarts te zwemmen.

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:38:


Je site is en blijft een naslagwerk hier, waarvoor dank. En ik heb geen negatieve associaties mbt tot wie dan ook. 'De man op de berg' is ook geen negatieve benaming, mijn wijze vader is bijvoorbeeld 'de man in het bos'. Soms ook wat moeilijk te volgen, maar ook zijn informatie is zeer de moeite waard.

Vond het gewoon verrassend dat je een voorbeeld noemde èn haar succes met de zwangerschap wenste!

Jet van Gulik schreef op vrijdag 15 juni 2007, 13:59:


Zwangerschap is het mooiste wat ik me kan voorstellen. Dat is letterlijk leven geven.

HC

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Ja dat was absoluut verbazend. Veel zorgen voor niets. We hebben zelf nog het meest gestressd denk ik. "Die beestjes gaan stikkapot zijn, angstig, gaan willen liggen, slapen" wat dan ook.. niets van dat!
Kwartier na aankomst:

Vrolijk verkennen en spelen, en dat hebben ze sinds die dag doorlopend gedaan, ook met het 'vreemd groot paard' er bij, die ondertussen een zorgzame pleegvader geworden is.

Verhuizen hoeft geen drama te zijn dus, gewoon doen met de nodige voorzichtigheid tijdens en net erna, en verder rustig bekijken hoe het gaat.

Groetjes,
Elke

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Amai ja - een mededogend bericht van Huertecilla... pff is diep ontspannend ademen... en nog een gesprek met Eddy Druppel gehad,,, 't geluk kan niet op zeker.!@