Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:38:


Je site is en blijft een naslagwerk hier, waarvoor dank. En ik heb geen negatieve associaties mbt tot wie dan ook. 'De man op de berg' is ook geen negatieve benaming, mijn wijze vader is bijvoorbeeld 'de man in het bos'. Soms ook wat moeilijk te volgen, maar ook zijn informatie is zeer de moeite waard.

Vond het gewoon verrassend dat je een voorbeeld noemde èn haar succes met de zwangerschap wenste!

Jet van Gulik schreef op vrijdag 15 juni 2007, 13:59:


Zwangerschap is het mooiste wat ik me kan voorstellen. Dat is letterlijk leven geven.

HC

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Ja dat was absoluut verbazend. Veel zorgen voor niets. We hebben zelf nog het meest gestressd denk ik. "Die beestjes gaan stikkapot zijn, angstig, gaan willen liggen, slapen" wat dan ook.. niets van dat!
Kwartier na aankomst:

Vrolijk verkennen en spelen, en dat hebben ze sinds die dag doorlopend gedaan, ook met het 'vreemd groot paard' er bij, die ondertussen een zorgzame pleegvader geworden is.

Verhuizen hoeft geen drama te zijn dus, gewoon doen met de nodige voorzichtigheid tijdens en net erna, en verder rustig bekijken hoe het gaat.

Groetjes,
Elke

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Amai ja - een mededogend bericht van Huertecilla... pff is diep ontspannend ademen... en nog een gesprek met Eddy Druppel gehad,,, 't geluk kan niet op zeker.!@

Dank jullie wel voor alle reacties!

Wat antwoordjes: De paarden zijn nu gelukkig, ten eerste omdat ze nu ook in een kudde buitenstaan. Wat betreft de winter, paarden zijn gewoontedieren. Daarnaast is een ervan een echt paardenpaard en minder gericht op mensen. Die wil gewoon bij haar maatjes zijn, en is dat op stal, dan wordt het op stal.

Wat betreft het aanpassen - daar ligt precies het probleem. Uiteraard wil ik niks liever dan dat ze buiten staan. Volgende zomer gaan wij emigreren (wordt dus ook een grote stap voor ze) en zullen we de paarden aan huis, dus BUITEN houden (kan niet wachten).
Maar beide paarden zijn afgelopen jaar al verhuisd en hebben maanden nodig om weer te wennen en zichzelf te worden. Paarden kunnen daar wel een half jaar voor nodig hebben.

Dat is precies de reden waarom het misschien beter is ze voor dat halve jaar nog op stal te laten, voor de laatste keer tot we gaan emigreren.
Ik ga nog bij de wei kijken waar ze evt. terecht kunnen. Voor de stal waar ik nu ben, is de stal ook echt het enige minpunt. Hoef niets te doen, mensen zijn fijn, goede bak etc. Waarschijnlijk geldt dit ook voor de wei....

Ha kortom, ik ben er nog niet uit.

Tor schreef op zaterdag 16 juni 2007, 15:31:


Waar baseer je dit op?
Mijn erváring is uren tot (twee, drie) dagen, met genoemde veulen(s) als voorbeeld van minúten...

Vind je máánden logisch? Paarden verkassen van nature continue!
Normaal is dat ze in een nieuwe omgeving op hun hoede zijn doch als ze op de nieuwe plek geen directe bedreigingen ervaren is het wennen een routinekwestie.

hc

Huertecilla schreef op zaterdag 16 juni 2007, 17:21:


Er is een groot verschil tussen een paard dat veranderingen van omgeving en kuddesamenstelling gewend is en dus weet wat hij kan verwachten. En een paard dat vanaf de geboorte altijd op hetzelfde weitje heeft gestaan met mama en misschien nog 1 paard. De eerste zal inderdaad weinig problemen hebben, maar voor de 2e gaat het hele wereldbeeld op de schop.

Ik heb het meerdere keren gelezen en helaas ook ondervonden met mijn paarden. Geen half jaar, maar zeker een paar maanden.
Het verplaatsen van een kudde is iets heel anders dan een paard verplaatsen in een trailer - vanwaaruit hij niet kan zien waar hij heen gaat - naar een voor het paard totaal onbekende kudde. Ik heb nog nooit een paard binnen enkele minuten of dagen zich thuis zien voelen.

Tor schreef op zaterdag 16 juni 2007, 21:19:


Nee, tuurlijk niet. Peter en Elke hebben het over een jonge hengst, en zoals hij gereageerd heeft, is nu maatstaf voor elk paard. Onzin.

Een ouder paard, wat al het nodige mee heeft moeten maken, met ongetwijfeld trauma's, verhuist niet voor zijn of haar lol. Ik denk wel dat het helpt als ze met z'n 2-en zijn, en er tenminste een stukje bekendheid aanwezig is.

Isabel van der Made schreef op zaterdag 16 juni 2007, 21:32:


???
De door mij geschreven maatstaf is uren tot dagen. De minuten zijn illustratief voorbeeld van twee hengstjes. Mijn volwassen hengst is nóg makkelijker. Die is thuis waar hij is (mits niet alleen, want anders gaat hij simpelweg op pad tot hij dat niet is en is dáár dan thuis), punt.

De logica blijft.
In geval van duurzame onrust is(of zijn) er een verstorende factor(en).
Gewoontevorming gaat bij paarden uitzondelijk snel. Bedenk wat het tijdsbesef van een paard is en alle 'wennen' wat langer duurt dan dit tijdsbesef + gewoontevorming is een vraagteken voor de hoúder.

Tot slot Isabel is 'onzin' niet bijzonder constructief opgemerkt. Wat is jouw logica en wat geeft jouw absolute zekerheid? Waarom vind je het daarbij nodig agressief te reageren?

Als paarden maanden van slag zijn dan is dat erg triest. Maanden een gevoel van onbehagen. Daarbij heeft een paard een ander tijdsbesef, geen toekomt waarin alles beter is. Triest hoor. Zou ík ruim VOOR die maanden verstreken zijn, namelijk uren tot dagen, toch eens over nadenken. Ook onzin?

HC

Precies, ik weet dat vooral een van mijn paarden er lang over doet om ergens te wennen, vandaar precies mijn topic. Verhuizen of niet, met oog op de lange periode die ze moeten wennen - nu en volgend jaar weer.

Heerlijk hoor, paarden die zich zo snel aanpassen! Dat zou het al een stuk simpeler maken! Heb je Andalusische hengsten, aan je woonplaats te zien?

Tor schreef op zaterdag 16 juni 2007, 15:31:


Het lijkt me dat je graag een bevestiging wilt horen dat nog weer een winter in een cel helemaal niet zo erg is.
Paarden zijn gewoonte dieren, een ervan is een paardenpaard wil bij haar maatjes zijn, hoef niks te doen, mensen zijn fijn, goede bak etc.
Het is helemaal geen dilemma.
Er is maar 1 vraag:
niemand kan precies zeggen hoe erg jouw paarden een verhuizing vinden, maar zou dat, afgezet tegen de rest van hun leven vanaf nu buiten, meer mishandeling zijn dan solitaire opsluiting?
Heel de site staat volgeschreven over waarom we een paard niet op stal moeten zetten.
Ik denk dat het slim is om dat nog eens te (her) lezen.

Piet

Huertecilla schreef op zondag 17 juni 2007, 8:52:


Bij mijn paard, wat uit uitzonderlijke slechte omstandigheden kwam, heeft het ruim een jaar geduurd voordat ze zich thuisvoelde bij mij. Ze was erg onzeker, had voernijd en reageerde haar ongenoegen op een van mijn andere paarden af die daar dan weer ongelukkig van werd.

Het gaat nu eindelijk, sinds een paar maanden goed. Geloof me, het brak m'n hart om dat beest zo ongelukkig te zien. Het leek of ze zich gelukkiger voelde toen ze nog opgesloten stond in een donker hok met een keer per dag eten.

Naar mijn maatstaven is dat beest van de hel in de hemel beland maar het dier denkt daar kennelijk toch anders over.

Groetjes Edith

Edith Hartog schreef op zondag 17 juni 2007, 11:02:


Hier ook een paard die echt moeite heeft in een andere groep. Er zijn legio verhalen bekend van importpaarden bijv die echt wel een jaar nodig hebben om te acclimatiseren.
Een ander paard hier vind het geen enkel probleem in een andere groep en gaat gelijk spelen. Je kunt dus doodgewoon stellen dat er geen maatstaf is voor ieder paard. Mazzel dus dat dat hengstje zo makkelijk ging.
En iedereen denkt er over hoor als een paard van slag is en zoekt naar een oplossing. Beetje onzin dus om te zeggen dat mensen niet nadenken en ze uit te maken voor agressief. Er is doodgewoon geen maatstaf er zijn meerdere factoren die meespelen.