Je beschrijft hier mijn Liltje.

Ze heeft veel meegemaakt bij de vorige eigenaar. Wat ik gedaan heb is haar zo veel mogelijk zekerheid bieden, regelmaat, pas een stapje verder als zij aangaf dat ze zover was. Liltje is nog wel wat wantrouwend als het om nieuwe dingen gaat of nieuwe mensen die haar zo nodig moeten aaien. Ze weet dat ze de keus heeft een stapje achteruit te doen om te laten zien dat ze het liever niet wil. Ze hoeft het dan ook niet. Maar dit komt nauwelijks nog voor. Liltje zou ik niet als autistisch willen betitelen, ze is gewoon compleet vernield bij de vorige eigenaar en het kost ontzettend veel tijd en vele terugvallen voordat je enigszins vanzelfsprekend met elkaar om kunt gaan.

Ik heb haar door een therapeut laten behandelen omdat ze op een gegeven moment moeite had met leren, volgens de therapeute had ze hoofdpijn, zat haar hoofd vol. Na de behandeling was het in orde, een heel ander paard.

Khaleesi schreef op donderdag 19 december 2013, 22:01:


Bijzonder hoor Khaleesi...zo krijgt iedereen (hum, ik ook) het paard waarvan hij wat kan leren :) Ik zou zeggen gelukkig is dit paard bij jou!
En dat van die ketting lijkt mij bijzonder goed gedaan!
Aan tips waag ik me niet en jij lijkt mij toch heel goed bezig. Jij bent erbij ..doet dingen.. en voor een paard met een trauma kun je niet zomaar tips gaan geven.. lijkt een bijzonder subtiele, aandachtige aanpak nodig te hebben en jij lijkt mij te doen wat in je vermogen ligt.
Ben zelf benieuwd om te lezen óf en welke tips je gaat krijgen!

Myriam

Volgens mij ben je al goed op weg hoor. Je vangt signalen op en gaat daarmee gelijk aan de slag
Dus ik zou zeggen ga zo door en bewaar ten alle tijden je rust!!

Succes en houd ons op de hoogte

Mijn paard hoeft natuurlijk niet meteen autisme of aanverwante stoornis te hebben omdat ze enkele kenmerken heeft die bij menselijke autisten voorkomen. Maar ik vind het heel interessant erover te lezen en me erin te verdiepen. Sinds een tijdje ben ik daar mee bezig en ik moet zeggen dat comnunicatie tussen ons beter verloopt. Al blijf ik nog probleempjes houden dus vandaar ik benieuwd was naar verhalen, tips en ervaringen en of het wellicht mogelijk is. Ik vind het "fijn" dat mijn ervaringen door jullie bevestigd worden en dat ik niet de enige ben die dit mee maakt/meegemaakt heeft.
Sommige "paardenkenners" en "paardenliefhebbers" vinden dat ik te veel betuttel, mijn paard aangepakt moet worden en " het gewoon een irritant eigenwijze knol"is. Maar mijn gevoel zegt dat dit anders is. Ik ben heel traditioneel "opgeleid" en voorheen dacht ik ook " paard moet luisteren. Punt uit!" Maar ik heb NOOIT een paard oneerlijk hard behandeld. Volgens sommige moet ik gewoon keer flink mep verkopen met zweep en harder aanpakken. Maar ik weet nu dat dat gewoon niet werkt. Natuurlijk stel ik grenzen, ik ben vind ik heel consequent. En nu er wederzijds meer begrip, vertrouwen en respect is gaat het beter. Zo heb ik op die manier haar voedselnijd aangepakt en dit is nu helemaal weg! En haar voernijd was erg, mij in hoek plat drukken in mn handen happen etc. Dit was puur eten gerelateerd dan kreeg ze waas voor haar ogen. Mijn inziens ook geen agressie tegen mij persoonlijk want na eten was ze weer heel lief en kalm. Ik deed in begin belonen met worteltjes. En omdat ze snel afgeleid is haar aandacht kon houden. Maar ik merkte snel dat ze dan alleen focusde op wortel en niet leerde WAAROM ze wortel kreeg. Dus ik ben daarmee gestopt en beloon haar nu met rust, massage( met vingertoppen "knabbelen" op de schoft en hals enz wat paarden onderling ook doen) En dat werkt veel beter.
Met rijden merk ik zolang ze aan het werk gehouden wordt er niet veel aan de hand is en als ze moeilijk vind niet teveel willen. 2 passen is voldoende en hoeft niet meteen heel rondje bij wijze van spreken. Dag erna 3 passen en zo alles opbouwen. Zolang voetjes bewegen blijven hersenen ook in beweging en is de kans dat ze op slot schiet minimaal.

Mijn paard heeft nooit agressief tegen mij of iemand anders gedaan. In tegendeel, mijn paard wil graag geaaid en geknuffeld worden door iedereen. ( iets wat dus niet typisch autist is lijkt me) maar soms komt ze gewoon vrolijker over en soms dan kun je dr wel aaien maar intereseerd het haar minder, kan het moeilijk omschrijven. Verder kan iedereen haar nu eten geven enz ook mijn partner die nooit iets met een paard gedaan heeft voordat hij mij leerde kennen. Kinderen, hoe kleiner hoe leuker ze ze vind. Er was eens een kindje van 1.5 jaar in de wei en daar was ze zo lief en voorzichtig mee! Mooi om te zien groot paard en klein manneke. Ze is fokmerrie geweest en ze vind "moederen" heel fijn. Zeker bij kleine kinderen en dieren. ( geit, schaap, kat) heb soms idee dat ze ook bij mij wil moederen. Daar komt denk ik ook verwarring van bij haar omdat ik haar corrigeer en dat doen veulentjes niet bij hun moeder.

Ik vind het soms nog best lastig hoe ik alles moet doen maar het gaat beter. Ik ga mijn paard niet zielig vinden en heel veel medelijden hebben. Tuurlijk vind ik het zielig en heb ik medelijden dat ze moeilijke tijden heeft gehad. Maar ik weet niet precies wat ze heeft meegemaakt dus gissen heeft weinig zin. Ze moet in het "nu" gaan leven. En "nu" heeft ze het goed. Denk dat onze problemen wederzijds onbegrip is maar dat komt denk ik wel goed.

Wat een mooi en goed verhaal!
Ik geloof zeker dat dit goedkomt!
Groetjes Marlies

Allemaal mooi en aardig maar nog steeds (want het is niet de eerste keer dat "autisme" op PN ter sprake komt) heb ik principiële bezwaren! Bezwaren niet alleen om een etiketje van de ene soort (mens) klakkeloos op een andere soort (paard) te transponeren, maar ook omdat het etiketje nmm steeds dubieuzer wordt naarmate de versies van DSM elkaar opvolgen. Dubieus omdat ik vind dat opportuun etiketjes plakken op alles wat ad hoc afwijkt van een contemporain "normaal" op een bepaalde plaats/tijd/cultuur geen solide wetenschapsvoering is.

Een paard tot autist verklaren vind ik onzinnig! Net zo onzinnig als (van het blogje van Inge).
Maar, als jullie er eventueel wat aan denken te hebben, zoek eens in de richting van sociale fobiën en ontwijkende persoonlijkheidsstoornissen.

e m kraak schreef op zaterdag 21 december 2013, 22:23:


Helemaal mee eens.
t Is een gekte van deze tijd, die gesteund wordt door de medicijnen-industrie. Want bij ieder etiket hoort een pilletje.
En t slaat vaak echt nergens op. (Heb ervaring, want in de zorg gewerkt.)
Tegen!

Het klopt wel dat tegenwoordig nogal snel iets geroepen wordt zodat er weer een pilletje voor geslikt kan worden. ( uitzonderingen daar gelaten natuurlijk)
En natuurlijk is het moeilijk om mensenlijke stoornissen en aandoeningen bij paarden te plaatsen gezien er weinig onderzoek bij dieren wordt gedaan betreffende autisme enz.

Dit soort gedrag heb ik vaker gezien en die paarden waren allemaal getraumatiseerd. Ik heb ook een hond (getraumatiseerde herplaatser) die zich zo afsluit. Dan weet hij niet meer wat hij moet doen en sluit zich af (neus naar de grond en staren, reageert dan niet meer).
Je kunt het oplossen door uit te vinden waarmee je ze uit die toestand kunt halen. Bij mijn hond houd ik iets lekkers voor zijn neus en maak bepaalde vrolijke geluiden, zodra hij op kijkt, is hij er weer bij. Bij een paard waar ik vroeger op reed, die kon zich ook zo in zichzelf keren, was het genoeg om te klakken met mijn tong en vooruit te lopen, dan werd ze wakker en liep mee en was er weer bij. De kunst is uit te vinden wat bij jouw paard helpt.
Probeer haar wel te blijven uitdagen, zet je zo'n paard in een rustig hoekje, word het alleen maar erger. Met zo'n paard zou ik juist overal heen gaan en van alles doen. Op den duur word de onzekerheid vanzelf minder, al kan dat soms echt heel lang duren.
Mijn andere hondje (kooiker, ook herplaatser), was doodsbang voor alles! Iedereen zei dat dat nooit zou goedkomen, maar na veel training en héél veel geduld, is het een superleuk, enthousiast hondje geworden. Maar getraumatiseerde dieren kosten veel tijd en nog veel meer geduld!!

Talitha, volgens mij heb je nog geen dier meegemaakt dat echt zg catatone stupor had?
Ik kan je verzekeren dat klakken met je tong of snoepje voorhouden, praten etc dan totaal niets uithaalt.

Ik heb het met een paard meegemaakt en, geloof me, dat wil je echt niet meemaken. Zo'n paard (of mens of ander dier) is totaal onbereikbaar. Ongeacht wat je doet. Niet voor snoepjes, geluiden, stem, aai, klap .... gewoon niets.
Met geweld eruit halen (ja, er zijn mensen die dat proberen in een dergelijke situatie) krijg je te maken met een gewelddadige explosie of volledig doordraaien.

De eerste keer dat ik dat met amber meemaakte, duurde het ruim een uur voordat ze eruit was. Ik wist wat het was omdat ik het ooit bij een ander paard, van iemand anders, had gezien.
Later gebeurde het minder en uiteindelijk niet meer, totdat haar lichamelijke klachten haar inhaalde. Toen flipte ze volledig in de wei; dacht dat er krokodillen in de drinkbak zaten e.d.

Zo'n paard (of dier of mens) kun je ook niet blootstellen aan allerlei nieuwe situatie. Juist omdat zoiets alleen ontstaat vanuit zeer extreme angst en/of pijn.
Echt niet zomaar.

Met dat paard is het overigens ook nooit helemaal goed gekomen. Ze was lichamelijk en geestelijk te beschadigd.

MBT de etiketten heeft Egon gelijk. Daar zijn ze in nederland wel gek op ja. Mijn twee zonen hadden er ook ieder eentje en konden niet naar het gewone onderwijs, (geprobeerd, ging volledig mis)

Vreemd genoeg hebben ze hier in zweden ook onderzoeken gehad nav die etiketten en hebben ze hier de etiketjes weer eraf gehaald. Onzin, zeiden ze. Iedereen heeft zijn sterkte en zwakke kanten en strikt gezien hebben we allemaal autistische trekjes; de een wat meer dan de ander. Het is een kwestie van kijken naar de sterkte zijden, ipv de zwakke.
Beiden zijn hier weer in het gewoon onderwijs terecht gekomen (wat hier dus ook heel goed ging, omdat de vakjesgeest minder heerst), en hebben inmiddels alweer een afgeronde opleiding op de universiteit in engeland achter de rug, eentje in manchester en eentje in wales.

In nederland waren ze wellicht op een sociale werkplaats terecht gekomen.