e m kraak schreef op zaterdag 21 december 2013, 22:23:


Helemaal mee eens.
t Is een gekte van deze tijd, die gesteund wordt door de medicijnen-industrie. Want bij ieder etiket hoort een pilletje.
En t slaat vaak echt nergens op. (Heb ervaring, want in de zorg gewerkt.)
Tegen!

Het klopt wel dat tegenwoordig nogal snel iets geroepen wordt zodat er weer een pilletje voor geslikt kan worden. ( uitzonderingen daar gelaten natuurlijk)
En natuurlijk is het moeilijk om mensenlijke stoornissen en aandoeningen bij paarden te plaatsen gezien er weinig onderzoek bij dieren wordt gedaan betreffende autisme enz.

Dit soort gedrag heb ik vaker gezien en die paarden waren allemaal getraumatiseerd. Ik heb ook een hond (getraumatiseerde herplaatser) die zich zo afsluit. Dan weet hij niet meer wat hij moet doen en sluit zich af (neus naar de grond en staren, reageert dan niet meer).
Je kunt het oplossen door uit te vinden waarmee je ze uit die toestand kunt halen. Bij mijn hond houd ik iets lekkers voor zijn neus en maak bepaalde vrolijke geluiden, zodra hij op kijkt, is hij er weer bij. Bij een paard waar ik vroeger op reed, die kon zich ook zo in zichzelf keren, was het genoeg om te klakken met mijn tong en vooruit te lopen, dan werd ze wakker en liep mee en was er weer bij. De kunst is uit te vinden wat bij jouw paard helpt.
Probeer haar wel te blijven uitdagen, zet je zo'n paard in een rustig hoekje, word het alleen maar erger. Met zo'n paard zou ik juist overal heen gaan en van alles doen. Op den duur word de onzekerheid vanzelf minder, al kan dat soms echt heel lang duren.
Mijn andere hondje (kooiker, ook herplaatser), was doodsbang voor alles! Iedereen zei dat dat nooit zou goedkomen, maar na veel training en héél veel geduld, is het een superleuk, enthousiast hondje geworden. Maar getraumatiseerde dieren kosten veel tijd en nog veel meer geduld!!

Talitha, volgens mij heb je nog geen dier meegemaakt dat echt zg catatone stupor had?
Ik kan je verzekeren dat klakken met je tong of snoepje voorhouden, praten etc dan totaal niets uithaalt.

Ik heb het met een paard meegemaakt en, geloof me, dat wil je echt niet meemaken. Zo'n paard (of mens of ander dier) is totaal onbereikbaar. Ongeacht wat je doet. Niet voor snoepjes, geluiden, stem, aai, klap .... gewoon niets.
Met geweld eruit halen (ja, er zijn mensen die dat proberen in een dergelijke situatie) krijg je te maken met een gewelddadige explosie of volledig doordraaien.

De eerste keer dat ik dat met amber meemaakte, duurde het ruim een uur voordat ze eruit was. Ik wist wat het was omdat ik het ooit bij een ander paard, van iemand anders, had gezien.
Later gebeurde het minder en uiteindelijk niet meer, totdat haar lichamelijke klachten haar inhaalde. Toen flipte ze volledig in de wei; dacht dat er krokodillen in de drinkbak zaten e.d.

Zo'n paard (of dier of mens) kun je ook niet blootstellen aan allerlei nieuwe situatie. Juist omdat zoiets alleen ontstaat vanuit zeer extreme angst en/of pijn.
Echt niet zomaar.

Met dat paard is het overigens ook nooit helemaal goed gekomen. Ze was lichamelijk en geestelijk te beschadigd.

MBT de etiketten heeft Egon gelijk. Daar zijn ze in nederland wel gek op ja. Mijn twee zonen hadden er ook ieder eentje en konden niet naar het gewone onderwijs, (geprobeerd, ging volledig mis)

Vreemd genoeg hebben ze hier in zweden ook onderzoeken gehad nav die etiketten en hebben ze hier de etiketjes weer eraf gehaald. Onzin, zeiden ze. Iedereen heeft zijn sterkte en zwakke kanten en strikt gezien hebben we allemaal autistische trekjes; de een wat meer dan de ander. Het is een kwestie van kijken naar de sterkte zijden, ipv de zwakke.
Beiden zijn hier weer in het gewoon onderwijs terecht gekomen (wat hier dus ook heel goed ging, omdat de vakjesgeest minder heerst), en hebben inmiddels alweer een afgeronde opleiding op de universiteit in engeland achter de rug, eentje in manchester en eentje in wales.

In nederland waren ze wellicht op een sociale werkplaats terecht gekomen.