Merel Stoffers schreef :

Dat zijweggetje willen inslaan dat heeft Rubio ook. En da's dan idd eigenlijk altijd wel de kortste weg naar huis. 'Kom maar mee, ik breng je wel weer veilig thuis', lijkt hij dan te denken. Zoow aardig van em!
Alleen wil ik niet altijd al naar huis na 10 minuten.

Het struikelen kan te maken hebben met toonlanden. Dat zie je het duidelijkst in stap. In draf redt het paard dat haast niet en ontaardt het in korter draven en in galop wordt het struikelen. Landt het paard op de toon?

Piet schreef op maandag 28 mei 2012, 22:00:


Als ik bij Bart zijn steunsels te veel verwijder, heeft hij te weinig draagvlak. Hij gaat dan gevoelig lopen op zijn hielen en zoekt meer steun op zijn tonen en struikelt extreem veel. proefondervindelijk wijs geworden.
Liefs Marsha

Een paard neemt waar.
Het onbewuste geheugen, (waarnemingen die opgeslagen worden in het geheugen), is erg stabiel, langdurig en moeilijk te wissen.
Ze herkennen punten en weten daardoor welke kant ze op moeten.
Maar net als bij de postduiven speelt fijngevoeligheid een belangrijke rol. Het mentale aspect zegt veel of ze wel of niet goed in staat zijn hun weg goed te vinden.
Ook postduiven moeten getraind worden om stabiel en zeker van zichzelf te zijn om hun weg naar huis goed te kunnen vinden. Afleiding andere duiven, weers omstandigheden schijnen een duif die niet zeker genoeg is, van zijn route af te kunnen halen.

Mijn beide paarden, maar met name Don Carlos inmiddels 22 jaar, eet/likt regelmatig zand/grond. Ik ben daarom zeewier gaan geven maar na het eten daarvan duikt hij direct weer naar een bepaalde plek in de wei en likt/eet de aarde op.
Hij staat 24 uur per dag buiten, overdag in grote wei met veel gras, 's nachts in bak, kleinere wei met minder gras en schuilstal.
Ze hebben allebei een liksteen met mineralen (rode baksteen).

Vorige week heeft hij 2 keer lichte (koliek?)klachten gehad dus ik maak me wel zorgen. Hij heeft vanwege de warmte wel veel gezweten en is nogal lek geprikt door insecten, dus of hij daardoor uit zijn doen was? Hij glanst en ziet er verder heel gezond uit.

Moet ik nu toch al een zandweg kuur geven of het nog even aankijken?

Sinds een week heb ik een eigen trailer en zoals jullie wellicht weten is de trailer niet echt een hobby van mij en van Storm.....

Vorige week een ritje van 5 hele minuten naar het strand gedaan, daar lekker gereden en toen weer helemaal terug dit ging goed!

Van het weekend trailer laden geoefend en voor het eerst Storm op de trailer gekregen zonder stress mest
Ik zie dit als een goed teken want normaal ging hij leeg gescheten de trailer op.
Zo komen we steeds een stap verder!

Mandyc schreef op dinsdag 29 mei 2012, 13:01:


Rubio heeft dit ook op volslagen vreemd terrein. Hij weet altijd en overal zijn weg te vinden. Dus maakt hij gebruik van zijn 'postduivenkompas' want hij kan de weg niet weten.


En juist dát intrigeert mij....


Nooit geweten dat postduiven hierin wel enigszins getraind worden.
Kun je er meer over vertellen?

Ik zou hem psyllium (geen Sandclear of Zandweg, dat barst van de dextrose) geven. Het is bijna zeker dat hij zand in de darmen heeft, aangezien je hem zand ziet eten en hij twee keer koliek gehad heeft. Als er veel zand en langere tijd ook in zit, duurt het erg lang voordat dat er allemaal uit is.

Spirithorses schreef op dinsdag 29 mei 2012, 15:12:

Froukje wist op vreemd terrein ook altijd de paardentrailer terug te vinden, terwijl haar spangenoot Fjordson daar geen idee van had. Die liep de trailer zelfs straal voorbij. Froukje daarentegen bracht me ook terug als ik zelf de weg kwijt was.

Postduiven vliegen voor zover ik weet altijd naar "huis", die gaan niet op vreemd terrein naar een hun bekend object toe.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Daar is laatst (hier in ieder geval) een documentaire over geweest. Postduiven weten niet 'vanzelf' hoe ze naar huis moeten, maar moeten dat leren door eerst veel rond te vliegen in de directe omgeving van het huis, daarna korte afstanden af te leggen en uiteindelijk langere afstanden. Ze schijnen een soort kaart aan te maken in het hoofd, met herkenbare punten. Dat zorgt er ook voor dat ze niet rechtstreeks naar huis vliegen, maar via herkenbare punten. Niet zelden volgen ze een weg.
Klein stukje daarover...
http://www.youtube.com/watch?v=ydRGFSc1vyc&list=UUpMwzEVQXsj5b0aGegDLPrg&index=3&feature=plcp

(er is ergens een docu met onderzoek op dat gebied, maar dat weet ik zo snel niet te vinden)

Ik denk dat ook elk paard niet hetzelfde is, bijzonder is het zeker!
En wat weet de mens nu eigenlijk ......


Ik heb ooit een paard mogen trainen van eigenaar die ook postduiven hield.
Ik heb mij laten vertellen dat door de bemoeienissen (selectiemethode) van de mens de fijngevoeligheid zo kan zijn dat de postduif niet meer de duif is die hij zou "moeten" zijn.
Door de extra gevoeligheid / verfijnde orrientatie vermogen, zijn ze eerder afgeleid waardoor ze de weg niet meer "weten" dat zou kunnen komen door verkeerde weersomstandigheden op het moment van loslaten of een ontmoeting met andere duiven.

Een duif welke zeker is, door training steeds verder van huis loslaten, zou niet zo gevoelig reageren op omstandigheden van buitenaf. De training heeft te maken met spaarzaam omgaan met hun navigatiesysteem en leren om hun energie voorraad weer aan te vullen. Ze worden vanuit verschillende richtingen losgelaten niet te ver van huis. Hun extra energie voorraad zou niet aangesproken moeten worden, dat is voor verdere vluchten en door in verschillende richtingen van huis los te laten leren ze steeds beter navigeren.
Dat is wat mij uit zijn verhaal is bijgebleven.