Mandyc schreef op dinsdag 29 mei 2012, 13:01:


Rubio heeft dit ook op volslagen vreemd terrein. Hij weet altijd en overal zijn weg te vinden. Dus maakt hij gebruik van zijn 'postduivenkompas' want hij kan de weg niet weten.


En juist dát intrigeert mij....


Nooit geweten dat postduiven hierin wel enigszins getraind worden.
Kun je er meer over vertellen?

Spirithorses schreef op dinsdag 29 mei 2012, 15:12:

Froukje wist op vreemd terrein ook altijd de paardentrailer terug te vinden, terwijl haar spangenoot Fjordson daar geen idee van had. Die liep de trailer zelfs straal voorbij. Froukje daarentegen bracht me ook terug als ik zelf de weg kwijt was.

Postduiven vliegen voor zover ik weet altijd naar "huis", die gaan niet op vreemd terrein naar een hun bekend object toe.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Daar is laatst (hier in ieder geval) een documentaire over geweest. Postduiven weten niet 'vanzelf' hoe ze naar huis moeten, maar moeten dat leren door eerst veel rond te vliegen in de directe omgeving van het huis, daarna korte afstanden af te leggen en uiteindelijk langere afstanden. Ze schijnen een soort kaart aan te maken in het hoofd, met herkenbare punten. Dat zorgt er ook voor dat ze niet rechtstreeks naar huis vliegen, maar via herkenbare punten. Niet zelden volgen ze een weg.
Klein stukje daarover...
http://www.youtube.com/watch?v=ydRGFSc1vyc&list=UUpMwzEVQXsj5b0aGegDLPrg&index=3&feature=plcp

(er is ergens een docu met onderzoek op dat gebied, maar dat weet ik zo snel niet te vinden)

Ik denk dat ook elk paard niet hetzelfde is, bijzonder is het zeker!
En wat weet de mens nu eigenlijk ......


Ik heb ooit een paard mogen trainen van eigenaar die ook postduiven hield.
Ik heb mij laten vertellen dat door de bemoeienissen (selectiemethode) van de mens de fijngevoeligheid zo kan zijn dat de postduif niet meer de duif is die hij zou "moeten" zijn.
Door de extra gevoeligheid / verfijnde orrientatie vermogen, zijn ze eerder afgeleid waardoor ze de weg niet meer "weten" dat zou kunnen komen door verkeerde weersomstandigheden op het moment van loslaten of een ontmoeting met andere duiven.

Een duif welke zeker is, door training steeds verder van huis loslaten, zou niet zo gevoelig reageren op omstandigheden van buitenaf. De training heeft te maken met spaarzaam omgaan met hun navigatiesysteem en leren om hun energie voorraad weer aan te vullen. Ze worden vanuit verschillende richtingen losgelaten niet te ver van huis. Hun extra energie voorraad zou niet aangesproken moeten worden, dat is voor verdere vluchten en door in verschillende richtingen van huis los te laten leren ze steeds beter navigeren.
Dat is wat mij uit zijn verhaal is bijgebleven.

Postduiven beginnen met korte afstanden... - daarna langer ...tot naar Frankrijk ...
Luister maar naar de radio (of was dat vroeger) Quivrain gelost / of wachten ... :)
En thuis ... de mannen in grijze cache poussière .. kommmmm kom kom kom kom ...kommmmm .... ritsel met het bakje graan en kop euh hoofd in de lucht!
:)
meer was da nie hé.
maar wel spannend... en dan klokken en naar café.... de duiven waren rapper op kot dan de mannen .

Myriam

Myriam schreef op dinsdag 29 mei 2012, 16:43:


....tot in Frankrijk maar ook nog wel naar Barcelona.! Tegenwoordig hoor je niet meer "de duiven zijn hedenochtend om 7.15 gelost te Ukkel met den wind in den poepert, maar lees je teletekst pagina 861 Veel minder romantisch toch? Dat klokken is er ook niet meer, ze landen op de "spoetnik" en dan piept de computer in de antenne omdat die de chip in de ring van de duif herkent. Maar de rest geldt nog steeds hoor en hoe later het wordt hoe mooier de verhalen.

Als iemand wist hoe het zit met het oriëntatievermogen van een duif was ie volgend jaar miljonair, wel multi- denk ik. Er zijn tientallen veronderstellingen maar niemand weet het precies.
Nog even over het zgn "opleren" Dat begint al bij de eerste meters buiten het hok, zodat ze hun hok en de buurt gaan herkennen
Jonge duiven worden altijd angstvallig in dezelfde richting weggebracht .
Bij ons is dat eerst een paar km naar bv. Zuiddorpe, daarna iets verder Wachtebeke en dan een paar keer richting Gent. Omdat alle losplaatsen min of meer in het verlengde van die vlieglijn liggen. Hierbij raken de mannen al heel wat jonkies kwijt. Dieren die nooit meer terugkomen, maar ook die een dag later terugkomen van een vluchtje van 10 km, of zelfs wel tot maanden later.
Maar er is niet één duivenmelker die vanuit een andere richting laat lossen. De kans dat een duifje uit bv Axel, gelost in Goes bij den Helder terechtkomt is dan heel groot.
Een duif die helemaal niet opgeleerd is en vanuit het hok op een 2 km afstand gelost wordt, zal waarschijnlijk helemaal nooit meer thuis komen.
Dus het moet allemaal wel degelijk aangeleerd worden.
Hoe een paard dan vanaf een aantal km thuis komt zonder er eerst geweest te zijn is volgens mij één van de wonderen der natuur, want een duif kan dan nog alles van grote hoogte bekijken, maar een paard?

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Piet schreef op dinsdag 29 mei 2012, 18:49:


Daar heb ik van vroeger toch andere ervaringen mee. Wij hadden thuis van die gewone huis- tuin- en keukenduiven, een ratjetoe van van alles en nog wat. Op een gegeven moment hadden we een "zwarte" die het hele hok telkens op stelten zette en zeer onverdraagzaam was, zo erg dat mijn vader er genoeg van kreeg, hem meegenomen heeft en ergens ver weg, afstand was toch minstens 30 km, heeft losgelaten. De duif was eerder thuis dan mijn vader
En tijdens een spreekbeurt op de lagere school had ik een poster mee, die we daar hebben losgelaten (km of 4). Die deed er wel langer over om thuis te komen, maar hij kwam wel.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Interessant onderwerp! Ik heb geen uitleg of verklaring, maar ik heb me de vraag ook al wel eens gesteld naar aanleiding van volgend verhaal.

Toen ik voor het eerst met Nexor de stap waagde om naar "de voetbal" van mijn man te rijden in Hechtel (over het militair domein), ging dit in het begin heel goed. Op een bepaald punt moesten we dan compleet een andere richting uit dan gewoonlijk. Het heeft mij enorm veel overredingskracht gekost om hem DIE ene richting uit te laten gaan. Hij was het er helemaal niet mee eens, zelf verontrust durf ik te zeggen.
Ik dacht toen ook dat zijn gedrag te wijten was aan herinnering (want daar kwamen we normaal niet).
Op het einde van dat pad (een kleine kilometer verder) moest ik rechtsaf en ook daar het zelfde scenario. Hij draaide telkens pal richting huis. Het was een leuk pad om te galopperen, maar meneer wilde -dwars door alles als het moest- weer ZIJN richting uit.
Uiteindelijk kwam ik in de buurt van de aankomstplaats en dat was een hele leuke omgeving om te rijden (landduinen). Allerlei paadjes genomen en het was echt wel duidelijk: alles wat "richting huis" was ging veeeeel vlotter dan de rest. Aangezien hij nog niet in die hele omgeving was geweest, kan hij daar geen herinnering aan hebben. En zijn neus ging telkens écht de stalrichting uit.

Uiteindelijk naar de parking gereden waar de trailer stond. Toen Nexor onze trailer zag begon hij uitbundig te hinniken, iets wat hij heel zelden doet. En toen kon het niet rap genoeg gaan om zo snel mogelijk bij de trailer te raken, die trouwens ook nog in de "foute" richting stond.
Volgens mij brengt hij me feilloos naar huis. Ofwel: home is where the trailer is...

Lena

Ik kan me van heel erg lang geleden herinneren dat er bij ons op stal een paard verkocht was. Paard is met de trailer 25 tot 30 km verplaatst naar nieuwe eigenaar.
Paard stond de volgende ochtend gewoon weer op het erf bij zijn box, was uit zijn weiland gesprongen en gedurende de nacht naar zijn oude huis terug gelopen.

Myriam schreef op dinsdag 29 mei 2012, 16:43:



Was het je vader, of de buurman? Je hebt het duidelijk van dichtbij kunnen bekijken....
t Is een uitstervend ras geworden, duivenmelker. Vriend van mij (Giel) is nog één van de laatsten