e m kraak schreef op vrijdag 25 oktober 2013, 23:47:


ToM= ?
Grappig...gisteren deed ik dat toevallig ..
We waren een rit gaan maken..heel ontspannen (bijna zoals bij het kacheltje) ...uurtje rijden, op Joya zonder zadel- dan heb ik meteen ook minder het gevoel dat ik veel moet dóen...en voel me gedragen..draagt vast bij aan de ontspanning..bekende weg naar koffie-adres... dames met koffie en paarden op de wei... lángggg...bij terugkomst begonnen de twee paarden te gapen en te gapen...toen Joya ophield kreeg ik de neiging nóg eens te gapen en ze deed het opnieuw! :) ..
beschrijving zoals het zich voordeed........ 'voor wat het waard is of gevonden wordt :)
Myriam

Myriam schreef op zaterdag 26 oktober 2013, 7:27:


Theory of mind. Zoek maar op

[knip]

Daarom vond ik het artikel ook zo leuk; dit is nou typisch iets wat we misschien altijd al doen maar onbewust.
Ik ben er echter niet precies uit wat dit gedrag nou eigenlijk vertelt.
Mijn relatie met mijn hengst is nml. ook uitstekend, Dygs komt altijd meteen als ik hem roep, omdat ik ervoor gezorgd heb dat hij vindt en eraan gewend is geraakt dat we altijd leuke dingen doen. Maar leuk samen gapen lukt met hem niet toch niet best (erachter komen of hij wel met zijn merrie Týra samen gaapt en zoja, hoe groot %, moet ik nog achter komen; zal nog wel tijdje duren voor ik daar voldoende n van verzameld heb want ik moet dat natuurlijk wel toevallig net zien. Zo vraag ik me ook af of hele konikfamilies samen gapen, maar vast geen hele kudden want dat lijkt me een spectaculair gedrag dat me zeker wel eerder zou zijn opgevallen) en daarom vraag ik me af wat de discriminant die al dan niet tot dit gedrag leidt nou exact is. Het lijkt mij beter te werken naarmate je niet alleen meer tijd met elkaar besteed maar ook aan elkaar, het werkt intra- én interspecies. Is het aanstekelijk gapen niet gewoon een sociale facilitering?

ik heb dit al vaak uitgeprobeerd bij verschillende paarden, onlangs weer bij Rosa, die ook graag op de bank zou komen zitten (haar omvang laat het niet toe ). Rosa heeft een dikke wang en ik wou eens achter in haar mond kijken, wat ik ook gaap, ze doet niet mee.

joop schreef op zaterdag 26 oktober 2013, 18:55:


Is dat zo? Ik zou eerder zeggen dat de omvang van je bank inadequaat is.

e m kraak schreef op zaterdag 26 oktober 2013, 13:00:


k Wee nie, maar: mijn gevoel bij gapen is, dat er altijd iets van spanning aanwezig moet zijn om 'weggegaapt' te worden..
Als die spanning er niet is, zal een paard niet gaan gapen..
?? Herkent iemand dit?

Gapen is een bekend verschijnsel bij maagklachten.

Christel Provaas schreef op zondag 27 oktober 2013, 15:45:


Bij paarden is dat zo, meteen mee eens.
Bij honden heeft het weer andere functies.
Maar daar gaat de paper niet over, het gaat niet om gapen, het gaat om aanstekelijk, responsief gapen. Alleen dat. Sociaal gapen.

e m kraak schreef op zondag 27 oktober 2013, 15:59:


Wanneer/waarom gaan paarden sociaal gapen?

Coralie schreef op zondag 27 oktober 2013, 1:02:


Quiberon gaapt idd zodra hij gestresst raakt. Het is voor mij een prima graadmeter tijdens een buitenrit of grondwerk waarna ik het één of ander aan kan passen.
Hij kan bijvoorbeeld al flink gaan gapen wanneer hij achter een ander paard loopt waardoor hij zijn eigen vlotte staptempo niet kan aanhouden. Zodra ik dan het paard passeer, stopt het gapen weer.
Maar gapen wanneer ik gaap? Nooit bewust gezien. Ik ga er eens op letten.

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.

Peet schreef op zondag 27 oktober 2013, 16:54:


Lees nou allemaal eerst die paper eens goed

Ik weet er niks over m.b.t. paarden, daarom werd ik juist geïnspireerd er een beetje mee te experimenteren.
Het gaat eigenlijk om http://nl.wikipedia.org/wiki/Spiegelneuron denk ik.
Daar kan je als ik goed begrepen heb niets aan doen, die dingen zitten ergens in je kop, triggeren je onwetend tot allerlei empathie, ToM en dergelijke engigheden
Triggeren niet zomaar in het wilde weg natuurlijk, maar selectief op soortgenoten bijvoorbeeld, of op goed bekenden, want anders zijn de sterke correlaties tussen honden en baasjes er niet. De correlatie valt weg tussen honden en willekeurige mensen.
Waarom ik nou zo onmiddelijk benieuwd ben naar hoe dat tussen paarden en mensen zit komt omdat paarden een beetje op een soort sociale wip zitten, op veel grotere afstand vaak naar hun mensen toe. Hoe close moet je samen zijn om die spiegeldingen af te vuren? Speelt de mate van dubbelsocialisatie een rol?
Ook tussen paarden onderling zie ik in een oogopslag interessantigheden: het is niet zo dat alle paarden vriendjes zijn of elkaar als bekenden zien. Paarden zijn heel close in familieverband, veel minder in kuddeverband en volgens mij helemaal niet close t.o.v. onbekende individuen. Misschien verklaart dit wel de lijnrechte tegenstrijdigheid in aanname of paarden nou wel of niet tot imitatie in staat zijn. Best belangrijk als daar beter inzicht in komt.

e m kraak schreef op zondag 27 oktober 2013, 21:46:


Slecht 1x gezien, hoe close 2 voor elkaar wildvreemde paarden van de 1e moment heel close kunnen zijn. Alsof ze elkaars schaduw waren.
Andere kleur vacht, ander ras, wel zelfde leeftijd en beiden vroeg gespeend.

Nils en Olly
Zonder fouten,
geen leerproces.

Nils Vellinga schreef op maandag 28 oktober 2013, 21:03:


Discussie gemist, maar dit heb ik wel vaker gezien.
Ook met mijn eigen paard trouwens. :)
Ik weet niet hoe hij afgespeend is, wel dat hij sociaal is opgegroeid. :)