Piet schreef op dinsdag 29 mei 2012, 18:49:


Daar heb ik van vroeger toch andere ervaringen mee. Wij hadden thuis van die gewone huis- tuin- en keukenduiven, een ratjetoe van van alles en nog wat. Op een gegeven moment hadden we een "zwarte" die het hele hok telkens op stelten zette en zeer onverdraagzaam was, zo erg dat mijn vader er genoeg van kreeg, hem meegenomen heeft en ergens ver weg, afstand was toch minstens 30 km, heeft losgelaten. De duif was eerder thuis dan mijn vader
En tijdens een spreekbeurt op de lagere school had ik een poster mee, die we daar hebben losgelaten (km of 4). Die deed er wel langer over om thuis te komen, maar hij kwam wel.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Waarom zou je wachten (tot het erger wordt?) gewoon elke maand een kuurtje, duur is het niet, gevaarlijk ook niet en juist met deze klachten zou ik het zekere voor het onzekere nemen. (spreekt de ervaringsdeskundige) Toen mijn paarden een paar kolieken gehad hadden en we concludeerden dat het zand was, besefte ik wel hoeveel geluk we hebben gehad, het had zomaar mis kunnen gaan. Mijn DA waarschuwde inderdaad ook dat je "er zomaar niet vanaf kwam" en dat we dus beter langdurig geregeld zouden moeten ontzanden om van de klachten af te komen EN dat we daarna beter preventief geregeld een kuurtje zouden moeten blijven geven, omdat ze er nu eenmaal gevoelig voor zijn.
Groetjes Marlies

Interessant onderwerp! Ik heb geen uitleg of verklaring, maar ik heb me de vraag ook al wel eens gesteld naar aanleiding van volgend verhaal.

Toen ik voor het eerst met Nexor de stap waagde om naar "de voetbal" van mijn man te rijden in Hechtel (over het militair domein), ging dit in het begin heel goed. Op een bepaald punt moesten we dan compleet een andere richting uit dan gewoonlijk. Het heeft mij enorm veel overredingskracht gekost om hem DIE ene richting uit te laten gaan. Hij was het er helemaal niet mee eens, zelf verontrust durf ik te zeggen.
Ik dacht toen ook dat zijn gedrag te wijten was aan herinnering (want daar kwamen we normaal niet).
Op het einde van dat pad (een kleine kilometer verder) moest ik rechtsaf en ook daar het zelfde scenario. Hij draaide telkens pal richting huis. Het was een leuk pad om te galopperen, maar meneer wilde -dwars door alles als het moest- weer ZIJN richting uit.
Uiteindelijk kwam ik in de buurt van de aankomstplaats en dat was een hele leuke omgeving om te rijden (landduinen). Allerlei paadjes genomen en het was echt wel duidelijk: alles wat "richting huis" was ging veeeeel vlotter dan de rest. Aangezien hij nog niet in die hele omgeving was geweest, kan hij daar geen herinnering aan hebben. En zijn neus ging telkens écht de stalrichting uit.

Uiteindelijk naar de parking gereden waar de trailer stond. Toen Nexor onze trailer zag begon hij uitbundig te hinniken, iets wat hij heel zelden doet. En toen kon het niet rap genoeg gaan om zo snel mogelijk bij de trailer te raken, die trouwens ook nog in de "foute" richting stond.
Volgens mij brengt hij me feilloos naar huis. Ofwel: home is where the trailer is...

Lena

Ik kan me van heel erg lang geleden herinneren dat er bij ons op stal een paard verkocht was. Paard is met de trailer 25 tot 30 km verplaatst naar nieuwe eigenaar.
Paard stond de volgende ochtend gewoon weer op het erf bij zijn box, was uit zijn weiland gesprongen en gedurende de nacht naar zijn oude huis terug gelopen.

Myriam schreef op dinsdag 29 mei 2012, 16:43:



Was het je vader, of de buurman? Je hebt het duidelijk van dichtbij kunnen bekijken....
t Is een uitstervend ras geworden, duivenmelker. Vriend van mij (Giel) is nog één van de laatsten

DC schreef op dinsdag 29 mei 2012, 14:13:

Ja zeker zandweg kuur geven!! Waarom zou je daarmee wachten?

Groet, Dani

interessante plaatjes
http://www.horsesinsideout.com/pictures.html

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Groot gelijk. Dat is iets dat ik ook niet snap.

Piet schreef op woensdag 30 mei 2012, 12:24:


Leuk!! Ff rondgetweet

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

jens schreef op woensdag 30 mei 2012, 12:53:



• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •