Sinds enige tijd zit ik compleet op mijn gemak tijdens wandelingen in mijn eentje. Oktober vorig jaar mijn eerst stappen gezet, in het voorjaar mijn eerste galopje alleen gewaagd. Ik hoef niet meer tegen mezelf te zeggen dat ik moet ontspannen en genieten, dat gebeurt nu gewoon.
Dus als het zonnetje erdoor komt en ik heb de tijd... dan gaan Nexor en ik gezellig op pad. En ik durf echt doorrijden met hem. Met losse teugel in galop in het bos, geen rengalop of zo maar wel een goed tempo. Nadeel is wel dat je veel rapper rond bent, het bos wordt als maar kleiner
Vorige week zaterdag zijn we wel strontnat geworden. Volgens de buienradar zou het enkele uren droog blijven, maar de aprilse grillen dachten er anders over. De snelste weg uit het bos richting huis genomen. Toen heb ik voor het eerst op straat gegaloppeerd. Telkens er een auto kwam in draf en als die gepasseerd was terug in galop (tja, anders dachten die misschien dat we op hol waren). Na 2 auto's had hij het door en deed hij het zelfs spontaan.
In de week vertelde ik nog aan vrienden dat ik met hem overal naar toe rijd.
Van de week nog kwam er een koets aan met belletjes en alles erop en eraan. Toen had ik nog wel een "oei misschien..." moment, want in een verder verleden was een koets een verschrikkelijk rammelend iets...
Dus wij stonden gewoon stil, teugels losjes, Nexorke wel gespannen maar bleef gewoon cool (wil zich blijkbaar niet meer laten kennen), de koets passeerde... en Nexor draait zich om en gaat er achter aan wandelen
Geweldig vond ik het!
En dan te bedenken dat hij vroeger van alles schrik had.
Ik heb gewoon het heerlijkste paard van de hele wereld.
Gisteren is hij zich wél een ongeluk geschrokken (en ik ook). Manlief en ik wilden voor het eerst met ons veulen op wandel, zonder dat zijn mama erbij was. Dus Nexor nam de plaats van mama in. Wij rustig sjokken in de berm terwijl manlief toch wel wat meer "werk" had met zo'n enthousiaste knaap.
We passeerden een hoge bekaertdraad met daarachter een kleine meter ruimte en daarachter een haag van coniferen.
Uit die coniferen komt er ineens een struisvogel al blazend en met zijn vleugels wijd open aangestormd.
. We stonden op slag in het midden van de straat. Ik ben zelden zo hard geschrokken. En dat beest hield er maar niet mee op, bleef blazen en met zijn vleugels wapperen. Het veulen vond het uiteraard ook maar niks, die wil dan gewoon Nexor tussen hem en die vogel houden (wat ook wel het slimste is, van zijn oogpunt uit bekeken).
Ik moet zeggen, we waren erg blij toen we voorbij die draad waren, Nexor werd wel snel rustiger, maar 't was pas een eind verderop dat hij echt terug ontspande. Moest het veulen er niet bij geweest zijn, dan had ik wel rustig de struisvogeltraining opgebouwd, maar dit was te veel voor ons in één keer. Maar die struisvogel ga ik zeker nog eens opzoeken, dat is weer een nieuwe uitdaging. De tijd dat 'm bang was van een mus of duif of een vallend blaadje lijkt me definitief voorbij.
En dat allemaal met behulp van enkele NH-principes. Met mijn merrie ben ik nog niet op alleen op pad geweest, maar ook die stap begint in mijn hoofd te groeien, samen met mijn groeiend vertrouwen in haar.
Lena.
Verhalen
