Jet van Gulik schreef op zaterdag 25 februari 2012, 15:43:

Dank voor je update! Was wel benieuwd. Tsja, wat er in zijn koppie omgaat leer je misschien begrijpen als je met 'm gaat spelen met bal, kruiwagen of euh, een borstel? En waarom gaat het bij de laatste voerbeurt wel, en goed ook, aai erbij enzo, en op andere voer momenten niet?

Wij zijn ook niet zo van de regelmatige, tijden kunnen behoorlijk verschillen.

Binnenkort kunnen Arco en Boully weer de hele dag op het land; Lotte een halve dag en Willem niet. Maar ik wil proberen ervoor te zorgen dat ik Arco voor die tijd ook op het land kan benaderen.
Grootste punt is dus, dat ik er geen hoogte van krijg waarom hij zich niet laat pakken. Het is zo wisselend. Vanmorgen de andere 3 bekapt, Arco staat op een afstandje te kijken en is weg zodra je maar naar hem kijkt of tegen hem praat. De andere 3 kregen een stukje wortel toen ik klaar was, Arco wil het niet, loopt voor me weg. Later ga ik ze op het land zetten. Arco, die zijn halster al om heeft, komt naar me toe en laat zich aan alle kanten aaien en kriebelen, even gezellig neusgaten geblazen. Heb hem aan zijn halster, 1 vinger er ingehaakt zodat hij weg kan als hij wil, mee naar het draad genomen. Geen enkel probleem.
Voor mij zit er (nog) geen enkele logica in. Ergens mis ik iets, lijkt me, maar wat?

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Het lijkt er een beetje op dat hij in de gaten heeft (of bang is)dat er iets anders gebeurt dan alleen halster op en af, of, op en af de wei...? Dat hij geen zin heeft om iets anders te doen omdat hem dat niet leuk lijkt? (negatieve ervaringen uit een vorig leven?)
Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op zaterdag 25 februari 2012, 16:15:


Negatieve ervaringen verwacht ik wel. Hij heeft dus een gebroken been gehad en dat heeft in het gips gezeten, naar wat ik heb begrepen. Dat zal absoluut geen leuke ervaring zijn geweest.
Maar het compleet wisselvallige van hem, het de ene keer wel, de andere keer niet te benaderen zijn, al dan niet met halster, dat kan ik nog steeds niet begrijpen. Ik dacht eerst ook aan angst en soms lijkt het daar ook op, maar andere keren lijkt het weer spelen, dan weer gewoon niet willen.
Onze Willem was ook niet benaderbaar toen hij bij ons kwam, die was wel "beleerd" maar kon nog niet eens aan een halster meelopen en was doodsbang. Maar daar zat een constante vooruitgang in, die kon ik met een stukje brood lijmen en die kan ik nu gewoon pakken wanneer ik wil.
Arco lijkt dus niet bang, als we bij de stal bezig zijn, loopt hij heerlijk in de weg en kan je over hem struikelen. En, naar het lijkt volkomen willekeurig, is hij de ene keer wel te benaderen en de andere keer niet. Hij reageert ook op het weer; met harde wind is het helemaal een kruidje roer me niet. Maar waarom kunnen we zijn halster niet af doen als hij van het land komt en een paar uur later wel?
Ik heb aldoor het idee dat hij gewoon een loopje met ons neemt, dat hij de dienst uit maakt. Maar hoe buig ik dat om bij een pony waar ik niet bij in de buurt kan komen als ik het wil en die iedere beloning weigert?

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)