Zondag zijn we met z'n vieren op pad geweest. Ik heb een stukje gereden op Lily en verder gewandeld, mijn vriend Klaas wandelde mee met Kim. De boeren waren hard in de weer om mais binnen te halen, om de paar minuten kwamen trekkers met grote aanhangers langs, die geen vaart minderden. Lily interesseerde het geen fluit, Kim nog minder. Beide dames genoten van de tocht, Lily stapte rustig door, Kim trippelde enthousiast mee en liep met Klaas zelfs af en toe voorop.

Een groot deel van de weg langs het sportveld tussen stapelmoorerheide en stapelmoor hebben we gedraafd. Ik op Lily, Klaas rende achter ons aan met Kim, tot groot vermaak van enkele ons tegemoet komende fietsers. Kim draaft nu de meeste tijd op een normale manier mee, past haar snelheid aan Klaas aan en probeert hem ook nauwelijks nog tot een spelletje te verleiden. Een keer hoorde ik wat alarmerende geluiden, Kim was ineens enthousiast aan het bokken en ging er vervolgens in gallop vandoor. Klaas kon haar nog net op een volte trekken. Lily registreerde het gebeuren met haar oren, maar draafde rustig door. Klaas en Kim draafden algauw weer achter ons aan en haalden ons op een gegeven moment zelfs in.

Bij Dieler Alpen aangekomen, ging het minder vlot. Het lag er bezaaid met appels en het rook er gewoon zoet. Bij Lily niet zo'n probleem, na een streng "Lily, doorlopen" bleef het beperkt tot smachten. Kim daarentegen ging gewoon op slot en bleef koppig midden op de weg voor een appel staan. Klaas kon haar toch overtuigen door te lopen, Kim stond het duidelijk niet aan.

Thuis aangekomen had Kim het lampje uit. Zo veel had ze nog nooit gedraafd. Ik heb haar hoefjes even bijgewerkt, ze had een stukje weggebroken. Wat fijn als een paardje geen bekapverleden heeft: Kim haar hoeven kan ik zonder problemen op pakken, op mijn knie leggen, rond raspen, ze kijkt de hele tijd geinteresseerd om en vindt alles geweldig. Een groot verschil met Lily, al hebben we veel bereikt. Wat een keer op een verkeerde manier bekappen teweeg kan brengen......

Lily zoekt de laatste tijd steeds meer contact. Ze stond in het begin van een afstand te kijken hoe Kim naar me toe rent om geknuffeld te worden. Kim propt graag haar hoofd onder mijn arm of drukt haar neus tegen mijn buik. Lily staat dan op een paar meter afstand te kijken en vreselijk te smachten. Gisteren drukte ze ineens haar neus tegen mijn wang en schrok er zelf ontzettend van. Ze gooide snuivend haar hoofd in de lucht, deed een stapje achteruit en bleef vervolgens met hangend hoofd staan, om een afranseling in ontvangst te nemen. Bij de vorige eigenaar werd ze als een ding behandeld en kreeg ze een mep als ze mensen aanraakte. Ik knielde naast haar hoofd en aaide haar neus - ik heb nog nooit zo'n uitdrukking van hulpeloosheid en bijna verlegenheid gezien bij een paard. Ze legde haar hoofd zuchtend tegen me aan en trok zich na een tijdje voorzichtig terug. Als ik haar aan het borstelen ben, legt ze tegenwoordig vaak haar neus tegen mijn been en doet haar ogen dicht.

Indy wordt steeds meer tot een mooie herinnering - de pijn verdwijnt steeds meer, de fijne dingen overheersen. Ik ben erg blij met mijn twee dames, maar Indy houdt altijd een speciaal plekje in mijn hart.

Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 29 september 2009, 12:35:


Wat een LIEF verhaal,geniet lekker van je meiden!!

Monique Meijer schreef op dinsdag 29 september 2009, 12:35:


Wat een heerlijke bladzijde uit je dagboek weer ,Monique!
En fijn dat je een groot hart hebt . Ze passen er alledrie in!

Gr Esther

Monique Meijer schreef op dinsdag 29 september 2009, 12:35:


Monique.... wat kan jij toch gewéldig schrijven!!!
Je zou schrijfster moeten worden....

Groeten,

Wil.

Onze vzw, vzw Horsetopia, staat in voor de opvang van oude en zieke manegepaarden. Op zaterdag 28 maart 2009 arriveerde Thunder bij ons op de weide, nog maar 13 jaar, maar door een ongelukkig ongeval had hij artrose in zijn linkervoorvoet gekregen, en kon hij niet meer pijnloos bereden worden.

Thunder voelde zich niet helemaal happy tussen de andere, eerder bejaarde paarden.
Hij zat boordevol energie en hij wou nog erg graag werken. Het was duidelijk dat hij vond dat hij nog niet aan zijn pensioen toe was, en zijn teveel aan energie begon hem parten te spelen. Hij lag vaak in de clinch met de andere paarden, werd steeds humeurig, en begon honden aan te vallen. De laatste druppel was toen hij per ongeluk één van onze medewerkers het ziekenhuis intrapte, toen hij een ander paard een trap wou verkopen.

Op deze manier maakte Thunder geen kans op herplaatsing, dus werd besloten de Poedertoren te contacteren om te kijken of zij iets voor ons konden betekenen.
Ze wilden ons graag helpen en er werd afgesproken om Thunder voor één maand in training te plaatsen, om te kijken of zij hem een beetje konden heropvoeden.

Gedurende die maand zijn ze op de Poedertoren veel met hem bezig geweest onder de vorm van grondwerk, en mocht hij daar bij de kudde in de weide staan. Hij vond al gauw zijn plekje tussen de andere paarden, en werd zichtbaar rustiger omdat hij de kans kreeg terug een beetje te werken en na te denken. Het werd ook duidelijk dat Thunder erg hevig op eten reageert, en je hem dus niet zomaar iets uit de hand mag geven.

Beter was om hem te laten werken voor zijn beloning, bijvoorbeeld door een pasje achteruit te vragen, of een kleine, aangeleerde oefening. Door de duidelijke omgang en de aandacht bloeide Thunder helemaal open en werd een totaal ander paard.

Toen de maand om was, hadden we ondertussen iemand gevonden, een ex-hondentrainer, die het met Thunder wel zag zitten. Toen we Thunder op de Poedertoren gingen halen, viel het meteen op wat een enorme rust er over hem gekomen was. Waar hij vroeger eerder nerveus en hevig reageerde, liet hij zich nu gemakkelijk het halster aandoen, en na enige aanmoediging ging hij ook rustig de trailer op.

Op zijn nieuwe weide verkende hij kalm de omgeving en ging meteen kennismaken met de andere paarden die daar stonden, maar deze keer zonder zijn gebruikelijke drukdoenerij.
We herinneren ons nog goed toen hij op de vzw-weide arriveerde, hij een kwartier heeft rondgegaloppeerd voor hij een beetje rustig wou worden. Wat een ander paard is het nu! Volgens de laatste berichten van zijn nieuwe eigenaar, is er van zijn dominante karaktertrekken nog niets te merken, en heeft hij een goed contact met de andere paarden! Zijn nieuwe eigenaar is dan ook helemaal in de wolken met hem.

Voor zijn training in de Poedertoren hebben we zelfs een tijdje getwijfeld of Thunder wel herplaatsbaar was, en we zijn dan ook heel blij dat hij nu, mede dankzij de inspanningen van Linda en Rudy, zo goed terechtgekomen is!
Met dank aan de Poedertoren en hun mooi gebaar!

Het Horsetopia-team

Ulrike schreef op dinsdag 29 september 2009, 22:04:


Mooi verhaal, Ulrike!

Nu hopen dat het Thunder goed blijft gaan bij zijn nieuwe eigenaar.

Els.