Dit is dus mijn achtertuin hé. Wandelafstand.

Bij een training hoort ook de nodige rust!
Als spieren getraind worden, moeten ze ook de kans krijgen om terug te ontspannen.
Ik heb ooit eens een lezing bijgewoond hierover, ik weet niet meer precies de finesses, maar 3 à 4 keer per week trainen is meer dan voldoende. Als je alle dagen traint was dit slechter voor de opbouw omdat er dan geen herstelfase is. En conditie bouw je vooral op door heel veel te stappen (niet slenteren maar een stevige actieve stap).
Verder ook eens nagaan of er niets te kort is, maar dat is helaas niet altijd in het bloed te zien.
Ik heb met mijn (grote) merrie dat endurance schema eens gevolgd, en na enkele weken was ze ook niet meer zo actief. Ze zag er wel goed uit, spieren werden beter, ze blonk. Bloed laten nemen, niks tekort. De raad gekregen om bij te voeren en dat werkte wel. Ik kreeg weer een actief en alert paard.

En geduld hebben uiteraard.

Lena

(als je geen geduld heb, moet je niet met paarden beginnen)

Sandra,

Ik vond toen ook dat mijn merrie er supergoed uitzag, maar blijkbaar is dat niet steeds een garantie.
Ik ben toen Zupa (bietenpulp met grasbrok) met spelt en olie beginnen bijgeven (op aanraden DA) en daar doet ze het prima op.

En ja, ook nu weer merk ik hoe belangrijk dat 'gewoon' stappen is voor de opbouw in het algemeen, maar nu wel met een paard dat het prima doet met gras en hooi. Maar mijn grote dame redt het er écht niet mee.
En ik kan me inbeelden dat als je paardje echt van 0 moet beginnen dat het héél langzaam gaat.

Lena
(als je geen geduld hebt, moet je niet met paarden beginnen)

Ik vond het idee eerst ook akelig. Maar 't is gewoon doen. Zelf heb ik eerst een half jaar in de piste gereden terwijl mijn merrie al deftig zwanger was en mede door de hormonen toen de rust zelve.
Nadien een 5-jarige gekocht die net al 4 maanden ruin was en een beetje zadelmak was en ook ingereden met bit. Bij hem heb ik gewoon thuis de sidepull aangedaan en ben vertrokken.
Ik heb de idee dat het bij meer "onervaren" paarden makkelijker is om de overgang te maken omdat ze gewoon nog bijna alles moeten leren.

Ben je echt niet zeker: laat dan iemand je paard eerst vasthouden.

Succes!

Lena
(als je geen geduld heb moet je niet met paarden beginnen)

Ik begrijp de vraag van de TS wel.

Een stalpaard met een slowfeeder lijkt me toch nog beter af dan een stalpaard zonder slowfeeder. In de dierentuin noemen ze dat enrichment. Zonder slowfeeder is het hooi veel vlugger op, het maagzuur heeft langer vrij spel wat de maagzweren enkel verergert + het paard heeft nog langer niets te doen in zijn stal met als gevolg meer verveling/stress en dus ook dan zullen de maagzweren erger worden.
Waarmee ik niet wil zeggen dat mét slowfeeder de maagzweren zullen verminderen.

Misschien moeten de eigenaars eens gaan kijken in Genk bij Zorgranch Stappen (google): allemaal paarden die onbeperkt buiten lopen en die ingezet worden voor kinderen met een beperking.

Groetjes, Lena

Ze heeft die teksten wel degelijk in het Nederlands. Ik heb die namelijk allemaal gelezen op een lezing van haar.

joop schreef op donderdag 24 oktober 2013, 18:56:


Van eik eten ze hier alles...
Eentje durft al eens van een verse brandnetel te happen.
Een andere stampt al eens op een distel om die dan heerlijk te verorberen.

Wat betreft braam:
Ik ben één van mijn paarden eens "kwijt" geweest.
We hebben in 1 van de weides achteraan een heus braambos staan en daar stond er eentje middenin de verse jonge blaadjes te eten. En hij viel dus niet meteen op.

Hij was zeer voorzichtig: 1 voetje opheffen en voorzichtig elders weer neerplanten, heel rustig met de mond naar het gewilde blaadje. Alles stapje per stapje, geen 2 dingen tegelijk...
Hij heeft er 20 minuten over gedaan om er weer uit te komen, maar hij had geen schrammetje!

Ik vond het erg knap van zo een ex-24/24stalpaard.

Wij hebben er hier ook zo eentje staan, vastgesteld op 11/10/2006. Ik weet niet hoe groot die cyste van jouw paard is in vergelijking met de mijne.
Onze DA zei dat op termijn het straalbeen zou kunnen breken en dat we niets meer met hem zouden kunnen doen, en ja, het woord inslapen kwam ook ter sprake.
Er is voor zo ver ik weet geen behandeling voor.

Intussen zijn we toch wel weer enkele jaren verder, en heeft hij veel meer last van zijn longen dan van die cyste.

Af en toe doen we nog een (rustig) ritje met hem, hij heeft goede en slechte dagen en je weet dit vooraleer je de oprit af bent. Op een slechte dag is het gewoon rechtsomkeer (meestal tot zijn groot ongenoegen).
En heel regelmatig wil hij nog heel erg graag lekker galopperen, weliswaar op een zandige ondergrond (gelukkig hebben we dat hier wel).

Wij redeneerden: als dat straalbeen breekt dan gaan we dat direct merken en dan zal het tijd zijn om hem inderdaad te laten inslapen.
Maar van 2006 tot nu vind ik al best een lange tijd.
Hij is momenteel het beste vriendje van onze jaarling, hij apporteert met plezier, steigert op commando, is nog steeds even inventief en eigenwijs en rent lustig rond met de andere paarden...

Voor ons is hij dus echt niet afgeschreven.

't Is bijna alsof ze enkel naar mijn merrie gekeken hebben:

- ze is heel groot
- ze heeft 12u na het veulenen koliek gehad
- de eerste keer dat ze kolieksymptomen kreeg was toen we haar net kochten en verhuisden
- ze eet niet netjes (en er is niets mis met mond of tanden)
- en ze is gewoon effectief koliekgevoelig.

Klinkt bekend hoor .

Ik heb een half jaar in de wei gereden (héééél voorzichtig in het begin). En ik had het geluk dat ik nog een echtgenoot heb en dat we elkaar steunden.
Intussen vind onze omgeving 'normaal' (nu ja) dat wij zonder bit rijden.

Als je iemand vindt om hem in het begin gewoon 'los' vast te houden, dan geeft dat al meer het gevoel van veiligheid.
Kan dat niet: eerst gewoon opstappen, minuutje stilstaan en terug afstappen.
Dan opstappen een aantal pasjes voorwaarts en afstappen.
Dan opstappen een aantal pasje voorwaarts, een bocht nemen en dan afstappen.
En zo verder.

Ik heb vandaag voor het eerst alleen op mijn paard gezeten zonder zadel en enkele pasjes gemaakt. Ik heb dat nooit gedurfd omdat ik weet dat ik een slechte balans heb en veel schrik om te vallen. En blijkbaar was mijn paard wel zadelmak, maar niet ruitermak, want de minste beweging gaf hem in het begin enorme spanning (iets wat je dus ook geweldig goed voelt zo zonder zadel). Mijn man (mijn held ), heeft hem daar eerst aan laten wennen.
Enkele weken geleden heb ik voor het eerst op hem gezeten, en tot gisteren had iemand hem altijd vast.
En vandaag voelde ik me zeker en ontspannen genoeg om het alleen te doen. En eerlijk gezegd: ik zwijg er over tegenover al die geweldige ruiters in mijn omgeving, want ja die zijn alles behalve opbouwend.

Succes! Ik ben er zeker van dat het goed komt

Boeiend!

Dit artikel verklaart waarom mijn Frodootje 'fluffier' wordt dan de andere (die dus groter zijn)

Ik heb zelf een paardje dat soms bang is van andere paarden: hij heeft het vooral niet op "witte", "gele" en bonte exemplaren. Het begint langzaam te beteren.
Mijn uitleg voor hem is dat 'm als "kind" enkel maar met "bruine" en zwarte vriendjes in de wei gestaan heeft...

(O ja, ik heb hem ooit ook eens meegenomen naar een dressuurwedstrijd, en daar was 'm helemaal ondersteboven van de inrijpiste. Hij vroeg zich duidelijk af waarom de meeste andere paarden daar zo gestresst waren. Het was echt opvallend dat 'm bang was van deze exemplaren. Hij heeft daar zitten rondkijken, maar kon maar niet ontdekken wat er nu precies aan de hand was met die anderen.
(En een deel van de ruiters was bang van ons, want ja, ging ik hem zo zonder bit wel kunnen houden??? ))

Lena

Hallo,

Vanavond ben ik verbaasd en goedgezind van de proclamatie op onze school naar huis gekomen.
Ik geef les in het eerste jaar en ja, mijn studenten weten dat ik paarden heb. En geregeld heb ik dus ook studenten met paarden en daar wordt al eens over gepraat in een ontspanningsmoment.

Na 3 jaar studeren deze studenten (als alles goed gaat) af en volgt de plechtige proclamatie én de receptie en zie ik ze nog eens een keertje.
Vanavond was het dus weer eens zo ver.

Ineens stapt één van die studenten op me toe, eentje met een hele kudde paarden... samen met haar echtgenoot.
"En dit is nu dié leerkracht sé!", zei te tegen haar man.
De man schudde me dadelijk enthousiast de hand, terwijl ik me afvroeg waar het in hemelsnaam over ging. (Ik onthoud dus niet alles wat ik ooit gezegd of gedaan heb in de klas .).

"Ja, mevrouw, ik kan hier niet weg voor ik nog eens met je gesproken had, want ik moet je echt iets vertellen".

Ik had geen flauw idee wat er zo belangrijk was.

"Mevrouw," zei ze, "het is door u dat wij nu al onze paarden altijd bitloos rijden. Want gij had in de klas gezegd dat dat geen verschil maakt en dat veel paarden daar goed op reageren en al die andere uitleg. Dat zijn we eens gaan testen en intussen zijn wij heel overtuigd. En ook de kinderen (3 stuks geloof ik) vinden het nu niet meer dan normaal!"
Ze was duidelijk fier dat ze die stap gezet had en ik ben er zeker van dat ze ook een heel goede promotor voor het bitloos rijden zal zijn.

"En weet je wat mevrouw?", ging ze verder, "Eigenlijk hé, eigenlijk zou geen enkele beginnende ruiter een paard met een bit mogen rijden, want een beginner kan nooit zijn handen stil houden en zal altijd het paard storen ".

Uiteraard kon ik dat alleen maar beamen en we waren vertrokken voor een geanimeerd paardengesprek.
En dus naar huis gegaan met het gevoel dat ik toch een verschil kan maken, ook al was het uit een totaal onverwachte hoek.

Groetjes, Lena,
(dus toch grandioos bitloos )

Je kan misschien wat takken in de wei gooien, onze paarden kunnen zich erg goed mee amuseren in de winter. Ze durven hier al wel eens "takje trek" doen.