Klinkt bekend hoor .

Ik heb een half jaar in de wei gereden (héééél voorzichtig in het begin). En ik had het geluk dat ik nog een echtgenoot heb en dat we elkaar steunden.
Intussen vind onze omgeving 'normaal' (nu ja) dat wij zonder bit rijden.

Als je iemand vindt om hem in het begin gewoon 'los' vast te houden, dan geeft dat al meer het gevoel van veiligheid.
Kan dat niet: eerst gewoon opstappen, minuutje stilstaan en terug afstappen.
Dan opstappen een aantal pasjes voorwaarts en afstappen.
Dan opstappen een aantal pasje voorwaarts, een bocht nemen en dan afstappen.
En zo verder.

Ik heb vandaag voor het eerst alleen op mijn paard gezeten zonder zadel en enkele pasjes gemaakt. Ik heb dat nooit gedurfd omdat ik weet dat ik een slechte balans heb en veel schrik om te vallen. En blijkbaar was mijn paard wel zadelmak, maar niet ruitermak, want de minste beweging gaf hem in het begin enorme spanning (iets wat je dus ook geweldig goed voelt zo zonder zadel). Mijn man (mijn held ), heeft hem daar eerst aan laten wennen.
Enkele weken geleden heb ik voor het eerst op hem gezeten, en tot gisteren had iemand hem altijd vast.
En vandaag voelde ik me zeker en ontspannen genoeg om het alleen te doen. En eerlijk gezegd: ik zwijg er over tegenover al die geweldige ruiters in mijn omgeving, want ja die zijn alles behalve opbouwend.

Succes! Ik ben er zeker van dat het goed komt

Boeiend!

Dit artikel verklaart waarom mijn Frodootje 'fluffier' wordt dan de andere (die dus groter zijn)

Ik heb zelf een paardje dat soms bang is van andere paarden: hij heeft het vooral niet op "witte", "gele" en bonte exemplaren. Het begint langzaam te beteren.
Mijn uitleg voor hem is dat 'm als "kind" enkel maar met "bruine" en zwarte vriendjes in de wei gestaan heeft...

(O ja, ik heb hem ooit ook eens meegenomen naar een dressuurwedstrijd, en daar was 'm helemaal ondersteboven van de inrijpiste. Hij vroeg zich duidelijk af waarom de meeste andere paarden daar zo gestresst waren. Het was echt opvallend dat 'm bang was van deze exemplaren. Hij heeft daar zitten rondkijken, maar kon maar niet ontdekken wat er nu precies aan de hand was met die anderen.
(En een deel van de ruiters was bang van ons, want ja, ging ik hem zo zonder bit wel kunnen houden??? ))

Lena

Hallo,

Vanavond ben ik verbaasd en goedgezind van de proclamatie op onze school naar huis gekomen.
Ik geef les in het eerste jaar en ja, mijn studenten weten dat ik paarden heb. En geregeld heb ik dus ook studenten met paarden en daar wordt al eens over gepraat in een ontspanningsmoment.

Na 3 jaar studeren deze studenten (als alles goed gaat) af en volgt de plechtige proclamatie én de receptie en zie ik ze nog eens een keertje.
Vanavond was het dus weer eens zo ver.

Ineens stapt één van die studenten op me toe, eentje met een hele kudde paarden... samen met haar echtgenoot.
"En dit is nu dié leerkracht sé!", zei te tegen haar man.
De man schudde me dadelijk enthousiast de hand, terwijl ik me afvroeg waar het in hemelsnaam over ging. (Ik onthoud dus niet alles wat ik ooit gezegd of gedaan heb in de klas .).

"Ja, mevrouw, ik kan hier niet weg voor ik nog eens met je gesproken had, want ik moet je echt iets vertellen".

Ik had geen flauw idee wat er zo belangrijk was.

"Mevrouw," zei ze, "het is door u dat wij nu al onze paarden altijd bitloos rijden. Want gij had in de klas gezegd dat dat geen verschil maakt en dat veel paarden daar goed op reageren en al die andere uitleg. Dat zijn we eens gaan testen en intussen zijn wij heel overtuigd. En ook de kinderen (3 stuks geloof ik) vinden het nu niet meer dan normaal!"
Ze was duidelijk fier dat ze die stap gezet had en ik ben er zeker van dat ze ook een heel goede promotor voor het bitloos rijden zal zijn.

"En weet je wat mevrouw?", ging ze verder, "Eigenlijk hé, eigenlijk zou geen enkele beginnende ruiter een paard met een bit mogen rijden, want een beginner kan nooit zijn handen stil houden en zal altijd het paard storen ".

Uiteraard kon ik dat alleen maar beamen en we waren vertrokken voor een geanimeerd paardengesprek.
En dus naar huis gegaan met het gevoel dat ik toch een verschil kan maken, ook al was het uit een totaal onverwachte hoek.

Groetjes, Lena,
(dus toch grandioos bitloos )

Je kan misschien wat takken in de wei gooien, onze paarden kunnen zich erg goed mee amuseren in de winter. Ze durven hier al wel eens "takje trek" doen.