Hoe lang heb je zelf nodig gehad om het te 'durven'?
En nu verwacht je van je paard de 2e keer al het vertrouwen te geven om dat 'strakke' los te laten.....

Misschien moet je het gewoon meer tijd geven: vooral zelf los laten!
Laten gebeuren
kritisch naar je paard blijven kijken
maar laat hem ook zoeken naar een nieuwe weg
net zoals jijzelf aan het doen bent
Laat je verrassen!

niet teveel aannames doen:
er gaan ook paarden naar de slacht omdat ze niet mooi genoeg zijn,
omdat ze niet zwart zijn, omdat ze overtollig zijn...

Gewoon lekker trots zijn op dat je dit überhaupt doet!
Lekker puh!

Foto's?
Die van ons staan altijd op het harde (zomers weidegang) maar s'winters in een grote paddock: altijd op beton met stuk zand en strooisel in de schuilstal (= toilet): ze hebben (geen van de 3) een holle zool: deze wordt wel weer wat holler zomers, maar 's winters gewoon platvoeten

Ik zou niet te snel maatregelen nemen, maar wat langer de tijd geven om te wennen.

In snap het verhaal van Juliette wel:
Ik ben jaren bezig geweest om Foxy dingen te laten doen, omdat ikzelf het zo graag wilde.
de laatste tijd ben ik alleen nog maar bezig om mijn wens op te breken in heel veel kleine dingen achter elkaar geplakt:
Foxy zou door anderen waarschijnlijk flegmatiek genoemd worden
(WelshArabier merrie)
Ikzelf zie het intussen als zeer confident, maar ook zeer snel verveeld. (LBI)
Ze is echter ook heel fijngevoelig: ik meende vroeger lomp en onbehouwen en ging dus (in het verleden) op een steeds lompere manier dingen vragen: eigenlijk gewoon met meer druk geven
Tot in (mijn) frustratie aan toe en eigenlijk steeds alleen maar: hey, hallo, dat kun je allang, schiet op, ik wil het nu!

Door (oa Parelli) ben ik gaan zien dat ik aan zoveel signalen van haar voorbij ging: jemig, schaam me dood, maar wist gewoon niet beter!

Intussen ben ik jaren verder en (vooral zelf) wijzer.
Foxy is een paardje dat gemotiveerd moet worden:
ik moet haar niet dwingen, maar vrágen: dan doet ze het met liefde!
En hoe subtieler ik het vraag, hoe uitdagender het voor haar is en dus hoe leuker!

Ik vertaal Juliettes oplossing daar ook naartoe:
als ik buiten ben met Foxy heb ik onderweg minimaal 186 vragen aan haar om mijn rondje rond te maken: naar die boom toe, tot aan de bocht in galop, dan een stukje achterwaarts op gedachten, dan weer voorwaarts naar de boom, dan een stuk nonchalant slenteren tot aan die jongen op skeelers, dan....
En bij elk moment is er een beloning voor haar: maar ook die zijn minimaal: een ontspanningszucht van mij, een brokje, eventjes stilstaan, een glimlach (neem van me aan, dat zij dat voelt), een onverwachte volgende verrassende oefening, gewoon even niets, etc.

Wat dát heb ik geleerd: zoals ik aan zoveel kleine signalen van haar voorbij ging, zo heb ik geleerd die kleine signalen zélf ook te gaan zenden: we hebben nu tweerichtingsverkeer!
Maar jemig wat heeft dat lang geduurd....: Jaren!
En niet door Foxy hoor, maar vooral door mezelf: het feit dat ik als mens altijd op tijd sta, minder geduld heb dan zij, etc.
Toen ikzelf eenmaal zover was dat het kwartje viel had ik echter weer tijd nodig om Fox ervan te overtuigen dat ik ECHT het licht had gezien en vanaf nu altijd zo zal zijn.....
Want wat is het moeilijk om niet af en toe terug te vallen... in ongeduld, in frustratie.....

We zijn er dan ook nog niet, maar we zijn wel een heel eind en het wordt steeds leuker!

Oja en wat is een buitenritje veel leuker meet heel veel kleinegeluksmomentjes dan 1 grotefrustratierit: het wil niet! En dát is de energie waarmee we samenwerken intussen: vele kleine leuke momentjes!!

Wil je wel voorstellen aan Hannelore onze Angorageit...
oude dame, veel wacht/weinig vacht,
fotogeniek, ook in huis

beetje gek.....

zie oa op onze site
www.binneninn.nl
en onde facebooksite binneninnbuitenuit

Ik kan me inderdaad ook gewoon westernteugels voorstellen: die rijd je (op 1 hand) met een vinger ertussen, omdat je zo fijner bent in het iets meer druk op je ene of je andere teugel.
De tegels liggen dan naar 1 kant over de schoft (andere zijde dan de hand waar je mee rijdt)

Dan is het echter wel belangrijk, dat je paardje neckreining kent (teugel tegen buitenkant nek voor afbuiging).

Misschien kan je bij Pien eens gaan kijken/uitproberen: ze kan je er vast wat over vertellen.

Bianca

Superzet: ben niet dagelijks op PaardNatuurlijk, maar FB meldt zich telkens op de achtergrond met berichten: het is aan mij welke te lezen!
Blij mee: ben benieuwd naar wat er voorbij gaat komen!

En met hem fietsen? Die van mij vindt dat heerlijk! Moet je met hem wel de regels van het fietsen afspreken natuurlijk....