elsbeth flipsen schreef op zondag, 18 april 2004, 23:49:

Ja dat begin ik ook te geloven. Eigenlijk is het een verwend nest hoor (haha). Zojuist was ik aan het schilderen. Dan hinnikt ze eens flink voor de aandacht en komt mijn moeder aan met een pluk gras.
Daarna loop ik eens langs, kijkt ze weer zo smekend en pluk ik weer wat gras (onbewust doe je dat eigenlijk). Ik was met de afrastering bezig en moest steeds door haar uitloop heen. Maar iedere keer kreeg ze toch weer voor elkaar dat ik, ondanks de spullen in mijn hand, haar even een lekkere kriebel gaf (of dus wat gras of paardenbloem).
En ja dat wordt tegen je gebruikt natuurlijk!

Ze zijn super slim. Ik neem ook best aan dat ze heel goed weet wat ze wel en niet kan bij mij. Maar soms wilde ik wel eens dat ik een "normale" pony had, die niet bij alles wat ik van haar vroeg zelf ook even ging nadenken. Gisteren bij het mennen ook. Vraag je een draf dan hoor je haar even denken. Wil ik dat? Zo ja dan draaft ze direct aan, zo niet, nou dan kan ik doen wat ik wil, maar draven doet ze dan niet. Gelukkig had ze er gisteren wel zin in.
Ze ging pas echt goed lopen toen we achter die andere pony aangingen. Toen vergat ze haar smoesjes even.

Het heeft ongetwijfeld met het leiderschap te maken. Ik ben er echt wel eens mee bezig geweest, maar ik ben niet zo'n leider. Ook niet in mijn dagelijkse leven en omgang met mensen. Ben zelf nogal onzeker en zal dus in de ogen van de pony nooit een leider kunnen worden.

Als ik zeg nee, dan weet Isabella best dat het een misschien toch is.
Terwijl als mijn man Nee zegt, dan is dat ook Nee.

Waarom ze met plezier achter hem aanloopt? Ik heb geen idee. Ze zal hem ook nooit de struiken insleuren. Bij mij had ze vorige week aardig wat jonge boompjes uit de grond getrokken (met wortel en al; wel komisch maar snoeien laten we toch maar aan de gemeente over).

Ze is vroeger ook "opgevoed" door een man. Die liep ook op de keuring met haar. Daar moest ze naar luisteren. De vrouw van die man verzorgde de pony's en gaf ze dus te eten. Maar zij werd ook wel eens rustig over de oprit getrokken als ze ze mee wilde nemen.
Geen excuss natuurlijk, maar het zal vast meetellen.

Isabella benaderd een man altijd wat anders dan een vrouw. De hoefsmid is in ons geval steeds een man en ook de dierenarts. Die zullen van nature wel respect afdwingen?


Zeker ingewikkeld. Ik heb er ook genoeg over gelezen, maar kom tot de conclusie dat ik, al zou ik het willen, niet de leiderscapaciteiten heb die een paard van je verwacht. Dat kan toch ook? Kijk ik tolereer niet alles. Als er gebeten wordt, volgt er een klap. Dat geldt voor ieder paard. Of die nu van een ander is, van mezelf of van de manege. En dat werkt altijd. Maar Isabella zal niet bijten. Maar ik zie het wel eens bij de buren. Die laten zich rustig bijten door die pony's en zeggen dan gewoon "he, mag niet hoor". Die hebben helemaal geen leidingsschap. Dat zie ik duidelijk aan hun zwarte ruin. Die wil wel graag geleid worden, omdat hijzelf nogal onzeker is. Maar met zijn huidige baasjes wordt hij niet echt zekerder van zichzelf. Het is een nog bangere onzekere pony geworden. Alleen die mensen vinden hem "vals" omdat hij bijt en trapt. Maar dat doet hij duidelijk om andere redenen. Kijk en als je in zo'n positie zit is er echt wat mis. Isabella is niet zo dat ze helemaal geen respect voor me heeft (gelukkig dus maar), maar haar "leider" ben ik niet. En als ik het eens ben, dan is dat omdat ik het afgedwongen heb. Maar ze zal een trucje proberen om het "probleem" op te lossen. Echter toen ik dus kennelijk wat had verzonnen waar zijn geen oplossing voor wist, toen was het niet meer leuk (het spelletje).

Ik weet nog altijd niet, zelfs niet na 6 jaar, hoe we onze "relatie" nu moeten omschrijven hoor.

Maar dat het longeren, het mennen, en dat soort dingen daardoor niet lekker soepel verlopen, dat is wel duidelijk.

Groeten,
Ingrid