Ik heb de krampachtige fruktaanangst losgelaten, denk dat de samenstelling en structuur belangrijker zijn. Maar dat is een mening.
Belangrijk is dat het hooi veelzijdig is, dus uit meerdere grassoorten bestaat. Je herkent het aan de diversiteit van de bloei-aren.
En: het hoeft niet persé grof te zijn, als er maar VEEL stengels in zitten. Veel dunne stengeltjes bevatten per slot van rekening meer cellulose dan één dikke rietachtige stengel.
Ik heb nu ook tweede snee onbemest hooi, dat veelzijdig is qua soorten, maar wat stengeliger zou mogen zijn voor het gemiddelde paard. Maar toevallig heb ik een paard dat dun mest van grof hooi, dus dat was nu net de opzet.
Het dunnere hooi zet wel sneller aan, dus hou je dikke haflinger in de gaten!

Christel Provaas schreef op dinsdag 27 oktober 2015, 11:59:



Dat probeer ik al jaren en jaren te verduidelijken, zie PN forum!
Sinds het prille verschijnen van dit onderwerp op PN ruzie met Frans gehad over "gras = gras"; als dat zo was zou de natuur er niet zoveel soorten van hebben uitgevonden!
Maar, leuk dat nu toch iemand het lijkt te snappen:


De laatste opmerking ben ik het niet mee eens, want dat moet je nmm zien als cumulatief gewicht in droge stof. Het formaat van de planten, dus ook stengels, zegt uiteraard tevens wél weer iets over de soortensamenstelling (rietgras heet niet voor niets rietgras).

De vegetatiesamenstelling waar je hooi van maakt als geheel, daar gaat het nmm om. Aan verschillende vormen van bloei-aren kan zelfs een leek inderdaad zien dat het om allerlei soorten gras gaat. Maar niet alleen gras, ook zeggen, russen, allerlei andere kruidachtigen komen van nature in goede weidegemeenschappen voor.
Het grote probleem is dat die natuurlijk complete, overjarig permanente weidegemeenschappen in NL relatief erg zeldzaam geworden zijn, vooral als ze in agrarisch beheer zijn. Waar, volgens inventarisaties destijds, vroeger een wei uit minstens 100 plantensoorten bestond is dat teruggevallen naar hoogstens 10 (de "kunstwei" van mijn koeienhoudende buurman liefst slechts 1 - rest wordt doodgespoten en doodbemest - en zulke bedrijfsvoering mag nog steeds)
Nu is het ook weer niet zo dat alles wat "van nature" komt ook goed en gezond voor je paard is. Voedselarme blauwgrashooilanden (waar vanwege slechte bereikbaarheid vroeger alleen maar vanaf werd gehaald, nooit bemest) en kensoorten als beenbreek voor extreem kalkarm milieu zijn daarvan al duidelijke voorbeelden.
Wil je dit beter in de vingers krijgen, dan zit er nmm echt niets anders op dan dat je een plantkundige nevenhobby aanvangt en de plantengemeenschappen leert herkennen en determineren. Een beetje boer wist donders goed wat er allemaal groeide in die 100+soorten wei maar ook wat je er nu net niet in wou hebben, daar heb ik verscheidene zelf over ondervraagd.

e m kraak schreef op dinsdag 27 oktober 2015, 15:24:


Ik heb een beetje zo een wei - alhoewel van sommige dingen iets teveel door de arme grond - en ik krijg er vaak negatieve reacties op... Ik snap dat niet.
Het is precies het plaatje dat mensen niet meer gewoon zijn...