Als ik het goed begrijp is het gedrag er enkel als het zadel er op ligt.
Het doet me een beetje denken aan een verhaal dat ik gelezen heb in de Masterson nieuwsbrief. http://archive.constantcontact.com/fs116/1101956785855/archive/1112227385036.html
het stukje met titel "working on a difficult horse"

Ze doet het ook met mijn hand, of een borstel die ik laat liggen, of teugels/touw die over haar rug gaan.

Als ik ga wandelen en op haar rug zit dan doet ze normaal gezien zo niet. Er staan 2 filmpjes in mijn openingspost.

Daarom denk ik juist dat het een kwestie is van aangeleerd gedrag en niet jeuk. Of het moeten al vliegen zijn?

Dat is waar. Ik twijfel er gewoon zelf zo hard aan elke keer ik dat paard zie en dan handel ik ook niet consequent. Ik word er zelf ook gek van. Daarom dat ik denk dat een extra paar ogen mij eens zou kunnen helpen.

En ik kan er niet tegen als ze weg loopt in de wei, dan heb ik al meteen iets van 'laat dat zadel maar liggen' en zo geraken we niet verder.

Nee het ligt niet aan de vliegen hoor.

Ze ziet eruit als een heel open paard met een uitgesproken mening, geen binnenvetter.
Dat is alvast mooi!

Uit je verhaal en het filmpje maak ik op dat ze niet op haar schoft aangeraakt wil worden; de zadelplek is blijkbaar weer meer okee. Het kan zijn dat de schoft gebroken is (geweest), dat schijnt wel vaker voor te komen en dat dat gebied nog steeds pijnlijk of gevoelig is. Misschien heeft een ander paard met groomen er een keer zijn tanden in gezet? Groomt ze met andere paarden?
Ik ken een paard dat enkele weken dagelijks een injectie in de schoft kreeg en daar super geirriteerd van werd; als hij vermoedde dat je je hand op de schoft ging leggen sloeg hij al, die associatie bleef nog enkele maanden nadien.
Ik vind eerlijk gezegd ook dat je je hand best dwingend en afwachtend op haar legt; ik zou daar als paard kriegelig van worden, denkend; waarom? Maar dat is niet het probleem, dat weet ik ook. Het valt mij alleen op. Reageert ze ook zo fel als je haar streelt of kriebelt?

Mijn Spanjaard had een hekel aan poetsen en aaien, behalve als hij met de stalen furminator ferm onder handen werd genomen. Hard en heftig was acceptabel, maar op andere aanrakingen reageerde hij als een piranha. Later zou blijken dat verdubbeling van de curcuma (van 1 naar 2 theelepels) dit gedrag wegnam. Blijkbaar speelde er maagpijn mee. Hoe is zij met poetsen? Is er verschil in voorkeur van borstels, of wijze van rossen?

Zal proberen op alles in 1 keer te antwoorden

Volgens mij heeft ze die nooit gebroken, want zadel ging goed en ondertussen doen we wel lekker vrijheidsdressuur verder en is buigen en spagaat een van de favo oefeningen. Ik geloof niet dat als het daar gebroken is dat het mogelijk zou zijn om die oefeningen graag te doen. Ik heb ze nu wel al een jaar of 5? 6 ? Moest het gebroken zijn zou osteo dat wss ook wel gemerkt hebben nee?

Borstelen vind ze ok en krabben vind ze leuk. Ik leg mijn hand daar nu om te tonen hoe ze reageert hierop. Dit is idem met zadel, zadeldek, teugels,... Dit deed ze vroeger ook niet. Nu begint ze wel wantrouwig te worden met het borstelen en begint ze eerst ff te schudden en te zwiepen tot ze merkt wat ik ga doen.

Ze staan met hun 2, haar vriendje is een lieve sukkel. Ik heb hem werkelijk nog nooit zien slaan of bijten naar haar. Groomen doen ze wel. Heb er nu nog niet op gelet of ze dan ook zo raar doet met haar schoft maar ik denk het niet hoor. Ze zijn heel lief naar elkaar. Ze hebben elkaar nog nooit een miniem schrammetje gegeven ook niet.

Borstels goh... Niet dat ik weet? Zolang ik hem niet los op haar rug leg vind ze het goed Favo borstelplekken zijn op haar kont, haar staart, en onder de hals en borst. Soms haar manen ook, hangt ervan in wat voor 'mood' ze is denk ik dan.

Hoe zou je maagpijn moeten vaststellen dan? Ze trapt niet naar buik, ze rolt niet overdreven, geen geschuur, schone kaka Ze eet goed. Geen onverklaarbaar geeuwen ofzo. Echt een doodnormaal paard die graag gaat wandelen met een heel leuk karakter. Als je ze leert kennen kun je er bijna conversaties mee houden. Alleen weet ik het nu niet.

Is het iets waar ik door moet trainen? Dan loopt ze maar weg he ze komt snel terug, en dat gaat wel over. Maar als er iets mis is en ik blijf doorgaan zou ik mij heel slecht voelen.

Doet me aan onze ex-draver denken. Die vroeger mensen aanviel, schopte en beet. Dit paard is nu een ontzettende lieve zachte goedzak. Men kan zich dus een beetje een voorstelling maken van z'n verleden als draver... Er zit nu nog een hoop in dat koppie van 'm scheef. Persoonlijk denk ik dat paarden nooit iets vergeten...
Hier zie ik ook dat "ga weg" gedrag, of hoe we het ook moeten noemen bij het opzadelen (minder heftig dan hoe jij de dingen beschrijft denk ik). Ik had dit filmpje ook kunnen maken, een tikkie anders, maar in grote lijnen het zelfde. Opzadelen is voor hem afschuwelijk, maaaaar, zodra ik met hem de poort uit ga is al het afwijzende gedrag verdwenen. Tralala, alle stress weg. En bij mij ook.... Op zich al opmerkelijk
Fysiek blijkt er niks wat de 'opzadelproblemen' zouden kunnen veroorzaken en bouw ik exact díe handelingen die de afwijzing/hevige reactie veroorzaken in een ander ritueel dat geen lading noch associatie heeft (of wat hij leuk vindt) is er totaal geen reactie bij hem zichtbaar. Bijvoorbeeld; touw op de rug bij 'opzadelen-ritueel' veroorzaakt zijn stress/angst gedrag. Hij trekt weg van het touw als ware het een stroomdraad. Slinger ik dát touw exact zo op de zelfde plek op z'n rug bij het bekappen (wat hij leuk vindt) reageert hij helemaal níet. Alles draait om focus, van hem en van mij. Zijn stressveroorzakers heb ik dus expres 'ingebouwd' in andere rituelen/momenten om te kijken of hij dan ook zo stressig/angstig/anticiperend wordt. Niet dus, niks fysieks op dat moment ook denk ik dan. Doe ik iets dat zijn (en mijn) focus naar 'opzadelen en de narigheid eromheen' verplaatst is het touw opeens wel een probleem, en ik ben dan zo dat ik mij dat heel erg aantrek. Tja. Want je weet ondertussen toch ook dat bepaald gedrag vaak alleen voortkomt vanuit fysiek ongemak... en daar is dan weer de twijfel... of is de herinnering (aan jarenlange kinderarbeid en weet ik veel wat nog meer) ook genoeg voor hem...? Zucht. Eenmaal in het water is het zwemmen wel leuk inderdaad, maar die 1e plons, gatverdamme.

Dit paard is een ontzettend extraverte slimmerik die mij kan lezen als een boek. Hij observeert dingen op een afstand. Soms vraag ik me ook af wie wie nou 'clickert'
Ik heb het eens getest, mijzelf in de modus 'nu ga ik het probleem oefenen' gezet, niet eens een zadel gepakt, alleen een halster en touw. Leef je je echt in op zo'n moment, merk ik stress en spanning in mijzelf opkomen, iets wat ik ook in je filmpje meen te herkennen, ik zie totaal geen rustige ontspannen vrouw... Op zulke momenten wordt mijn paard onmiddellijk oplettender. Een pracht van een spiegel...Touwen op de ruggen worden opeens een probleem. Ben ik aan het klussen buiten, heb ik mijn focus totaal ergens anders en gooi ik m'n trui, een stuk touw of weet ik veel wat voor gekke dingen die er toevallig op dat moment zijn (bv stuk plastic van 10mx10m) op z'n rug of zet ik ff een bats tegen z'n schouder zodat hij die ff 'vasthoudt' reageert meneer totaal niet. Maar neeeeeee, een touw of hand op z'n rug gaat soms te ver...
Ook zo grappig... als hij op het erf staat en ik over het touw daar stap, waar hij dan meestal voor staat, hou ik me tijdens m'n benenzwaai vast aan z'n rug/schoft of where ever daar boven. Geen reactie bij meneer dus, op dat moment hang ik soms behoorlijk aan z'n schoft of trek 'm uit evenwicht (expres tegenwoordig). Allemaal geen probleem.
Opzadelen heb ik al een tijdje niet meer gedaan omdat ik me niet prettig voel bij zijn reactie daarbij, maar aan de andere kant gaat hij wel altijd heel graag mee op pad. Staat al voor de poort, als het zadel er eenmaal op zit dan... Benadruk ik zelf niet die plons veel te veel... hou ik dit zelf in stand...? De 1e jaren dat hij hier was deed hij dit niet, maar hij was toen ook totaal in zichzelf gekeerd, een ander paard, niet aanwezig, stond ook op de wei altijd wat afzijdig, geen interactie met de andere 3 paarden. Niemand thuis bij het opzadelen of wat dan ook, laat staan dat hij zichzelf toonde. Dat is nu allemaal totaal wel anders
Op de wei doen we wat aan desensibilisatie (arm op z'n rug of ernaast huppelen zonder hem zelfs aan te raken geeft/gaf hevige reacties bij hem) en dat werkt behoorlijk goed, nu ik steeds meer door heb waar de schoen wringt. Ik denk niet dat hij ooit het 'in het water springen' leuk gaat vinden, en denk ondertussen eigenlijk dat ik er de meeste problemen mee heb, dit schrijvende

Emma Arblaster schreef op donderdag 18 september 2014, 7:54:


Dat betekent dan dat er een echt fysiek probleem is dat opgelost moet?

Gaelle schreef op woensdag 17 september 2014, 22:34:


Iedere kippen-eigenaar wordt vroeger of later met dit probleem (kippenluis) geconfronteerd, en moet daar een oplossing voor zoeken.
Wat ik deed: alle zit-stokken van de kippen flink invetten. (Met de goedkoopste olie die je kan krijgen.) Mijten (kippenluis is een verkeerde naam: het zijn mijten) verdragen geen vet (kunnen ze niet meer ademen).

De stoffen die mijten uitscheiden kunnen irritant zijn voor de 'gastheer'. Daardoor kan er overgevoeligheid van de huid ontstaan. (Misschien bij jouw paard het geval..?)

Thx Martina!

Ik ga ook eens vaker proberen op random momenten zo het touw bv er over te zwieren maar denk dat reactie hetzelfde blijft. Ik testte dat uit op de laatste wandeling en dan begint ze het zelfde hoor
Ze loopt deze week nu al hele week weg. Ik moet zelfs nog niet in de wei zijn Ik kijk nog maar naar haar en ze staat klaar om te vertrekken in de andere richting. Dan heb ik niet eens iets vast. Ik zit gewoon op een stoel bv...

Ik voel mij exact hetzelfde als jij beschrijft! Ik ben van mezelf heel zen normaal gezien met toch veel energie. Vroeger kreeg ik al stress als ik nog maar aan dat zadel dacht. Nu vind ik dat dat al weg is maar ik sta er toch zo met het idee van 'hier gaan we weer...' en op die manier heb je idd niet veel zin om dat paard op te zadelen dus.

De kippen zijn van mijn moeder en ze heeft al veel maatregels getroffen, maar zolang we kippen hebben zullen die luizen er zijn. Die beesten lopen overal rond (tot mijn grote ergernis trouwens! van mij mogen ze allemaal weg) en dit is zo een oud boerderijtje met veel spleten en kieren en hout. Begin er maar eens aan.

Effe 2 foto's:

April 2013:
?oh=c73577c8d8696a93aa08850bbd73f919&oe=54CAEB7E

Mei 2013:
?oh=606894ef70439297809c33f0abc668a4&oe=54CEB99E&__gda__=1422211096_0a7e558ff862037c98f9d79f51ac9dd2

Niet lang daarna zijn we de mist in gegaan :)

Wat ik geleerd heb bij Masterson is om druk te minderen, dus je hand in de buurt van haar schoft houden, op een afstand dat ze zo nog niet reageert en daar houden, minutenlang. Als ze rustiger wordt kan je je ander hand op de spieren tussen de voorbenen leggen, zonder druk.