DKnap staaltje natuur; paardenvoeten.. de graadmeter van je paard en zijn gezondheid, van ondermeer zijn voeten. Een symbool voor de hedendaagse vervreemding van 'hoe het zou moeten zijn' en 'maakbaarheid'. De blinde vlek in paardenland en zeer onderschat door vele paardeneigenaren. In plaats van gezonde voeten te kweken, een gezonde leefstijl aan te bieden en eten waar het paardenlijf op gemaakt is, wordt er naar quick fixes gegrepen. Paard moet immers 'bruikbaar' blijven voor onze sportliefde en dagelijks plezier.. Terwijl er hoefschoenen op de markt zijn voor moeilijke periodes of wegen en de op de lange termijn gezondheid van pezen, ligamenten en andere weefsels veel sterker en gezonder zijn (en weer kunnen worden!) door de perfecte doorbloeding vele malen waardevoller is voor paard en baas!
Ik heb een ware fascinatie voor voeten, en alles wat er bij komt, gekregen door mijn, voorheen altijd en eeuwige kreupele, Wolin waar de dierenartsen uiteindelijk geen raad meer mee wisten, na 3 flinke blessures in de ondervoet en 6,5 jaar vaste klant bij de kliniek, hebben zij de handdoek in de ring gegooid; inslapen of zenuwsnede waren onze twee opties, al was het laatste een troostprijs. Jaren knokken, veel gelaten en veel beleefd, leek niks waard. Een 'verdict' wat zwaar valt.. zeker bij een jong dier, een beslissing hierover kan definitief zijn, er zijn dan geen andere wegen meer te bewandelen. Wanneer is het beter en wanneer niet, zegt je gevoel dat?
In 6 jaar tijd 7 hoefsmeden te hebben gehad, speciaal beslag, iedere 6 weken met de trailer naar de kliniek toe.. en geen van de (kliniek)smeden die mij paard kon helpen?! Want blijkbaar herhaalde het probleem zich constant! Er was geen lange termijn gezondheid, enkel een quick fix; Wolin 'deed' het weer eventjes.. En wat een stress; zitten de ijzers er nog onder.. heeft ze wel haar springschoenen om.. diensten weer ruilen om naar de paardenkliniek te kunnen... te lange voeten en de afspraak staat pas over 2 weken op de kliniek... Continue kijken hoe ze liep.. Je begint er aan te wennen na verloop van tijd, leuk paarden houden zo.. Je realiseert dat dit niet zo kan, maar ziet een andere oplossing niet.. Toch?
Het moment waarop ik me realiseerde dat het niet meer normaal was dat een paard niet eens op zijn blote voeten kan staan/lopen, was het moment waarop ik Wolin stokkreupel van de wei haalde met een afgetrapt (volledig krom) ijzer in mei 2012.. Het is ook niet normaal, ze worden immers zonder ijzers geboren! Waar gaat het dan zo mis dat ze dus NOOIT meer zonder ijzers zou kunnen (door 7 smeden en verschillende dierenartsen gezegd). Met spoed naar de kliniek toe; hoeflederhuidontsteking, ontstekingsremmers, weer 3 dagen op de kliniek. En ook; haar al drie keer eerder geblesseerde ligament heeft een flinke ruk gehad, was te zien op de echo en was nu opnieuw geblesseerd. Een onderbuikgevoel; het zag er niet goed uit voor Wolin, toen pas 9 jaar..
Ik wilde weten of Wolin ooit van haar pads met siliconen naar blote voeten kon, uiteraard was mij gezegd dat dit NIET kon, nooit meer..
Na veel speuren contact gehad met Valerie Delnoye en haar knappe 'Wortel' (vos Gimli!). En zij gaven mij het zetje om te gaan verdiepen in paardenvoeten (eeuwig dankbaar!) Ook Monique Houwing was ervan overtuigd dat het beter was voor Wo.. maar de stemmen van de dierenartsen en smeden in mijn achterhoofd waren er nog steeds.
Nachtenlang op Barefoot-sites gezeten om hoeven te bestuderen, boeken besteld en gelezen om te kijken hoe het nou werkelijk zat en kwam tot de conclusie dat we zo mega stom bezig waren en de smeden bizar weinig af wisten van hoe druk en trekkrachten werken, de anatomie van de paardenvoet en de functies hiervan.. Hoe haalden we het in ons hoofd; ijzers onder hoeven die zo belangrijk zijn voor het paard, met het gevolg tot
hko.htm">hoefkatrolontsteking (te lange tenen die veel vragen van de diepe buiger), ondergeschoven hielen, een straalkussen van pap, en ga zo maar door..
Verblind door het paard 'beter' te willen zien, grijp je alle opties aan.. Het bruikbaar houden was voor mij hier niet aan de orde, wel het wegnemen van de kreupelheid.. van IRAP tot speciaal beslag, uiteraard met de bedoeling om Wolin te laten genezen en haar voetvorm te doen veranderen, maar achteraf was het nooit in het voordeel van Wolin. Zij wilde alleen maar bewegen en was op stal nooit echt happy, al stond ze altijd met oortjes naar voren. Wolin was niet het paard wat ze hoorde te zijn.
Erger kon het toch niet worden voor Wolin vonden we; kreupel als maar zijn kon (de box uit was vreselijk om aan te zien, de bocht kon ze niet maken), en met de optie inslapen in haar broekzak, er voor gekozen om haar naar de Veluwe te brengen, haar allerlaatste optie, en anders was het inslapen. De optie 'puur natuur' was een optie die wij doodeng vonden.. Ik vond dat ze paard moest zijn; geen boxrust meer, geen kliniek meer, gewoon dag en nacht buiten, met Megan, rust en beweging.. continue beweging. Vooral heel anders als dat we altijd hadden gedaan, geen adviezen meer of volgens plan. Omringd door natuur. Tegen alle advies in. Deden we er wel goed aan, zijn we niet onrealistisch, doen we hier Wolin wel een plezier mee.. En uiteraard vele mensen die er niet in geloofden. Jaap Tuinenga onderworpen aan een vragenvuur, alle opties besproken, wat als, stel dat... de bekapper die het wél geloofte, en zodoende Wolin kwam ontdoen van haar ijzers. The best day of our lives and the day our journey began.. Een genezingsproces die we nooit voor mogelijk hielden na 6,5 jaar tobben..
Inmiddels is het voor ons moeilijk voor te stellen hoe het 'toen' was.. Ik zou het ook niet meer willen; mijn paard op de box, ijzers eronder, het verplicht stellen naar onze eisen. Het staat zo haaks op hoe wij de verandering hebben ervaren bij onze twee, totaal verschillende, paarden. Het is ondenkbaar gewoon.
Wolin kan niet meer op stal, dit terwijl ik dacht dat zij niet van dag en nacht buiten zijn hield, ijzers eronder zou weer ellende betekenen en de alombekende stress zou weer toeslaan. Wij kunnen het ons gewoon niet meer voorstellen hoe het was, behalve de herinnering; de kliniekbezoeken, de stress van haar kreupelheid, de dagelijkse schuld naar het paard of ze wel genoeg eruit was geweest, als ze dan weer bokkend en steigerend over het gangpad stierde had ik mijn antwoord al.
De dames hebben het goed, zijn volledig paard in heel hun doen en laten; ze zijn niet afhankelijk van ons voor sociaal contact, beweging, eten en gebruiken hun voeten om te voelen waar ze lopen.. Ze spelen, galopperen, schuilen, grazen, slapen wanneer ze willen. Ook 's winters. Dit maakt ze niet minder 'dienstbaar', ze lopen als de brandweer! Wolin staakt nooit meer en geniet enorm van het bezig zijn met ons. Ook zijn de kilometerslange buitenritten op een gezonde, sterke Wolin met blote voeten echt geweldig. Ze kijkt en voelt waar ze loopt; waar ze voorheen struikelde, uitgleed, misstapte, is ze tredzeker geworden. Ze is zo snel als de wind en heeft een bereconditie en spieren door haar 24/7 buiten stulpje. Ze kan en mag voor zichzelf nadenken. Waar we voorheen elke 6 weken naar de kliniek moesten voor speciaal beslag, houd ik haar hoeven nu elke 2 weken zelf bij en komt Jaap de 6e week.
Het leven wordt luchtiger. Je gaat anders tegen zaken aankijken. Wat als we maar steeds willen regelen en bepalen.. en dat nu eens loslaten?! Stel dat, wat als.. we nu gewoon eens kijken naar hoe het 'hoort' en 'het zou moeten zijn'.. We lange termijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal, nu eens serieuzer nemen. We het 't dier ook eens zelf laten oplossen, daar heeft 't immers toch recht op? Kijken wat voor aanvulling wij op zijn of haar leven kunnen zijn, gewoon eens aanbieden wat er nog mist, en de rest als prominent aanwezig, in plaats van andersom. Kun je dat..?
Ik kan met recht zeggen; Het is lifechanging geweest; bevrijdend van stress, vrij van curslijf, andermans regels, of gemaakte gelukstandaarden. Het is gek hoe je vastgeroest kan zitten in een ritme, een situatie en manier van kijken, zijn en doen & laten. Terwijl het zoveel leuker, makkelijker, ontspannender kan voor beide kanten .
Warboel
