Lenneke keijzer schreef op woensdag 2 juli 2014, 22:35:


Ik heb soms het gevoel dat je bij meeste niet echt serieus genomen wordt als "maar" een recreatie ruiter bent die "slechts alleen maar " buitenritten maakt. Ikzelf rijd ook voornamelijk buiten. Soms lekker pittig ritje en soms ontspannen wat bos klossen. Maakt mij het wat uit? Nee want mijn paard en ik genieten ervan en dat is belangrijkste!


Toen ik mijn paard jaar geleden kocht was ze na 1 week kreupel. Dit bleef aanhouden en heb dierenarts er naar laten kijken. Ik zei dat ik buitenritten wilde gaan maken. ( had er nog niet op gereden ivm zadel nog niet binnen, wel gelongeerd in begin maar daarna natuurlijk niet ivm kreupelheid) hij zei paard nooit geschikt zou zijn om mee te rijden. Buiging en stelling kon ze haast niet en waarschijnlijk zou ze veel moeite gaan krijgen met achterhand eronder rijden. Paard kon beter worden afgemaakt. Ik kon me niet voorstellen dat paard wat bij verkoper zo goed liep ineens afgeschreven was. Dan moest ze wel pijnstillers oid gehad hebben. Ik had me voorgenomen niet zomaar mn paard op te geven want ze liep in wei niet altijd kreupel. Ben toen langzaam bewegen gaan opbouwen. Als het echt niet zou gaan of pijn had dan had ik haar laten inslapen. Door langzaam op te bouwen ging het steeds beter. Nu rijden we regelmatig en het gaat heel goed. Inderdaad zal ze misschien moeite met sommige dressuuroefeningen hebben, maar op een buitenrit zijn die oefeningen helemaal niet nodig. Ze is perfecte "bos klos paard" wat dierenarts opgegeven had! Toen mijn huidige DA erbij kwam zei ze dat paard lichte artrose had ( ouder paard) maar verder goed beweegd. Bleek achteraf gewoon kwestie van spieropbouw te zijn geweest. Merrie kwam uit fok en wellicht tijd niet gereden geweest. Waarschijnlijk is ze voor sport afgedankt geweest en daarom verkocht maar voor ons is het nu perfect zo. >

Kan ik me helemaal voorstellen!

Tuurlijk! Sterkte jullie 2.

Interessante draad dit. Ik heb 2 paarden die van toepassing zijn op hier genoemde dingen. Zo heb ik met Flame in 2007 voor de operatiekamer gestaan en gedacht hem nooit weer te zien. Hij zou verklevingen aan z'n darm hebben en ik had de keuze gekregen tussen inslapen en de operatie, die een kleine kans van redding zou zijn (mocht het heel erg zijn zouden ze hem niet meer wakker maken). Wel... toen ze hem weer dicht maakten (je kon meekijken door een raampje, heb z'n darmen gezien) wist ik dat ik hem weer zou zien (en kon amper meer op m'n pootjes staan). En dan die afschuwelijke aanblik van een overal rillend en wankelend paard met een kapotte kop door het moeilijke opstaan in die bijkomruimte.
Het is achteraf nooit duidelijk geworden wat hij had (hij is met aanhoudende koliekklachten in de kliniek gekomen). Kreeg een bijna 100 kilo te licht paard en een potje metacam mee naar huis en "kijk maar offie het nog doet"... Ik heb de foto's nog maar wil er niet meer naar kijken. Mega ritssluiting in z'n buik die gelukkig verdomd goed genas.
Vandaag heb ik hem als een bruine streep in volle rengalop over de wei zien scheuren. Happy camper. Zo goed als deze zomer, na 3 jaar in de Eifel heb ik hem nog nooit gezien de afgelopen jaren.
Hang in there... ook al lijkt het op die momenten afschuwelijk...

Het andere geval is onze Jack. Die niet normaal kan bewegen als het om kleine bewegingen en 'opstarten' gaat. Hij kan de prachtigste pirouettes en weet ik veel uithalen als het maar met een vaartje gaat. Maar vraag hem niet een klein stapje opzij te doen met z'n achterhand vanuit stilstand. OK, tegenwoordig kan hij dat wel, maar hij verkrampt daarbij, je moet het dus altijd heel rustig vragen en hem de tijd geven. Hij worstelt en komt boven Z'n evenwicht is ook niet het allerbeste, vanuit stilstand dan. Eenmaal in beweging is het allemaal OK, hij kan elk terrein trotseren zonder ook maar 1 misstap.
Toen hij bij ons kwam in 2007 kon hij niet achteruit lopen. Ik heb hem dat moeten leren. De clue bleek uiteindelijk het aanraken van z'n voorvoet (nadat je hem al achteruit gevraagd hebt) waardoor het hele achteruitloop proces op gang kwam. Prrrrt, en 3 meter achteruit stond hij met een enorm verbaasd hoofd te kijken. Blijkbaar geen idee wat er zojuist precies gebeurd was. Dat gezicht vergeet ik nooit meer Toen hij dit eenmaal een beetje door had begon hij vanzelf z'n achteruitversnelling te gebruiken.
De linker achtervoet geven kon hij ook niet toen, tegenwoordig geeft dat totaal geen probleem meer. Heeft 3/4 jaar oefenen gekost. Bekappen was 1e een ramp, je had max 5 sec om iets te doen eer die voet weer met een noodvaart op de grond knalde. Hij hield het gewoon niet meer maar geleidelijk kreeg hij het fysiek beter voor elkaar. Zo trots als een pauw, en wij ook .
Helemaal snappen wat hij heeft doe ik niet. Het is iets dat de afgelopen jaren enorm verbeterd is, hij wordt tijdens het spelen letterlijk voltes achteruit geduwd door z'n kameraad Tofik. Het ziet er niet helemaal normaal uit, zijn achteruit lopen, maar hij kan het nu wel.
Bewegen op een klein oppervlak vanuit stilstand is niet zijn ding, maar hij komt er wel, met genoeg tijd en hele zachte hand. Dit is dan toch ook een soort ataxie? Die er vooral is bij kleine bewegingen maar niet als hij daarbij snel kan bewegen of al eenmaal op gang is??? Vaak is na 1 stap alles in orde, het evenwicht én de coördinatie. Pfff, vind het maar moeilijk.

Martina schreef op maandag 7 juli 2014, 14:07:

...knip...

Apart! Toen ik het las moest ik meteen aan onze docent pathologie denken. Hij vertelde hoe je een Parkinson patiënt kunt herkennen. Die staat op van zijn stoel, wiebelt even heen en weer en komt dan in een rechte lijn op een holletje naar je toe.
(http://www.rug.nl/news/2012/06/promotie-toxopeus-umcg; over de verstoorde beweging bij Parkinson)

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op maandag 7 juli 2014, 15:00:

Zoiets, wiebelt, verkrampt ff, zoekt het 'juiste spoor' en loopt verder. Holletje hoef niet, kan ook heel langzaam, als het proces maar ff opgestart is.
Het beste zie je het nu als ze van de wei komen en het is nat geweest. Er zit dan een dikke laag glibberleem onder die hoeven vast. Daar moet je ff op anticiperen anders ga je enorm glijden zodra je op de klinkers aangekomen bent (zelf moet je dat ook doen, kan zo 'lekker' in je rug schieten anders). Dat gaat bij Jack het moeilijkste, als je hem niet kent en je ziet 'm van de wei af komen, vanuit stilstand de harde klinkers op, met leem in z'n zolen... dank denk je dat hij doodziek is. Hij anticipeert erop, maar krijgt het niet soepel voor elkaar, z'n achterhand verkrampt dan en hij tilt de voeten ff heel hoog op (lijkt op hanentred dan). Komt hij in draf van de wei af, zie je er niks aan. Heel maf eigenlijk. Het lijkt alsof er soms geen signaal doorkomt naar de achterhand, en soms juist een teveel aan signaal, wat een belemmerende kramp oplevert. Of zoiets.
Melding 404 : Pagina niet gevonden.....

Martina schreef op maandag 7 juli 2014, 15:33:

http://www.rug.nl/news/2012/06/promotie-toxopeus-umcg
zonder ; uiteraard, stelletje digibeten!

Ik dacht het gisteren ff te filmen. Maar ja, dan zit je klaar met je camera, gebeurt het gewoon niet hahaha. Hij begaf zich overal volledig ontspannen, zo'n warme dag waarop er sowieso niet veel gebeurt. Dan is het dus zo goed als onzichtbaar. Zeker als je hem niet kent. Stress/spanning is DE trigger van z'n gekke bewegingen.

Hallo allemaal,

Bedankt voor alle reacties.
Ik heb net nieuwe fotos van Tysteman nu erbij gezet.

Ja dat denk ik ook. Hoewel Super-Vet niet echt geloofde dat het veel uit zal. Zij vertelde mij dat het hier om meerdere millimeters gaat en dat een ostéopaat op enkele tienden millimeters kan inspelen. Volgens haar is het een goed idee om een ostéopaat naar ‘m te laten kijken, alles wat een beetje helpt moet je aangrijpen, MAAR ik moet niet verwachten dat hij dit kan repareren. Maar om heel eerlijk te zijn : ik durf na al die ellende bijna niks meer. Ben doodsbang dat een osteopaat het erger maakt door aan zijn nekwervels te wrikken. Bijgelovig zeker, maar alles lijkt fout te gaan als het op Tytse aankomt. Ik moet zeker weten dat ik een verdomd goede osteopaat te pakken krijg (en aangezien ik eigenlijk niemand ken in het paardenwereldje… ).

Nee, hij viel nooit om… In 4 jaar heb ik ‘m misschien 2 of 3 keer zien vallen. Nooit op deze manier, meestal gleed zijn achterhand onder ‘m vandaan in een bocht tijdens een “gevecht” of tijdens het “pakkertje spelen” met Plinseman en op een modderige ondergrond; niks onnatuurlijks dus.

Oh ok, ik dacht dat elk paard dat kon maar dat Friezen gewoon niet zo hoog sprongen (niet zo geschikt waren voor het topniveau)…en dat de mijne dus een uitzondering was.


Jambette : hij gooit ‘m hoog op (altijd met gebogen knie maar ik begrijp ook niet hoe je ze kan leren die te strekken; Plinseman strekt wel maar dat heeft hij zelf bedacht) en dan KNALT hij ‘m op de grond neer.
Achterpootjes geven: als je ernaar wees (verleden tijd want nu doet hij het anders) moest je uitkijken dat je niet een hand onder zijn buik had hangen. Hij krulde ‘m helemaal en heel snel naar boven op (alsof hij dacht dat je ‘m vroeg een vlieg onder zijn buik vandaan te slaan) en dan knalde hij ‘m weer op de grond (vrienden dachten dat hij heel boos op mij was en dat hij naar mij sloeg als ik een achterpootje vroeg…. Voor het uitkrabben / bekappen pakte ik dus zelf zijn pootje op, niet op afstand).

En over Jack :

Het zou kunnen (maar ik ben geen expert), Tytse draaft (als hij dat aandurft) soms best goed. Hij is ook in de draf wel eens flink op zijn bek gegaan (niet leuk, net op zijn verharde pad) maar meestal tilt hij dan zijn poten beter op…

Je hebt het er ook over dat het vooral Jack’s achterpootjes zijn die niet altijd doen wat ze moeten doen…. Bij Wobbler zijn het ook meestal de achterpoten die problemen geven. De bewegings-testen zijn oa kleine cirkels lopen (dan gaat de achterhand naar buiten bij wobbler-paarden) en ook achteruit lopen (dat alles NATUURLIJK op een zachte ondergrond)… dat doet Tytse HEEL RAAR nu.

Oh ja, je kan ook (met de hand, niet overstappen vragen) de linkerpoot voor de rechterpoot neerzetten (ook achter en ook andersom natuurlijk, alle pootjes testen). Een “gewoon paard” corrigeert meteen. Een wobbler paard blijft rustig “een tijdje” zo staan; geen minuten lang hoor, vergelijk met je andere paarden om te kijken wat “normaal” ongeveer is enneh als je een hete kikker hebt : draag een helm, haha.

Bovendien weet ik niet of wobbler door stress wordt beïnvloed (oh ja wel : Tytse loopt een stuk beter met stress / in een andere omgeving !)...

Maar hoe dan ook, als een diagnostiek zo simpel zou zijn zou iedereen DA zijn…
Om Wobbler te kunnen diagnosticeren moet je naar een kliniek. Ik had echt een diagnostiek nodig want ik wist echt niet wat hij had, en het ging slecht…. Maar als je paard steeds beter gaat is het misschien niet nodig om een diagnostiek te hebben (plus ze nemen wel “ruggemerg / nekmerg-vloeistof” af voor de definitieve diagnostiek… ook niet zonder risico).

Groetjes,
Lenneke

Lenneke keijzer schreef op zaterdag 5 juli 2014, 18:01:

Als de wervels "raar" staan t.o.v. elkaar, kan een osteopaat daar wellicht wat aan doen.
Je schrijft dat hij meerdere keren per dag omvalt, deed hij dat voor de operatie ook, of niet?
Friezen kunnen zelden springen. De galop is vaak al moeilijk genoeg, laat staan een galopsprong in de hoogte (wat een sprong in feite is).
In welk opzicht raar? Bij Friezen komen losse kniebanden regelmatig voor; dat resulteert ook in een typische wijze van achterbeen geven.

Klopt het dat er nog geen recente foto's bij staan van een "aardig aangekomen" Tytse? Ik zie op de eerste foto na een ingevallen paard met nul spierspanning, wat logisch is 2 dagen na zo'n zware operatie.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Tja, bij Jack lijkt alles maar half te gelden. Zo kan hij die kleine cirkels wel heel normaal lopen (mits hij éénmaal op gang is). Achteruit lukte dus in het begin helemaal niet en ziet er tegenwoordig nog steeds raar uit. Maar hij kan het best goed nu.
Zou Tytse zich bezeerd hebben bij het opstaan na de narcose? Omdat hij nu zulke klachten erbij heeft gekregen... Een nare val bij het proberen opstaan op wiebelbenen...? Dat gaat er ruw aan toe. Mijn paard zat toen onder de wonden aan z'n hoofd toen. En die is altijd verdomd handig op z'n 4 benen.
Grappig, Jack heeft zelf een soort voorpootje-over-techniek ontwikkeld bij het maken van een hele korte wending (op het erf of zo, waar het smal is). Vond dat ook altijd al een afwijkend iets. Het ziet er echt niet uit als hij vanuit stilstand op het erf langzaam een hele krappe bocht moet maken (hij is ook nog es 1,76m... helpt op zo'n moment ook niet). Ik probeerde zoiets al vaker op film te zetten maar is nog niet gelukt.
Verkrampt Tytse ook op zulke momenten van raar lopen? Dat lijkt bij Jack meer het geval. Dát, plus het verliezen van z'n evenwicht dat er vaak aan vooraf gaat.
Als ik hem heel zachtjes achteruit vraag, en echt contact met z'n hoofd heb in alle rust doet hij mooie ontspannen stapjes achteruit. Moet hij opeens vanwege een ranghoger paard achteruit lopen bijvoorbeeld gaat dat eerder in een soort verkrampte voorbenen naar voren gestrekte achteruit-schuifmethode.
Het lijkt dus wel te kunnen, maar onder stress of als als het langzaam moet gebeuren niet.
Ga je het laten doen, dat diagnosticeren? Het lijkt me doodeng. En wat eraan te doen áls het al wobbler is... Ik heb er nooit echt iets aan laten onderzoeken, wel es met wat DA's over gehad. Maar ja, Jack is verder gezond en een erg happy, altijd speels paard.

Ja misschien heeft hij dan wel heel iets anders…

Dat zou natuurlijk zomaar kunnen. Ze hebben een “rubberen” kamer daarvoor en ze hebben mij verteld dat alles goed is gegaan, maar zullen ze het vertellen als hij hard is gevallen en het daarna leek toe doen ???

Dat doet Tytse ook nu… hij kan het geloof ik niet meer op de “normale” manier.

Jij zegt dat Jack het voornamelijk met stress doet en dat hij dan verkrampt. Dat doet Tytse helemaal niet. Hij doet het ook in totale rust. Als hij lekker aan het grazen is loopt hij soms “totaal dronken” en vaak in een bocht weer een endje verder. Hij valt de laatste dagen niet zo vaak meer (ik zie soms nog wel vieze moddersporen in het weiland hoor en uit voorzorg mag hij zijn verharde pad nu niet op), da’s fijn. Wat ik wel merkte in het begin is dat hij er triest van werd. Als hij dan gevallen was ging hij naar zijn hok om in een hoekje met zijn kop naar beneden te gaan staan…

Ja ik ben wel doorgegaan tot de diangostiek. Ik heb getwijfeld wbt die afname van ruggemerg-vloeistof maar het ging best slecht met ‘m en we wisten echt niet wat hij had dus we hebben alles laten doen. In het geval van Wobbler is er niet zoveel aan te doen (je kan een beetje “pootjes-begrip” trainen maar dat mogen wij nog niet zo “snel” na de 2e operatie). Maar ik was naar de kliniek gegaan omdat ik dacht dat hij misschien iets had waar ik wel wat aan kon doen ?? Alleen daarom durfde ik dat aan. Als ik, zoals jij, een paard had dat het best goed doet, steeds beter gaat, vrolijk en gelukkig is zou ik dat waarschijnlijk niet gedaan hebben.

Sommige dieren hebben gewoon (altijd al ?!) een lichaamlijk probleempje, als ze daar verder geen problemen mee hebben en het verder goed doen, dan zou ik daar niet zo mee zitten.

Succes.
Lenneke

Lenneke... wat een verhaal! Wat mij gelijk opvalt en bijblijft uit de hele story is o.a. een opmerking van Egon. Sorry voor de terminologie, maar het gaat over rottende ballen in z'n buik. Ik heb geen ervaring met deze methode, maakt ook niet zoveel uit.
Feit is dat het zo gebeurd is. En ik gruwel alleen al bij het idee dat die testikels zijn blijven zitten, en IN zijn lijf moeten vergaan. Al dat 'afval' zal afgevoerd moeten worden. Kan dat niet de e.o.a. oorzaak van de ellende zijn? En dat uit narcose komen en omdonderen, kan hem idd. ook schade gedaan hebben. Als je er niet zelf bij bent geweest dan weet je het gewoon niet.
Ik weet wel dat omdonderen op zich, na een narcose of sedatie, veelal een groot risico kan zijn.
Het zal niet het eerste paard zijn wat hierdoor problemen heeft gekregen.

Iedere operatie is een trauma. En hij was weliswaar onder narcose, maar zijn hersens hebben alles wél geregistreerd. Negatief celgeheugen. Het bestaat.
Als je al met een osteopaat in zee gaat... moet het een hele zachte zijn. Ruk- en plukwerk, waar jij terecht zo bang voor bent, zal hem (meer) schade doen.
Wat misschien een idee is om hem te helpen wat te verbeteren, is iemand die met trillingen werkt. Dat kan ook een osteopaat zijn. Of een cranio sacraal therapeut. Zoiets doet misschien beter werk voor hem.

Ik wens je sterkte en wijsheid Lenneke!

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Lenneke keijzer schreef op zondag 13 juli 2014, 14:41:

Nou, wat Wil zegt... Flame stond ook op in zo'n rubberen kamer (vloer en wanden), maar toch zat z'n kop volledig onder de wonden. Het is echt afschuwelijk dat wakker worden. Inderdaad gaat er daar ook vaak van alles mis...
De vraag is natuurlijk ook of je een subtiele nekwervelbeschadiging meteen door hebt...
Och arm Dit is inderdaad een totaal ander beeld dan Jack. Die is nog nooit gevallen en is verder gewoon erg goed te been. Die lijkt van een aantal aandoeningen soms voor de helft ergens last van te hebben. Ik vind het jammer dat ik niet weet hoe hij vroeger was, en als veulen. Zou dit er altijd al geweest zijn of...
Nee, inderdaad, het is in mijn geval volledig onnodig. Paardje gaat steeds beter en is happy (en onderweg nog verdomd handig ook, hij is m'n pionierpaard, ik neem hem altijd mee op nieuwe trajecten).
Ik denk wel dat ik 'm de volgende keer als ik osteo laat doen bij Flame Jack ook ff laat bekijjken. M'n DA doet dat, ze is een hele kleine licht vrouw, heeft altijd een krukje nodig naast m'n paarden
Nee, inderdaad, maar in jouw geval zijn de problemen te groot. Maar het gaat hem nu wel langzaam steeds beter?

Thanks. Ja het lijkt wat beter te gaan. (hoewel hij vandaag tijdens het schuren tegen een paal nog omflikkerde...)

Aangezien hij zelf al wat beter loopt, vraag ik 'm ook om een beetje te lopen tijdens het spelen (zelf beslissen hoe snel en waar je loopt is denk ik gemakkelijker dan "daar gaan waar mens wil dat je gaat" dus dat deed ik tot nu toe nog niet).
Vandaag bracht hij zijn hoed al een paar passen naar me toe (MET BOCHT) !
en hij deed ook alweer "samen vooruit en samen achteruit"
(zonder touwtje natuurlijk... )

Zijn schurftbehandeling werkt goed, hij heeft minder kriebel en loopt daardoor zichtbaar beter (en voelt zich beter natuurlijk).

Ik wacht nog eventjes en als ik wat meer vertrouwen in zijn pootjes heb mogen de 2 knollies EINDELIJK weer samen (nog een paar weekjes ??). Prinseman kan er ook niet meer tegen, die hinnikt echt elke keer als hij je ergens ziet. "Joehoeh, kom je met me spelen ?!"
Hij rent nu altijd heel hard naar je toe en dan, als je in de buurt bent, heel snel weer weg... De bedoeling is dat je achter 'm aangaat (zijn favoriete spelletje).

Er zijn inmiddels 3 maanden voorbij sinds de koliek-operatie. Wat dat betreft is hij definitief gezond verklaard. Nu de pootjes nog !

Ik heb inderdaad nog geen osteopaat durven bellen....
Lenneke

Lenneke keijzer schreef op zondag 20 juli 2014, 17:16:

Dat schuren vereist ook wel ff wat coördinatie... zeer fijn te horen dat het wat beter lijkt te gaan!
Goed bezig
Dat moet ook wel een enorme oplichting zijn ja, weg met dat gekriebel. Heerlijk.

Komt nog wel wellicht, op een dag waarop je er wel een goed gevoel bij hebt, en hij er klaar voor is.

Hij rent weer !!!
In plaats van slomperig naar me toe te komen (het heet niet voor niks "wobbler syndrome") komt hij in draf naar me toe (en ja, zonder om te vallen!).

Ook loopt hij beter. We wandelen nu zelfs 2x per dag 10 minutjes !!!! (op asfalt !) plus we spelen spelletjes waarbij hij moet lopen.

Deze week (morgen waarschijnlijk) gaan de knollies weer samen !!!
Ik ben ZO BLIJ voor ze (ze staan nu al sinds eind maart apart, horor)
YES na een paar verschrikkelijke maanden lijkt het echt de goede kant op te gaan.