Dit sluit misschien wel aan (misschien ook niet ):
bitloospaardrijden.info/pijn.php" target=_blank>http://www.bitloospaardrijden.info/pijn.php

Anja Seijn schreef op vrijdag 7 december 2012, 16:40:


Ja mensen kunnen dat ook.
Kunnen we acute pijn buiten beschouwing laten? gaat het alleen om 'beter tegen chronische pijn'?

joop schreef op vrijdag 7 december 2012, 18:02:


Nee, ik denk niet dat dieren beter tegen chronische pijn kunnen. Ik ken genoeg mensen die dag en nacht leven met pijn, maar waar die pijn zo bij hun leven hoort dat ze er niet meer over 'klagen'. Ze lijden in stilte. Als je met die mensen in gesprek gaat dan vertellen ze je hoe ze die pijn ervaren, wat het voor hun betekent en welke beperkingen dat met zich mee brengt ... en je wordt daar alles behalve vrolijk van! Ik ken geen enkel dier die met mij in gesprek kan gaan om mij daadwerkelijk te vertellen hoe of wat ... maar ik neem nooit aan dat dieren er beter tegen kunnen dan mensen!

joop schreef op vrijdag 7 december 2012, 18:02:


Van de week was er een programma op tv, waarin een aantal vrouwen vertelde over het implanteren van een "matje" om verzakking van baarmoeder, blaas en/of darmen tegen te gaan. Dit is een zeer omstreden methode, maar wordt in NL nog steeds toegepast. Deze vrouwen hadden ongelooflijk veel pijn; bij lopen, bij zitten, bij vrijen, noem maar op.
Zulke pijn kan je gerust chronisch noemen en het went écht nooit. Je kunt je er niet aan onttrekken, niet overheen zetten, het is er altijd en overal! Het lijkt mij verschrikkelijk! En als ik dan iemand hoor zeggen dat pijn went, of als ik lees over trainingsmethoden om te leren met pijn om te gaan, word ik daar behoorlijk verdrietig van.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Anja Seijn schreef op vrijdag 7 december 2012, 16:40:


Ben het met je eens, heb ik aangevinkt maar ik vind toch dat ik moet aanvullen. Ik vind het woord 'draaglijk' een gevaarlijke lading hebben. Als het ondraaglijk is maak je er een eind aan! Hoeveel lijders aan chronische pijnen van ongetwijfeld grote magnitude doen dat? De biologisch geprogrammeerde levensdrang is nog groter.
Ik heb dus vaak grote bezwaren tegen 'uit het lijden verlossen' als de wens tot dat verlossen niet eenduidig vanuit het lijdend slachtoffer komt. Misschien ligt het aan mij, maar ik zie er te vaak een eufemisme in voor: 'ik ben er flauw van'.

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 19:16:


Goede aanvulling!

Lijkt mij dat de ernst van de pijn een belangrijke rol speelt? Als je links en rechts wat pijntjes hebt, vandaag in de rug, morgen in de schouders en overmorgen willen de benen niet zo, dan is dat vervelend, maar de meeste mensen die ouder worden accepteren het.
Het is geen reden om de stekker eruit te willen trekken.

Gaat het om een alles verterende pijn, dan is dat een ander verhaal. Er zijn dan idd mensen die zichzelf uit het lijden verlossen, terwijl anderen er gewoon psychisch aan onderdoor gaan.

Ik kan totaal niet inschatten hoeveel pijn mijn paarden ervaren. Persoonlijk ben ik geneigd te denken dat het niet in de tweede catagorie valt, zolang ze maar in hun eigen tempo en op eigen manier kunnen bewegen.
Hälga gaf bij mijn ijverige inspanningen haar te laten lopen (dus niet ohz) om haar in beweging te houden en hopelijk iets af te laten vallen, duidelijk aan dat ze er geen zin meer in had. Dat is eigenlijk niets voor haar.
Maar in de wei lijkt ze verder tevreden. Zelfde voor sil. En voor Billy (als we dan toch bezig zijn... hoewel billy mogelijk geen pijn ervaart)

Maar goed,,, kom ik op het volgende. In overleg heeft onze hond een tijd lang rheumocam gekregen ivm pijn in de gewrichten, vaak wat kreupel lopen etc (nooit meer de oude geworden na twee ernstige tekenziektes tw borrelius en erlichiose) In het begin was ik ervan overtuigd dat hij zich beter voelde.
Tegenwoordig krijgt hij het niet meer <(door toeval zo gekomen) en zie ik geen verschil met toen hij het wel kreeg. Hij is wat stijf, komt soms wat moeilijker overeind, maar kan ook nog behoorlijk wild met zijn zoon stoeien, rennen en praatjes maken.
Ik denk dat mbt het middel gewennig is opgetreden en dat hij er nu gewoon mee omgaat. Hij voelt zelf goed aan wat hij kan en als hij op een mindere dag niet zo ver wil wandelen, weet hij dat feilloos aan mij duidelijk te maken ( hij blijft staan, draait zich om, kijkt mij aan, kijkt richting huis, kijkt mij weer aan... totdat ik hem snap) en dan gaan we terug.
Zou dat met paarden -,mits niet dusdanig ernstig dat ze op drie benen gaan of niet meer overeind komen etc- niet ook zo zijn?

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 7 december 2012, 19:45:


Dit is toch hetzelfde rondje om de kerk of niet? Wat denk je dan? Dat de hond een touw gaat zoeken en zichzelf gaat opknopen? Kan hij veel meer dan van dag naar dag hobbelen totdat hij sterft? Ik denk van niet. Zo ook bij mensen, alleen kunnen wij mensen zelf nog aangeven 'genoeg is genoeg', maar er zijn ook mensen die rustig wachten op de laatste adem!

I don't have a short temper;
I just have a quick reaction to bullshit!

Anja Seijn schreef op vrijdag 7 december 2012, 19:51:


Gehouden dieren kunnen heel goed het punt aangeven dat ze niet meer verder willen. Dat heb ik met een veulen meegemaakt die ik een week aan een infuus had, dat heb ik ook met mijn lieve ouwe hengst meegemaakt die met zijn grote hoofd in mijn schoot is overleden; gisteren stond hij nog en had de DA nog hoop, deden we er alles aan.
Wat ik al in vorige posts probeerde over te brengen is dat zover mijn ervaring strekt die drempel veel smaller is dan bij mensen; van het ene moment op het andere geven ze het echt op en leggen het hoofd neer. Nou ben ik er nooit bij geweest maar ik kan me voorstellen dat het in de natuur ook ongeveer zo gaat.

Make my day sweetypie

Hier ga ik met Egon mee, Dieren geven wel aan als het genoeg is. Die ervaring heb ik ook. Een uitzondering was misschien een zwaar demente hond.
Ik geloof niet dat onze hond ellendig rondstrompelt. Of nee... ik weet zeker dat het niet zo is. Je mag komen kijken. Hij is het werkelijk nog lang niet beu.
Ik ook niet en toch functioneert mijn lijf bij tijd en wijle ook niet zoals het zou moeten.
Ik denk dat zowel mens als dier dat gemakkelijker accepteert, naarmate je ouder wordt. Ik geloof bv dat artrose bij een 20 jarig paard niet dezelfde impact heeft als bij een driejarige, die nog van top tot teen vol energie zit waar hij dan nergens mee naartoe kan.

Wat ik met mijn voorbeeld van de hond duidelijk probeer te maken, is dat bij chronisch pijnstilling gewenning optreed. Dat heeft bij onze hond plaats gevonden.Het haalde niets meer uit.
Ik weet het ook van mijzelf. Mijn paranoia voor geneesmiddelen en mn pijnstillers is ontstaan vanuit een tijd waarin ik er slecht aan toe was, langer dan een jaar aan een stuk. Ik had steeds meer nodig en op den duur was het de vraag wat de meeste problemen opleverde: mijn pijn of de middelen die ik daartegen kreeg.

Ik heb ook al eens gedacht om tijdelijk pijnstiller te geven om te kijken of het gedrag dan verandert. Maar ja... wat als dat gebeurt? Moet ik dan toch vast pijnstillers ertegen aan gooien, wetend dat die op den duur ook niet meer zoveel uithalen (denk ik dan) of dood laten maken, omdat ze blijkbaar pijn hebben?

Ik vind dit overigens wel een interessante discussie en niet eens alleen vanwege de huidige situatie.

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 7 december 2012, 18:50:


dit gaat toch over een specifiek voorbeeld. Ik begrijp niet dat de opvatting "pijn went" iemand verdrietig kan maken. Het is niet om pijn te bagataliseren maar om hoop te geven dat je leven niet perse bedorven wordt de pijn, (dan in de meest alegemene zin, ik weet natuurlijk wel dat er ook ondragelijke pijn is) Ik neem aan dat trainingsmethoden om met pijn om te gaan zijn bedoeld om mensen te helpen in geval ze al erge pijn hebben. Het is toch niet zo dat patienten die de operatie van het matje ondergaan meteen een cursus pijnomgaan krijgen? (Overigens lijkt me dit niet de aangewezen plek om over de operaties in discussie te gaan, ik weet daar verder niks van, maar het lijkt me dat de NL patienten en patientenverenigingen mans genoeg zijn dit soort dingen aan te pakken als het nodig is)

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 20:28:


vanwaar dan de vaak voorkomende vraag: wanneer grijp ik in? Ik heb helaas al heel wat keren de beslissing moeten nemen, ik ben er de mens niet naar dan later nog te gaan piekeren: was het wel het goede moment? maar makkelijk wordt het nooit. In het ene geval is de timing misschien een kwestie van uren of dagen verschil, maar in andere kan het ook langer zijn. Zo zag ik een veulen dat ik zeker zou hebben laten inslapen omdat het te vroeg geboren was en slechts met behulp van kilo's AB etc in leven gehouden kon worden. Het is nu een vrolijk paardje. Iemand die ik ken heeft een veulen met een gebroken knie opgepept, 6 mnd op stal, dat had ik ook nooit gedaan. Hij is nu de lokale dekhengst en heeft een leuk bestaan, gewoon in de kudde. Zo is er altijd wel een voorbeeld te bedenken


in de natuur ben je al snel opgeruimd als je te veel kwakkelt met je gezondheid. Zeker als je het hoofd neerlegt.

Sterker nog... in de natuur weten roofdieren feilloos de prooidieren eruit te pikken die minder snel zijn. Ik heb daar eens een documentaire van gezien. Ze zagen veel wat ik niet zag. Een kleine hapering, iets minder snel reflex en voila... keuze gemaakt.
De prooidieren daarentegen deden alles om gebreken niet te laten merken, tot en met extra rennen en springen.

Zet dan toch aan het denken, als je paarden bekijkt.

Overigens is het altijd moeilijk te zeggen waar je de grens trekt. je weet nooit of je het juiste moment kiest.

Sandra ik denk dat de mensen die in dit geval hun paard laten inslapen wel mensen zijn die heel makkelijk denken, "paard functioneert niet meer, laat maar inslapen, dat is het goedkoopst en dan koop ik weer een nieuwe en kan ik weer rijden". Een heel egoïstische gedachte.
Ik denk dat de meeste mensen op dit forum wel wat meer om hun paard geven en er meer moeite voor willen doen.
Ik hoop dat je iets vind wat werkt voor jouw paarden.
Succes!
Groetjes Tali