Mooi om te lezen! En oh zo herkenbaar nu voor mij.
Het is inderdaad heerlijk om zo'n band te hebben. Ik weet nu ook dat het kan, ik ervaar dat bij mijn ruin nu erg sterk. Sinds we op een meer PN- manier bezig zijn, is het wederzijds vertrouwen enorm gegroeid.
Er is een tijd geweest dat hij overal bang van was - en ik ook. Nu zien we alle "akelige" dingen als een obstakel dat we eens gaan verkennen. En het gaat schitterend.
En inderdaad, als ik ooit zou moeten kiezen tussen paard op de manège of helemaal geen paard meer, dan kies ik ook voor het laatste.
2 weken terug waren we op de wandel langs een spoorweg (heerlijk zandpad) en ze waren de rails aan het opbreken en nieuwe aan het leggen... drillen, fluitgeluiden als de trein terug een schokje naar voor ging, gesis... Manlief en ik verstonden elkaar zelfs niet meer op een bepaald ogenblik. En de paarden... die keken er eens alert naar maar lieten zich niet uit het lood slaan, liepen rustig verder.
Maar de max van die rit was wel dat een machinist zijn locomotief stil legde op het moment dat de overweg terug openging en ons in de gaten kreeg
. Hij riep nog iets in de trant van: "dit is wel heel veel kabaal voor zo'n beesten, ze blijven er wel kalm onder zunne, knap van jullie"... Ik riep nog terug dat wij gewoon SUPERpaarden hebben, maar of hij het gehoord heeft weet ik niet. Ik heb de man de mooiste glimlach gegeven die ik in huis heb, mijn duim hoog in de lucht gestoken en lief gezwaaid naar hem.
Het was het mooiste moment van de dag.
Als je mij verteld had dat ik dit ooit zou doen met mijn paarden had ik het nooit geloofd. En al zeker niet met een touwhalster waar ik tegenwoordig mee op pad ben. Het heeft lang geduurd voor ik die stap durfde te zetten.
Het echte paardenvolk in mijn omgeving keurt mijn escapades niet echt goed... "Als hij eens vertrekt hebt ge niks te zeggen. IK zou dat nooit riskeren". (En je ziet ze denken dat dat met mijn ruiterkunde al helemaal onverantwoord gedrag is.)
Toch raar dat hij dat tegenwoordig niet meer op de loop gaat, niet?
De relatie die ik nu met hem heb, is als een droom die werkelijkheid geworden is, maar dan beter. En het gaat nog steeds in stijgende lijn.
Ik mag wel niet denken aan het moment dat ik afscheid zal moeten nemen. De laatste dagen was hij zo kreupel dat ik het ergste vreesde. Daarnet is de
DA voor de 2de keer geweest en blijkt een toch "maar" een diepe hoefzweer te zijn die er aan de bovenkant gaat uitkomen en die daar zijn tijd voor neemt... Ik heb tranen gelaten van opluchting.
Verhalen
