Iedereen die voor het eerst gaat babysitten kent wel het bijzondere gevoel van verantwoordelijkheid dat op je schouders wordt gelegd.
Bij mij was het niet anders toen ik het aanbod kreeg om huiswacht te komen spelen over 2 katers, 20 kippen, een 12-tal kuikens, 4 hanen, 3 hengsten en enkele ruinen en merries.
Het begon al goed. De eerste dag al waren er 6 kuikentjes uit hun respectievelijke eitjes gekropen.
2 bleken een beetje achterna te huppelen, en het was niet zeker of ze het wel zouden halen.
Gelukkig kon ik enkele dagen later het heuglijke bericht het universum in sms-en dat ze het wonderwel hadden gehaald.
Tijdens mijn 10-daagse huiswacht mocht ik Avanti mee aan huis zetten.
Het was super om te ervaren wat het is je eigen paard 24/24 gewoon bij je in buurt te hebben.
Helaas kan ik momenteel niet rijden wegens een kwetsuur (van't manneke en niet van het paard). Toch heb ik elke dag kunnen genieten van Avanti, al was het maar wanneer ik de kudde waarin hij verbleef van vers water ging voorzien. Of die momenten dat ik met hem een beetje kon spelen in de wei, of gewoon wat grondoefeningskes kon doen tussen de bomen van het achterliggende bos, voor het eerst oefenen met de lange lijnen ... enfin, gewoon genieten van mijne witte dwerg.
Mijn dagelijkse indeling was in grote lijnen uitgeschetst.
's MOrgens de kippen-hanen-kuikens voeren. Dan het water bij de paarden checken en bijtanken indien nodig, evenals het hooi. Tussendoor ook nog zorgen dat de 2 katers ieder hun specifieke maaltijd wordt geserveerd. En dan natuurlijk Avanti zijn bijvoer maken en geven.
Naargelang de warmte van de dag, kon het zijn dat ik tot 3x toe opnieuw ging water leveren.
's Avonds zelfde ritueel: kippen voeren, katers diner klaarmaken, paarden en weides checken, bijvoer voor Avanti regelen.
En tussendoor genieten van ne donkere Leffe, op voorhand al koud gelegd door de huisbaas en bazin. (waarvoor gewaardeerde dank)
Om de 2 dagen passeerde Vicky - de dierenarts - voor de verzorging van één van de hengsten.
Ilias is een paard die niet in zijn buurt laat komen.
Hij is uit zichzelf héél nieuwsgierig, maar tegelijk ook érg op zijn hoede.
Ik nam de gewoonte aan om, wanneer ik de paarden hun hooi gaf (en ze lekker staan te knabbelen), ze allemaal nog even een streling te geven en ze dan rustig te laten eten. Dat lukt bij elk paard die niet Ilias noemt. Hij zal zich héél gracieus, discreet maar héél duidelijk van je afkeren, een klein rondje wandelen en terug naar zijn hooiberg gaan verder eten als de kust veilig genoeg is voor hem.
Het was dus héél bijzonder te ervaren dat Ilias zich liet verzorgen door een - voor hem - onbekende dierenarts, bijgestaan door een vreemd persoon die toevallig daar ook door de weides liep met water en hooi.
Na 3 dagen liet hij me in zijn buurt en kon ik hem aanraken. Na 7 dagen begon hij met mijn voeten (en vooral de kruiwagens) te spelen
Je hebt het ondertussen al begrepen, ik heb tijdens de vakantie van Eddy en Hilde huiswacht gespeeld en gelogeerd tussen de beestenboel ten huize Druppel.
Het viel me op hoe gedisciplineerd ál deze dieren zijn.
Als ik met hooi in de wei kom, dan volgen de hengsten meteen, maar ze blijven op ruim 5 meter afstand en wachten keurig tot het eerste plakje losjes in hun hooibak valt.
Met het water idem dito. Zij zouden nooit hun neus in de drinkbak steken zolang ik nog bezig was met vullen.
Letterlijk 1 vingertje - zoals Eddy het me op voorhand had uitgelegd - is voldoende om een eventueel opdringerige hengst (Lucero is de meest uitdagende) op zijn stappen te doen terugkeren.
Het was een héle ervaring om 10 dagen met deze prachtdieren te mogen leven.
Ik voel het als een persoonlijke eer dat ik 10 dagen tussen deze prachtdieren heb mogen vertoeven.
Eddy (en natuurlijk ook Hilde), dikke merci voor jullie vertrouwen. Ik zal deze korte periode in mijn leven niet gauw vergeten.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"
Verhalen
