Sandra van Bommel schreef op dinsdag 16 april 2013, 12:57:


Klopt! Een paard wat bijvoorbeeld in correct verticaal evenwicht gereden wordt, zal als gevolg daarvan, zijn buikspieren aanspannen, met als gevolg dat zijn rugspieren ontspannen, doordat de rugspieren ontspannen zal het paard de hals laten vallen en in de voorwaarts/neerwaartse tendens komen. De achterbenen horen te "slingeren" gelijk de slinger van een klok. Dus evenveel naar voor als naar achter. Daarna kunnen we het paard gaan "ophouden". Over de term "ophouden" bestaat behoorlijk veel discussie, waar ik zelf ook nog niet voldoende van op de hoogte ben.

Ophouden betekent bij mij dat ik mijn bovenlichaam (gewicht) minimaal iets naar achteren verplaats, waarbij mijn handen op de dezelfde afstand van mijn buik blijven. Zodra het paard reageert (en hier komt de fijngevoeligheid van de ruiter om de hoek), gaat mijn gewicht weer op zijn plek. En mijn handen blijven nog steeds op gelijke afstand van mijn buik. Dit gebeurt binnen enkele seconden. Soms is alleen een verplaatsing van mijn hoofd voldoende om merrie te laten reageren. Paardrijden is in mijn geval een aaneenschakeling van ophoudingen. Let op, als het paard de voorwaartse drang verliest dan stop ik direct met ophouden! Voorwaartse drang MOET er zijn.

Puur dressuurmatig gezien zie ik toch dingen waarvan ik denk dat je ze alleen maar erger maakt als je zonder tuig blijft rijden op dit paard.
Paard valt weg over zijn schouder naar buiten, loopt met stelling naar buiten, af en toe komt de achterhand later mee.

Ik vind dit een heel vriendelijk beeld om naar te kijken en zeker beter dan de voorbeelden over sommige manege's wat hier eerder gegeven wordt.

Maar ik denk toch dat dit paard zo op deze manier niet goed gegymnastiseerd wordt.
Al ben ik er wel van overtuigd dat dit zonder tuig ook kan.

Die haflinger (16 jaar oud) die ik rijd van vrienden van me, word door de eigenaresse gewoon dressuur mee gereden. Toen ik ruim een jaar geleden begon met Laura (zo heet de haflinger) te rijden, reed ik ook nog dressuur, of laat ik zeggen, ik deed pogingen daartoe! Ik ben meer een buitenrijder dan een bakrijder, maar dit paardje was ontzettend stijf, zette haar voeten slecht neer (ondanks dat ze al jaren natuurlijk bekapt is), struikelde ontzettend vaak, ging veel te hard en was niet te verzamelen.
Dus vond ik dat ik Laura dan eerst maar eens moest leren beter te lopen, zodat de buitenritjes ook beter gaan, zowel voor het paard als voor mij. Het is niet echt comfortabel op een struikelend paard!
Met veel dressuur oefenen zag ik geen vooruitgang, eigenlijk lukte niets! Terwijl die dingen wel met een ander paard goed gingen, maar met Laura kreeg ik het niet voor elkaar met rechtrichten, ze bleef zo krom als een hoepel.
Ik reed al vanaf het begin bitloos en merkte dat ze zonder bit wel meer ontspannen was. Toen ben ik begonnen met lessen western rijden, neck reining (met losse teugel rijden en alleen teugelvoering via de hals). Degene die mij les gaf heeft ontzettend veel verstand van zaken en vertelde mij gelijk dat Laura een heel slechte balans heeft, dat is de oorzaak van die problemen (hard gaan en struikelen vooral). Ik kreeg wat oefeningen om aan haar balans te werken en na 1 les zag ik al een enorm resultaat! Ze bleef eindelijk echt stil staan bij opstijgen, in plaats van gelijk te gaan lopen nog voor je er echt op zit. En ook het struikelen was na een paar lessen helemaal weg.
Ze kan nu ook verzamelen en rijd daardoor ook een stuk lekkerder. Ook tijdens een buitenrit loopt ze gewoon veel beter en daardoor is het zowel voor haar als voor mij ook leuker rijden.
Ik had heel erg gemerkt dat Laura enorm steun zocht tussen de teugels en toen ik begon met losse teugel te rijden (met touwhalster) was ze het eerst ook helemaal kwijt! Ze begon er zelfs van te slingeren alsof ze een borrel op had!
Dat was even wennen voor haar, maar na wat oefenen liep ze zelf netjes rechtdoor. Ze was het ook niet gewend dat zij zelf moest opletten om netjes rechtdoor te lopen, omdat iedereen altijd de teugels strak hield, dus liep ze gewoon domweg tussen de teugels en dacht zelf nergens over na.
In de western rijden verwachten ze meer van het paard zelf, als je een paard op de volte stuurt, dan hoort zij zelf te zorgen dat die mooi rond word en dat ze op de volte blijft totdat ik zeg dat ze weer rechtdoor moet. In de dressuur was ik gewend dat ik als ruiter haar de hele volt rond moest begeleiden en constant bezig was met sturen.
Nu kan Laura netjes zelf een volte lopen en dan ben ik zo trots op haar! Ze doet echt ontzettend haar best, en dat is heel leuk om te zien. Ze is veel alerter nu, denkt zelf beter na, let goed op waar ze haar voeten zet en ze kan geweldig verzamelen, wat heerlijk rijd.
Dat western spreekt mij meer aan, dressuur is nooit mijn sterkste kant geweest, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik er zelf gewoon niet zo'n goed gevoel bij heb. Als je iets leuk vind is het veel makkelijker dan wanneer je het niet leuk vind
Groetjes Talitha

Leuk verhaal Talitha. Zou je misschien iets over die balans oefeningen willen vertellen? Ik vind dat altijd erg leuk. Ben nl van mening dat er niet 1 manier of stijl is, maar dat je van allerlei stijlen de beste dingen moet gebruiken, die het beste bij het paard passen.

Mogelijk zijn het oefeningen waar ik ook iets mee kan met merrie.

Idd preston... op die wijze bedoel ik het ook. Al geloof ik wel dat die fijngevoeligheid nog niet vanzelf bij elke ruiter aanwezig is (en dan druk ik mij erg tactisch uit )
Ik zou het zelf niet kunnen,. Daar ben ik eerlijk in. Ik zou echt gaan klungelen.
Daarom zou ik er ook niet aan beginnen, tenzij ik een hele goede instructeur had en een ervaren paard.
Ik heb beiden niet en het zadel aan de haak gehangen.

Desalnietemin vind ik het toch leuk om erover na te denken.
Ik ben dus geen tegenstander van dressuur op zich. Wel van het wedstrijdje rijden van tegenwoordig, wat ook dressuur wordt genoemd.
In dat opzicht verbijsterd het mij dat ruiters, die zelf niet eens over een behoorlijke lichaamscontrole beschikken, dat wel van hun paard eisen.

Op zich zou ik wel dressuur aan de lange teugel willen doen. Ik weet wel dat het technisch gezien geen nut heeft, omdat zo'n paardje mij niet hoeft te dragen, maar goed... ik vind het wel heel mooi. Denk alleen dat ik ook daarin nog een behoorlijke klungel ben, maar ik stoor dan iig geen paard met 70 kilo lomp gewicht dat waarschijnlijk steeds net iets verkeerd doet.

Ik heb het wel met silja gedaan en vandaar ook mijn vragen over stelling en hoofdstel. Ik merkte namelijk dat het voor silja veel gemakkelijk inbuigen was, als ik lichte ondersteuning van de teugel gaf. Was maar gewoon een halster wat ik gebruikte en de aanleuning was echt heel licht (gewoon met half open hand), maar dat was voor haar dan net iets gemakkelijker om de juiste beweging te vinden en ja... dan clickte ik dus wel voor een goede reactie op de hulp. Dat wel
(ook wel handig als je zelf wellicht niet perfect de hulpen geeft )

Ik ga ook wel mee met met de stelling dat het rijden in het filmpje stukken vriendelijker is dan in menig manege en wedstrijdje, maar dat het qua gymnastisering geen toegevoegde waarde heeft. Het paard zat er geen betere bespiering door krijgen of meer geschikt worden om de ruiter te dragen en te doen wat er wordt gevraagd, zonder daarbij de gewrichten verkeerd te belasten.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 16 april 2013, 15:27:

Dat weet ik wel zeker! Wil ook niet zeggen dat ik die fijngevoeligheid tot in de puntjes beheers, maar ik doe wel vreselijk mijn best.

Ruiters die er in ieder geval over na denken en willen denken, zijn volgens mij al een heel eind op de juiste weg. En als je dan een keer met je lompe gewicht de verkeerde kant op zit is dat niet zo heel erg hoor. Als je, je maar bedenkt dat het NOOIT de schuld van het paard is, als iets niet gaat zoals je wil. Maar volgens mij weet jij dat heel goed .

Wedstrijdje rijden, puntje scoren en lintjes verzamelen is vreselijk. En ja, het paard dient dan als "middel tot".

Als het niet gaat, dan trappen we paardlief met nog iets grotere sporen door de baan.

Of er stapt een jurylid uit, als het paard staakt tijdens de proef en die roept; "leer dat paard gehoorzamen!, trap hem naar voren en rijen!!!!" .

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 16 april 2013, 15:27:

Natuurlijk is een aanwijzende teugelhulp handig, maar niet altijd nodig. Een paard buigt vanzelf in om de kant waar je been eraan ligt, dus zorg je dat je been aan de holle kant meer áán ligt. Als je je schouders ook een fractie indraait, gaat het nog beter en buigt-ie nog meer. Ik heb ooit een test gedaan 'rijden zonder hoofdinwerking' en dan zie je het ook.

Talitha, naar die balansoefeningen ben ik ook wel benieuwd.

Ik denk zelf ook dat er meer wegen naar Rome zijn, al geloof ik dat alles hangt of staat met de kunde van degene die erop/ernaast staat; meer dan met de gebruikte methode zelf-

Er is alleen een algemeen gebrek aan besef van eigen rol in het geheel, iig als je de gemiddelde ruiterwereld bekijkt,.
Jammer is dat.

Zoals ik al eerder noemde... menig 'ruiter' eist van het paard een goede lichaamscontrole en balans, terwijl die van hen zelf ver te zoeken is.
Ik zie dan ook eigenlijk zelden echt goede ruiters.

Een van mijn instructeurs vroeger was een goeie (vind ik) Hij reed ook wedstrijden. Internationaal. Maar geen van zijn paarden kwamen uit onder de 10 jaar. De opleiding nam jaren in beslag, maar de paarden bleven tot op zeer hoge leeftijd gezond.
Ik heb een keer een ronde met zijn 33 jarige gereden, en kwam een beetje heel erg veel sneller thuis dan bedoeld, toen deze besloot dat het wel weer goed was geweest

Ik kon er wel mee lachen. Het was alleen maar een bospad en het paard deed niets gevaarlijks. Het galoppeerde gewoon in een rustig tempo naar huis, zonder zich een moer van mij aan te trekken.
Zijn baasje zag er de humor van in. (ik had het kunnen weten toen ik vertelde dat ik een rondje met haar wilde rijden en hij gniffelend zei dat ik wellicht dacht dat het geen probleem was met zo'n bejaard paard)
Maar meestal reed ik zijn hanoveraan, met wie ik leerde springen. Het paard was aan een kant blind en alles wat ik mocht doen was het paard op ruime afstand van de hindernis plaatsen en vervolgens de rest aan het paard overlaten.
Eerst mocht ik mij nog aan de manen vast houden. (daar zat aardig wat kracht in... tjee) Later was het rijden en springen met handen op de rug en handen zijwaarts.
Heb veel van dat paard geleerd. Vooral hoe je een paard gewoon niet moet storen.

Christel Provaas schreef op dinsdag 16 april 2013, 15:50:


Maarruh... ik had het hier dus over werk aan de lange teugel. Wordt dan een beetje lastig om een goede beenhulp te geven

Sandra als je Silja wel met een lichte teugelhulp kunt laten buigen aan de lange lijnen, dan kun je er ook een commando aan geven. Eerst oefenen met teugelhulp én commando geven en na een tijdje geef je eens alleen het commando, reageert ze niet, geef je de lichte teugelhulp er weer bij. Net zolang tot zij begrijpt dat je met het commando hetzelfde bedoeld als met die lichte teugelhulp en zo kun je haar op stem dingen laten doen die je eerst met de teugels deed.

Ik ben ook dol op dressuur aan de lange lijnen, dat doe ik met mijn shetje ook
Met de haflinger ook wel eens, omdat het soms vanaf de grond makkelijker aan te leren is dan wanneer je er al op zit. Eerst de knopjes erop zetten en daarna pas op het paard klimmen

Pfoe balansoefeningen uitleggen, ik ben niet zo goed in uitleggen, maar ik zal mijn best eens even doen.
De les begon op de grond, naast het paard. Touwhalster om met teugels eraan, ik sta naast het paard, ter hoogte van de singel. Als ik dan met een vinger Laura's zij aanraak (eerst heel zachtjes aanraken, bij geen reactie druk je wat harder, zonder tussendoor los te laten, nog geen reactie dan nog wat harder drukken, zodat het onaangenaam word, zonder echt pijn te doen natuurlijk), de plaats waar de singel zit, op de hoogte waar je met je voeten bij kan (later doe je deze oefening zittend op het paard, dit is een voorbereiding om het paard via beenhulpen aan de teugel te laten lopen, dus met losse teugels!), dan hoort zij te blijven staan en alleen haar hoofd naar mij toe te draaien (dus omkijken). Deze plaats op het lichaam is een natuurlijk aanraakpunt, wanneer de leidende merrie naar die plek kijkt, hoort het paard om te kijken. Wanneer ze dit niet vanzelf doen, gebruik je de teugel er wat bij om aan te geven dat het hoofd die kant op moet. Ze moet ook even zo blijven staan, omkijkend, maar wel stil staan. Daarna doe je hetzelfde aan de andere kant. Flink belonen natuurlijk!
Als dit er goed in zit, ga je haar dat laten doen terwijl je erop zit. Je raakt dan niet aan met je vinger, maar met je voet. Voet erop, net zolang erop vasthouden en druk iets opvoeren tot ze omkijkt, zodra ze doet wat je wilt loslaten die voet. Zo laat je haar beurtelings links en rechts omkijken vanuit stilstand. Als dat goed gaat doe je dit vanuit stap (Laura slingert daarin nog alsof ze stomdronken is hahaha maar is goed voor de balans en na een tijdje gaat het slingeren vanzelf over als ze meer balans heeft). Het leuke is, dat als je verder bent in de training en je paard netjes linksom en rechtsom kijkt, als je dan beide voeten tegelijk aandrukt (zachtjes natuurlijk), dat ze dan het hoofd mooi aan de teugel brengen, helemaal vanzelf. Paard denkt zeker dat als ze niet linksom, en niet rechtsom tegelijk kan doen dat dit dan wenselijk is en jawel! Dat is het! Volgens degene die mij les geeft doen alle paarden dit, als je ze het linksom en rechtsom kijken eerst goed geleerd hebt.
Door deze oefening verbeterd de balans al enorm, maar vooral op de voorhand.
Tijdens opstijgen liep Laura steeds gelijk weg, ik moest opstijgen en als ze dan loopt, moet ik 1 teugel strak pakken, zodat ze alleen maar rondjes kan lopen en net zo lang vasthouden tot ze stopt, dan gelijk teugel bijgeven en belonen, want stoppen was wat we wilde. Na dit 3 keer gedaan te hebben, bleef ze stilstaan tijdens het opstijgen en ook daarna Hoera!! Kennelijk had ze dat al wel eerder gekund, alleen was nooit iemand erop gekomen om het echt te eisen van haar. Ja aan de teugels trekken deed iedereen, maar dat hielp niet. Door deze simpele manier blijft ze nu wel gewoon netjes staan.
Verder moest ik veel oefenen op de volte, en niet 1 rondje, nee op de volte blijven, wel 10 minuten, in draf. Laura moest zelf de volte rond houden en er op blijven, ik mocht alleen sturen als ze van de volte af wilde. Als ze hem kleiner maakte, moest ik daar niks van zeggen. Na een tijdje kleine voltes draven, merkte ik dat ze vanzelf de volte weer groter maakte en dat moest ik flink belonen.
En halthouden, dat stond ook niet in Laura's woordenboek. Met bit vertikte ze het al, liep gewoon stug door. Bitloos (kaakgekruisd) was hetzelfde verhaal, ze weigerde gewoon halt te houden, liep zeker nog een baklengte door voordat ze eindelijk stil stond en dan nog maar 1 seconde om gelijk weer verder te gaan!
Om een of andere rede is door de training die ik nu doe Laura helemaal veranderd, ze is alerter en doet echt haar best. Ook het halthouden verliep ineens heel anders, ik heb daar verder geen trukjes op toegepast zoals bij het opstijgen. Nu kan ik haar vanuit draf zelfs in 1 pas stil laten staan met nauwelijks hulpen! Alleen "who" zeggen en iets achterover leunen, billen iets omhoog, zodat zij haar rug kan gebruiken om goed te stoppen. Misschien kwam het wel omdat ik het vroeger verkeerd deed, ik dacht altijd dat ik mijn billen juist in het zadel moest duwen, maar daarmee maak je het paard het juist heel moeilijk.
Ik moet zeggen dat ik wel iemand heb die heel goed les geeft, ze is zelf nederlands kampioene geweest in reining en ze traint veel paarden. Ze leest Laura heel goed en is voor de paarden heel duidelijk, maar wel streng.
Ik denk zelf dat wanneer je paarden meer uitdaagd, om zelf na te denken en als je een beetje hun grenzen opzoekt, dan haalt het paard ook meer uit zichzelf. Ik vind het opvallend dat met al dat rechtrichten wat de eigenaresse doet (1x per week) en al dat oefenen wat ik deed (was ongeveer 3 a 4 keer per week), wij geen vooruitgang zagen bij Laura. En na 1 les reining zagen we zo'n enorme stap voorwaarts!
Groetjes Tali