Heb al de berichten eens zitten lezen en wil graag op een aantal dingen reageren:

Ik denk dat er, net zoals er onder mensen gewoonweg rotzakken zijn, er onder pony's ook gewoonweg rotzakken zijn.
En net als bij mensen kunnen we dan gaan zoeken naar hoe het van A via B tot het vreselijke C gekomen is, en daaropvolgend dan allerlei verzachtende omstandigheden verzinnen, feit blijft dat bepaald gedrag niet en nooit acceptabel is.
En een pony die zonder enige aanleiding trapt naar willekeurige mensen die niet eens met hem bezig / op hem gericht zijn, is niet aan het puberen maar gewoon niet pluis in z'n bovenkamer!

Een pony met zulk gedrag 'doorschuiven' naar "één of ander kind met lef die er jumpings mee wil gaan rijden .... of als crosspony of marathonpony voor een wagen", dat vind ik eigenlijk ook niet pluis.
Jij wilt "je nek niet wagen voor deze pony", dus dan moet een kind met sportambities het wel maar doen, omdat dit kind toevallig sportambities heeft, niet zijnde de dressuur die jou past?
Wij springen hier, maar rijden hoofdzakelijk cross met pony's en één ding is daarbij crusiaal: een 200% stevige band van wederzijds door-en-door vertrouwen en dat kweek je in hoofdzaak niet onder het zadel!

Een pony basic beleren en vervolgens stil op de weide zetten (en dus niet doorrijden) is half werk: je opent een deur naar een nieuwe wereld en treedt die vervolgens niet binnen. Of misschien moet ik de volgende vergelijking trekken: een pot lekkere jam openmaken en vervolgens wekenlang open op het aanrecht laten staan. Ik hoef niet uit te leggen wat er met die jam gebeurt; waarom is het dan wel een raadsel dat deze pony onvrede vertoont?

Ga lekker met deze jonge vent de wereld verkennen, ga in de bossen met 'm stappen en laat hem zien waarom het nodig was z'n evenwicht met jou op z'n rug te hervinden. Geef 'm daarmee iets om mee bezig te zijn, ook in z'n koppie.
Als hij dan nog steeds onvoorspelbaar, explosief en agressief gedrag richting mensen blijft vertonen, dan zou ik zo'n pony niet willen aanhouden.

angelique hage schreef op zondag 20 september 2009, 22:38:

Oké, klinkt allemaal hartstikke logisch en ben het wel met je eens. Maar ... wat doe je in het geval dat de pony niet pluis in het hoofd is en je het dier niet wilt óf kunt aanhouden?

Anja Seijn schreef op zondag 20 september 2009, 22:49:


Als een dier werkelijk niet tof is in z'n bovenkamer is er maar 1 oplossing en dat is hem/haar in laten slapen.
Ik zeg dus NIET dat het in het geval van deze pony zo is! Want dat kan ik niet beoordelen.
Wat wél voorkomt is natuurlijk een hersentumor. En die dieren die dit hebben worden echt levensgevaarlijk. Ik heb dit zelf meegemaakt met o.a. een bouvier van nog niet eens 1,5 jaar, en later met de liefste (13 jaar) pony van de hele wereld. Als je weet hoe een dier in een paar maanden tijd kan veranderen in een regelrechte moordenaar neem je zo'n beslissing vanzelf wel.

Ik vind niet dat je iemand anders op kunt zadelen met een dier wat niet helemaal betrouwbaar is. Er kunnen grote ongelukken mee gebeuren.

Groet,

Wil.

Wil schreef op zondag 20 september 2009, 22:52:



Mee eens. Ik vind wel dat je echt alles moet proberen (zelf of door andere deskundigen, dus niet "doorschuiven" ...) om zo'n beest te helpen een voor alle partijen normaal bestaan te leiden. En dan bedoel ik met "normaal" binnen de algemeen geaccepteerde marges (die m.i. onder de gemiddelde PN-er nog iets ruimer liggen dan daarbuiten).
Maar een mens die echt gestoord blijkt, wordt ook niet meer "teruggebracht in de maatschappij"; voor een pony hebben we geen gestichten, dus zit er dan inderdaad niets anders op dan hem te laten inslapen. Maar nogmaals, dit pas nadat echt alles, alles, alles is geprobeerd! Zover is topic-starter dus nog zeker in de allerverste verte niet, al betwijfel ik wel of zij hier zelf aan moet beginnen (gezien wat ik zo lees over hoe zij ertegenover staat).
Om een moeilijke pony te willen helpen moet je er naar mijn idee nl allereerst echt zelf voor willen knokken.

angelique hage schreef op zondag 20 september 2009, 23:57:


Maar nu schilderen jullie mijn pony af als een halve doorgedraaide gek, en dat is hij dus echt niet.
Zoals ik al schreef: 99% van de tijd is hij ontzettend lief en braaf. Ok, hij is niet altijd makkelijk en we hebben zeker problemen met hem gehad toen hij jonger was. (Vooral omdat hij zo gereserveerd is tov vreemden en in het begin dus ook tov ons)
De dingen die ik hier beschrijf doet hij eerder uitzonderlijk. Zo was dat voorval met die vriendin in mei en is hij eigenlijk sindsdien relatief braaf geweest tot hij afgelopen week weer eens zo'n actie deed.
Daarom dat ik er telkens ook zo van schrik en mij afvraag in hoeverre ik mijn vertrouwen in hem kan stellen. Ik wil gewoon graag weten hoe ik dat gedrag moet plaatsen. Vaak lijkt hij in mijn ogen inderdaad geen aanleiding te hebben.
Maar misschien heeft hij dat wel en is het wel gewoon op te lossen? Als ik niet weet waarom hij zo doet, kan ik er ook weinig aan doen, toch?
T'is soms een rotzakje, maar om hem nu de stempel 'gevaarlijke pony' mee te geven, is misschien helemaal niet nodig.
Hij is net zo goed al in situaties geweest waarin hij alle recht zou hebben om lelijk te doen en waarbij hij net heel kalm en vriendelijk bleef. Het is alleen dat onvoorspelbare waar ik mee in de knoop zit.

Maar er zijn hier al wat dingen genoemd, die ik kan gebruiken.

Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:


Ans, ik herhaal even 1 regel van mijn eerdere post:
Ik zeg dus NIET dat het in het geval van deze pony zo is! Want dat kan ik niet beoordelen.

Voor de duidelijkheid.

Ik haalde idd. extreme voorbeelden aan. Iets wat kán gebeuren.
Maar dit hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn.

In jouw geval zou het gedrag dan steeds onvoorspelbaarder worden, dus echt gerichte en onverwachtse aanvallen. Niet alleen op mensen, maar begint meestal op andere dieren.
Ik kan me heel goed voorstellen zelfs dat je ermee zit!
Dat zou ik ook!
En blijven piekeren hoe je dit op kunt lossen. Dit is het moeilijkste wat er is... onvoorspelbaarheid. Misschien kun je het nog classificeren onder puberaal gedrag, uitproberen. Jonge paarden hebben heus mij ook weleens de kont toegedraaid. Lekker uitdagen. Misschien is hij er een keer mee weggekomen en probeert het nu nogmaals?
Veelal gebeuren dit soort dingen juist uit onzekerheid. Het alvast verdedigen van de eigen ruimte?

Jij, als eigenaar, kent hem het allerbeste, hij is nog heel jong... hopelijk kun je het oplossen.

Groet,

Wil.

Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:


Ans, je hebt me gelukkig uitgelegd hoe je manier van schrijven is, je kijk op de dingen ... maar nee, hoor, ik heb niet het idee dat je pony een 99% knetterdebiel is. Ik heb van de 7 paardjes, ééntje waarbij ik dit gedrag herken, een 3-jarige met een verleden. Ik wijt het aan het verleden, ben uiterst op mijn hoede als ik bij hem in het weiland ben. Ogen in mijn achterhoofd. Ik denk wel eens, zou het dier het voelen dat er geen 100% vertrouwen is en daardoor zo nu en dan als een onvoorspelbaar pingpongballetje overgaat tot één of andere actie. Ik denk van wel, in combinatie met jeugdige ballorigheid zo'n bommetje. In het begin was het ernstiger, maar eerlijk is eerlijk, ik was toen ook best benauwd van hem. Hij stond meer op zijn achterbenen dan op vier benen! Nu, ruim 6 maanden verder, wordt hij door consequent gedrag van ons steeds meer voorspelbaar. Zonder vaag te willen zijn, ik denk dat wij hem het voordeel van de twijfel hebben gegeven en hij die signalen oppikt waardoor hij zich ook veiliger voelt!

Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:


hi ans,vera heeft zon veulen gehad.
Toen hij net een paar uur oud was ,trapte hij al naar zn moeder.
Hij beet en trapte ook naar mensen.
Geen rotzak,maar een doerak dus.
Dit heeft dus 5 jaar geduurd en hij is nu superbraaf.
Blijft wel trekjes houden ivm effe proberen te bijten,maar de mate waarin is handelbaar.
De eigenarresse heeft t heel goed met hem gedaan.
Ze is heel oplettend geweest en wel streng zonder te slaan of zo.
Er is hoop.
groeten van trudy

Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:

Beste Ans,

Het beeld wat in dit topic over jouw pony is ontstaan, heb je zelf geschetst met teksten zoals het onderstaande citaat:
"Ik ga ook geen eufemismen gebruiken om het probleem te verdoezelen of de situatie aan te passen om te voldoen aan de publieke opinie. Een pony die mensen aanvalt, noem ik een rotzak. Of heb jij daar een ander woord voor?
En of dat dan mijn schuld is of dat hij gefrustreerd is door weet ik welke reden, verandert daar niks aan. T'blijft nog steeds een rotzak."

Ik denk dat jij ook de enige bent die kan bepalen of je pony "gevaarlijk", een "rotzak" of wat dan ook is. Dat soort pony's bestaan, net zoals dat soort mensen bestaan, alleen zijn het in beide gevallen gelukkig uitzonderingen.

De enige manier om te kunnen weten hoe een mens of dier écht is, is volgens mij veel tijd met hem of haar doorbrengen en dan bedoel ik niet alleen met primaire verzorging of rijden.
Ik las dat je de pony al hebt sinds hij 1,5 is; dan dus nu zo'n 3 jaar. Dan verbaasd het mij dat je hem niet door-en-door kent. En als ik zo door je teksten lees (bv "feit is wel dat ik erg weinig met hem doe. Ik zie hem een paar keer in de week als ik ga checken of de ponies nog water hebben en alles in orde is") dan breng je misschien ook niet genoeg tijd met 'm door om hem echt te kennen.
Doordat je hem niet goed genoeg kent, verrast hij je met gedrag, onplezierig gedrag in dit geval. En misschien mede door de heftigheid hiervan proef ik angst in je teksten ("dat ik er niet om sta te springen", "geen enkele pony is mij m'n nek waard").

Het onderstaande verhaal gaat over ons, misschien haal je er iets uit waar je wat aan hebt:
Mijn dochtertje van 9 heeft een pony van 7 (krappe 1,40 hoog, ze kan er nu nét zelf op). We hebben de pony nu ruim een jaar en zijn veel met 'm bezig: rijden, wandelen, poetsen, knuffelen, spelletjes, alles laten zien en onderzoeken, ect; lekker 'klooien' noemen wij dat.
We zijn er achter gekomen dat de pony heel snel ergens bang voor is (vreemde mensen, nieuwe voorwerpen, maar soms zien we ook niet eens waarvoor hij bang is) en daarop dan ook heel heftig kan reageren. We vermoeden dan ook dat hij veel slechte ervaringen heeft gehad voor hij hier kwam.
We kennen hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij ons nooit bewust kwaad zou willen doen. En de pony kent ons inmiddels ook goed genoeg om te weten dat hij altijd op ons kan vertrouwen en dat hij van ons ook nooit iets te vrezen heeft. Daarmee brengen we hem af en toe ook zover dat hij z'n angst durft te overwinnen.
Zo reed mijn dochtertje afgelopen zaterdag op een onbekend cross-parcours. Een hindernis was ongelooflijk "eng", zo merkte ze bij het aanrijden. Ze zei tegen haar pony "toe maar Victor, je kunt het" op de manier waarop ze hem met haar stem altijd vertrouwen geeft. De pony sprong inderdaad, met een reuze-sprong, wel 3x te hoog en ver als nodig.
En vervolgens ging hij bokkend verder, 2 achterbeentjes naar links, naar rechts en ga zo maar door. Uiteindelijk stoof hij nog een stukje in volle galop door. En mijn dochter: die nam haar teugels in een hand, stak haar andere armpje in de lucht als een cowboy en riep "ja Victor, je deed het goed zo, goed zo". Samen kwamen ze terug, met 2 blije snoetjes.
Mijn dochter is alles behalve stoer of dapper. Maar ze weet dat haar pony haar niet van z'n rug af wilde hebben, maar alleen heel erg blij was omdat hij de sprong toch maar mooi gedaan had. Ze herkende zijn gedrag als vreugdedans (net zoals een pony die met z'n maatjes een verse wei in mag). Daarna sprongen ze de hindernis nogmaals, gewoon, niet te hoog en niet te laag en daarna lekker rustig verder, het was nl niet meer eng.

Wat ik wil zeggen Ans is het volgende: neem de tijd om deze pony echt te leren kennen. Breng veel tijd met 'm door, vooral ook ernaast. Doe spelletjes met 'm, neem 'm mee uit wandelen en laat 'm de wereld zien. Deze leeftijd is zo mooi voor dat soort dingen.
Stempel niet elk vervelend gedrag meteen af als negatief gedrag, misschien is het dat nl helemaal niet.
Als je dit zelf niet (meer?) wilt of kunt, vraag dan iemand anders die dat wel wil en kan. Maar wie het ook doet, die persoon moet er wel echt tot in z'n tenen voor gaan!
SUCCES!

angelique hage schreef :


Heerlijk om zo'n verslagje te lezen.
Mooi begin van de maandagochtend. Wat een kanjer van een dochter heb jij Angelique! Yes!

Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op maandag 21 september 2009, 10:45:

Heerlijk om te lezen. Wat een leuke meid heb je!!!

Spirithorses schreef op maandag 21 september 2009, 10:45:


En een kanjer van een pony; die 2 zijn samen echt 3!!