Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Ik ben wel heel enthousiast!

Marianne

marianne laenen schreef op donderdag 12 oktober 2006, 21:47:


Hier mag je ook wel heel enthousiast over zijn hoor!!!!!
Hardstikke leuk verhaal, dat ik met plezier een paar keer heb gelezen

Es

Piet schreef op donderdag 12 oktober 2006, 19:22:


hoezo langzaam opbouwen, die fase heeft ie al gehad hoor! hij heeft al super gelopen. voordat ie de laatste keer bekapt werd (nu 2.5 week geleden) reed ik er gewoon op. hij was wel herstellende van een soort van afvalstoffenopeenhoping in zijn hoeven. maar t ging weer de goede kant op. tot 2.5 week geleden. acuut stokkreupel een dag na t bekappen. ik ben al blij dat ie nu weer normaal kan stappen.