Kwam dit artikel tegen op Bok't.nl
Hoe zoet is ons gras ?
De meeste eigenaren van paarden die gevoelig zijn voor
hoefbevangenheid en overgewicht, of die EMS of de ziekte van Cushing (PPID) hebben, zijn actief bezig met beheren van de weidegang die hun paard heeft. Gras en hooi kan namelijk wateroplosbare koolhydraten bevatten in de vorm van simpele suikers zoals sucrose, glucose, fructose en fructaan, die
hoefbevangenheid kunnen veroorzaken.
Veel paardeneigenaren zijn zich er ook van bewust dat de hoeveelheid suiker in het gras afhankelijk is van het seizoen en de weersomstandigheden, waardoor zij veel tijd besteden aan het selecteren van "veilige" graastijden om een teveel aan suiker te voorkomen. Het is duidelijk dat paarden ontworpen zijn om gras te eten en te verteren, echter bestaat hun natuurlijke dieet ook uit schors en kruiden, iets wat vaak vergeten wordt. Vele rassen zijn ook ontworpen om in barre omstandigheden te kunnen overleven.
Maar is het mogelijk om in ons huidige stalbeleid een "veilige weide" te vinden of een accurate manier om de suikerinname te berekenen?
Met het perspectief op een veilige weide heeft de Bangor School of Chemistry in Wales de suiker in de zogenaamde "inferieure inheemse grassoorten" onderzocht en vergeleken met de meest populaire grassoort in Groot-Brittannië: het Engels raaigras, welke goed is voor 86% van het verkochte graszaad.
Sinds 2005 wordt het Engelse raaigras zo geproduceerd dat het een zeer hoog fructaangehalte heeft (80%), ongeacht de weersomstandigheden of andere omgevingsinvloeden. Dit is logisch voor een melkveehouder welke een hoge melkopbrengst wil zonder grote hoeveelheden
krachtvoer te moeten voeren. Het idee achter de ontwikkeling van het suikerrijke raaigras is dat pensbacteriën graag het fructaan metaboliseren, waardoor er meer aminozuren aanwezig zijn die door de koe worden opgenomen met betere groei en efficiënter gebruik van stikstof als resultaat. Helaas maakt dit juist dat het type gras volledig ongeschikt is voor sobere paarden.
De hoeveelheid fructose is vergeleken tussen het authentieke Engels raaigras (zoals het gezaaid werd 25 jaar terug) en het moderne Engels raaigras, én met een aantal andere grassoorten, waaronder de Gestreepte Witbol (Holcus lanatus), Beemdlangbloem (Festuca pratensis), Kropaar (Dactylis glomerata), Fioringras (Agrostis stolonifera) en Roodzwenkgras (Festuca rubra). Het onderzoek is gedaan van oktober 2012 tot oktober 2013 en onderzocht daardoor ook seizoensverschillen.
De eerste resultaten waren opmerkelijk: zowel de oude als de nieuwe varianten van het Engels raaigras waren hoog in fructose, waarbij de moderne variant zelfs 332 mg/g fructose bevatte. Dit is bijna zeven keer hoger dan het fructose gehalte in Beemdlangbloem gras, dat maar 0,52 mg/g fructose bevat.
De meest arme grassoorten bleken Kamgras (Cynosurus cristatus), met respectievelijk 0,48 mg/g fructose, 0,23 mg/g glucose en 0,13 mg/g sucrose, en Beemdlangbloem gras, met respectievelijk 0,52 mg/g fructose, 0,26 mg/g glucose en 0,19 mg/g sucrose.
Wanneer een paard de keus heeft tussen Engels raaigras en Beemdlangbloem gras zal het absoluut voor de meest zoete variant kiezen en zich mogelijk overeten, terwijl het Beemdlangbloemgras minder aantrekkelijk is waardoor het paard langzamer eet en ook andere planten zal eten als een gezond alternatief.
Voor een grafiek, klik op onderstaande link.
http://horsetalk.co.nz/2014/01/02/sweet-how-safe-grass/#axzz2rsxx89aK Oud Engels raaigras = Perennial Ryegrass
Modern Engels raaigras = Perennial Ryegrass 2
Roodzwenkgras = Red Fescue
Beemdlangbloem = Meadow Fescue
Kamgras = Crested Dogstail
Warboel
