joop schreef op maandag 11 juli 2011, 19:40:
> e m kraak schreef op maandag 11 juli 2011, 16:42:
>> Lyme is hoofdoorzaak waarom ik zo geïnteresseerd ben geraakt in zilver
>> colloïd; daar kom ik zeker nog op terug en jullie mee vervelen.
>
> Het hangt er weer vanaf of je late lyme hebt of chronische lyme. Volgens
> het artikel is neurolyme wel te behandelen, chronische vorm van lyme
> alleen symptomen. Nu vraag ik me wel af wanneer je van late neurolyme
> spreekt en wanneer van chronische lyme.
Ik vraag me nog véél meer af. O.a. of bestrijding d.m.w. "een" tetracycline (mino-, doxy-, whatever) überhaupt wel slim is, vanwege aangetoonde reacties van deze "slimme" spirochaeten. Zo lijkt het mij niet onmogelijk dat, d.m.v. chemische mimicry, je juist de kans loopt op langere termijn meer last ervan te krijgen die moeilijker bestrijdbaar is.
> De lyme test is alles behalve waterdicht, maar met de elisa, western blot
> + lymbaalpunctie test kom je toch een eind. Ik geloof echter niet dat die
> hele reeks bij paarden wordt uitgevoerd.
Daarom vroeg ik er naar.
Tevens is niet gezegd dat lyme bij paarden, of herten, of veldmuizen, hetzelfde doet als bij mensen.
Het is allemaal nog erg onduidelijk. Dragerschap zonder dat je er veel last van hebt is bij mensen allang aangetoond, maar voor kennis over langetermijn-effecten zoals bij syfilis e.d. is het nog te kort dag.
De weidverbreide klachten van patienten o.a. op internet en in massamedia kloppen wel.
Ik ben bij mezelf tot de diagnose lyme gekomen, daar vorig jaar mee naar de huisarts gegaan die aangaf niets te kunnen met alle vage klachten maar toen ik aan het eind van het consult vertelde wat ik er zelf van dacht (lyme dus) wel meteen zonder problemen bloedtesten uitschreef die mijn vermoeden tot zekerheid maakten. Ik heb tot nog toe, tot ik er wat meer van weet, echter vriendelijk bedankt voor de geijkte AB.
> ik ben erg nwsgierig naar je verhaal over zilver colloïd.
Ik zit er een beetje mee vast eerlijk gezegd. Ik wil o.a. graag precies de chemische binding(en) weten zoals aangetroffen in huiddelen van mensen met argyria maar kan dat nergens vinden. Dit om misschien een extra handvat te krijgen op de mogelijke wegen die het zilver in vivo volgt, want het moet toch ergens in 1 of andere vorm vandaan komen voor het in je huid gaat zitten en de binding geeft misschien weer een aanwijzing van die kant. Het is niet zomaar metallisch zilver dat argyria veroorzaakt, want het is fotosensitief.
Iets anders waarvan ik graag het naadje van de kous zou willen weten is waarom de zuurgraad van zuiver water de drempelwaarde van lichtrefractie in zilvercolloÏde verandert en waarom water door destillatie überhaupt de eigenschap heeft van een tijdelijke pH verlaging
Zou het soms zo kunnen zijn dat het geel worden van het zilverwater door refractie komt door dichtheid van feitelijk al te grote deeltjes metallisch zilver? M.a.w. dat het wat zuurder water feitelijk beter geschikt voor het doel is?
Arabesk, pretty please???
Ook wil ik graag precies uitgelegd hebben, dus op moleculair niveau, wat dat oligodynamisch effect doet. Dat schijnt echter nog altijd niet bekend te zijn
Om het op te pakken waar eerdere discussie hier, o.a. met Arabesk (en met alle respect voor je chemische vakkennis), op crashte:
Gebruik van colloïdaal zilver is nmm niet te vergelijken met homeopathie omdat er uitdrukkelijk wél werkzame stof aanwezig is, in zeer grote aantallen deeltjes:
- in een druppel water zitten ongeveer 2 10[sup]21[/sup] moleculen oftewel 2 triljard deeltjes water (toegegeven, ik ga nu even voorbij aan de grootte van moleculen).
-stel: colloïdaal zilver in concentratie van 5 ppm = 5:1.000.000 = 1:200.000
- 2.000.000.000.000.000.000.000 gedeeld door 200.000 = 20.000.000.000.000.000
- Er zitten bij 5 ppm dus 20.000.000.000.000.000 deeltjes uiterst fijn verdeeld zilver in een druppel water.
- Oftewel 20 biljard deeltjes zilver per 2 triljard deeltjes water maar omdat deze getalsnamen het geheel voor vrijwel iedereen onvoorstelbaar maken heb ik het hiermee nu hopelijk begrijpelijk/bevattelijk uitgelegd.
Daarom had ik het eerder over héél véél deeltjes, hoewel heel weinig in gewichts- of volume eenheid. Het zijn echter de heleboel deeltjes die het onomstreden oligodynamisch effect in vitro veroorzaken.
Een onderdeel waar ik ondertussen wel klaar mee denk te zijn is het "nanodeeltjes metallisch zilver versus ionen". Arabesk had uiteraard gelijk dat deze chemisch iets anders zijn. Het zijn de ionen die microbiologisch wrsch het best reactief zijn, maar het maakt niet uit omdat nanodeeltjes heel makkelijk veel meer ionen "maken" dan van grotere eenheden metallisch materiaal verwacht zou worden.
Hierbij moet duidelijk zijn dat ik het steeds uitdrukkelijk heb over elektrolytisch onder zo gecontroleerd mogelijke omstandigheden bereiden van zilvercolloïde in water, met uitsluiting van alle andere varianten die in de loop der tijd zijn bedacht (zoals m.b.v. reductie) en met uitdrukkelijke uitsluiting van alle andere verwante chemische broddelarij (sorry, maar wat keukenzout aan je gedestilleerd water toevoegen omdat de elektrolyse dan lekker snel gaat vind ik nogal hersenloos, om maar wat te noemen).
Ik ben er een Pietje Precies in, vooral omdat je de dosering in vivo zo laag mogelijk wilt houden, met een zo goed mogelijk effect. Uitwendige toepassingen steken veel minder nauw, hoewel ik ook daarvoor sterke aanwijzingen heb ondertussen dat het maken van colloïden geconcentreerder dan ongeveer 5 ppm weinig toevoegt aan de werking vanwege clustering.
Dus, als je het leuk vindt een waarneembare aanwijzing te hebben dat je proefje "lukt" kun je nmm veel beter de weerstand van je water meten dan het geel zien worden.
Ik dacht dat het zilver vanwege de zoutzure maag meteen wel zilverchloride (nog altijd zeer fijn verdeeld, denk ik, want aanmerkelijke clustering lijkt me niet terug te vinden in de fotosensitieve huid van argyria ODs) zou worden maar ben daar helemaal niet meer zeker van, vanwege het zeer zure milieu waarin het ook zou kunnen, denk ik, dat het vrije ionen blijven.
Ik ieder geval gaat het niet "de weg van water" volgen want je plast het niet uit (want OD veroorzaakt argyria).
Het lijkt mij niet onwaarschijnlijk dat het via de lever in vet- en bindweefsel terecht komt, maar in welke vorm(en)?
Vervolgens vind ik de mogelijkheid medisch denkbaar dat de fijn verdeelde aanwezigheid van zilver in (delen van) een organisme dat organisme minder aantrekkelijk maakt voor endobacteriën die daar niet horen. Als het inderdaad zo is dat zilver neigt naar op plekken terecht te komen waar bacteriën zoals de lyme spirochaet ook gaan zitten dan lijkt me daarmee verklaarbaar waarom het bijvoorbeeld dunne/dikke-darmflora niet aantast, simpelweg omdat het daar niet komt.
Echter! Ik ben geen chemicus, noch medicus!!!
Ik probeer dus alleen blokken van onderbouwde informatie te passen en over elkaar te leggen om zo via toepassing van voorwaardelijke premissen tot uitsluitingen te komen. Zo komt er wellicht toch een beter begrensde waarschijnlijkheid uit naar voren. De welwillende meedenkendheid en vakkennis van onze forum-chemicus zou overigens nog altijd zeer worden gewaardeerd.
Ik zal dus niemand aanraden deze kwakzalverij te gebruiken, maar wil wel graag onbevooroordeeld uitzoeken of het werkt en zoja hoe, of: wanneer het niet kan werken dan waarom niet. Ik beweer dus niet "dat ik er wat in zie" maar geef het op zijn minst wel een voordeel van twijfel zolang er grote hiaten in kennis zijn.
Dat voordeel van twijfel heb ik over nagedacht; misschien ben ik chemisch abuis of druk me wellicht niet correct uit maar ik zie overeenkomsten in de werking van chelaten, zoals de kwakzalverij van Frans met het magnesium
, de tetracyclinen-AB-broddelarij wat ook chelaten zijn, en het zilver dat er mee gemeen lijkt te hebben dat het op een fijn verdeelde manier "ingepakt" in water is. Ik beweer daarmee dus helemaal verder niets over de stabiliteit van de inpakkerij of anderswat. Ik weet gewoon te weinig.
Warboel
