Heerlijk hé, zo van die dagen... Echte opkikkers zijn het.
Fijn dat je zo interessant bent voor je paard. Bij mij lukt 't nog niet helemaal. Als ik nu met hem "speel" in een stuk weide waar nog een ietsiepietsie gras staat, dan moet ik verdorie echt alles uit te kast halen om z'n aandacht te houden, maar 't lukt bijlange niet altijd. Ik ben duidelijk veel te traag met mijn vragen. Enne... los gaan wandelen, dat zit er ook de eerste eeuwen niet in.
Echt sjiek van je.

Gisteren hebben we de "grote droom" van 2 beginnende ruiters laten uitkomen (een dik jaar binnenervaring). De eerste buitenrit van vader en dochter (een timide meisje).

Op de manege (waar wij nog enkel komen om een pint te drinken) hebben we een zeer leuk gezin leren kennen. Ze zijn alle 4 aan het leren paardrijden.
Intussen hebben ze een tijd geleden op de manege een paard dat te oud werd om op jumping te gaan overgekocht (een heel lief dier), alsook een springpony die te klein werd voor de vorige eigenaar (een pittig dier).
En ja, dan wil je er ook eens mee naar buiten.
Aangezien wij daar de enigen zijn die wandelen met onze paarden én we een vergunning hebben om het militair domein in het weekend onveilig te maken, vroegen ze aan ons of we eens met hun een wandelingetje te maken.

Zelf zie ik dan direct alle mogelijke rampscenario's voor ogen, maar ja, manlief zag dat direct zitten en prikte onmiddellijk een datum.

We hadden onze trailer naar hun thuis gebracht (heen en terug leek ons nog te ver gezien het weinige wat ze de laatste tijd doen)
Zelf wilden we eerst een heel eind met ons 2 rijden: het was erg koud en dan zijn onze paarden meestal erg goed wakker, ik wilde Nexor terug met touwhalster rijden ipv met bit (slechts de 2de keer, heb 2 weken terug pas met hem de stap durven zetten), en het was heel lang geleden dat we nog die richting waren uitgereden.

En ja, ik heb nog heel veel te leren. We waren erg blij dat we eerst met ons tweetjes waren, 't ging in het begin niet allemaal van een leien dakje, maar na een uurtje gedroegen ze zich weer meestal alsof het een warme lentedag was en was het aangenaam rijden. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik mezelf toen ook beter kon ontspannen en mijn ruin is daar erg gevoelig voor.

Na een keertje mis gereden te zijn kwamen we dan toch bij papa en dochterlief aan. Die zaten er ook al meer dan een uur op (ook met het gedacht "dan zijn ze al niet meer meer zo fris").

We hadden nog niet hallo gezegd of het dochtertje riep uit: "kijk papa, dat is alleen maar een touwhalster!" Papa ook verbaasd: "Is dat zo'n braaf paard dat dat kan?".
We hebben gewoon wat uitleg gegeven over het hoe en wat en waarom we het deden.

Het dochtertje had ook direct gezien dat ons Pav ook bitloos was (maar dat valt zo niet op omdat het een lederen hoofdstel is). Toen was papa helemaal in de war, want hij had altijd gehoord dat onze merrie een sterk en actief paard was. Nog wat uitleg gegeven dat deze merrie sinds we bitloos aan het rijden zijn veel sneller ontspant... en dat er echt geen verschil is, 't is gewoon anders, vriendelijker en je ziet veel vlugger je fouten, want het is aan de buitenkant direct zichtbaar.

"Ferm" vond hij het. "Zou mijn merrie dat ooit ook kunnen?"
"Volgens mij geen enkel probleem", zei mijn man.
"Misschien wil ik dat toch ooit ook proberen" zei papa. Je zag hem denken.
"Laat maar iets weten", zei mijn man, "we komen wel af met ons hoofdstel, als je wil kruip ik er wel eerst eens op hoor, er is echt niks aan".

Intussen werd het tijd om eens een drafje te placeren. Mijn man op kop. En wij met zijn 3 erachter.
Hij hield er een goed tempo op na, maar als de merrie van 1.72m in goede doen is neemt ze ruime passen en dan merk je eigenlijk niet dat het toch wel een stevig tempo is. Dus ja, die pony moest toch wel heel flink zijn best doen.
Toen ik een opmerking hierover maakte was mijn man zelfs verbaasd. "Zo snel was het toch niet?"

Het dochtertje glunderde: "Zo hard heb ik nog nooit gedraafd". En of ze het fijn vond... Papa zag er trouwens ook content uit.
Na een 3 kwartiertjes, stappen en draven liet ik het dochtertje zien dat zij gerust kon galopperen als wij zo doordraafden. Ze twijfelde even, probeerde en toen ik de smile tot achter haar oren zag, wist ik dat het zeker geen tegenvaller was.

Op een bepaald ogenblik is er een stukje dat steil bergop gaat, ik schat zo'n 20 à 30m. En wij laten onze paarden dat altijd in vrije galop doen en dat weten ze uiteraard waardoor ze op die plek moeilijk zijn in te houden. We hadden hun dit uitgelegd en ja, ze wilden ook wel eens bergop galopperen (het dochtertje had dus al wat galop gedaan, maar voor papa was't de eerste keer). Wij dus voorop en zij achter ons.

Het was het spectaculairste wat ze ooit gedaan hadden. Voor de rest was hebben we het uiteraard kalmpjes aangedaan, maar voor hun was het een hele ervaring: tussen bomen, rond en door een plas, over een tak stappen, linksaf en rechtsaf in draf...
Ik stond weer bij dingen stil waar ik niet meer over nadenk, maar die vroeger voor mij ook hele stappen waren. Het was gewoon fijn om hen te zien genieten van hun paarden.

Papa zei wel dat zijn merrie geregeld struikelde en hij vroeg zich af of er niks mis was. Wij uitgelegd dat dat paard zeker de laatste 8 jaar nooit buiten een piste had gewandeld en dus wellicht vergeten is dat de grond niet altijd even vlak is... Je zag papa denken.

Effe later vroeg hij wie onze paarden bekapte want zijn smid lag in het gips. En alweer was hij verbaasd dat we dat zelf deden.
Weer wat uitleg gegeven... Je zag papa weer denken.
"Zou ik eens mogen komen kijken?"
Uiteraard.

Op een bepaald ogenblik merkte het dochtertje op dat ik in stap bijna altijd losse teugels had. Tot op dat ogenblik was ik me er niet van bewust dat zij de pony wel heel strak hield . Daarbij kwam nog dat er nog een extra teugel van het bit naar de singel liep tussen de voorbenen door, zodat het dier zijn hoofd niet omhoog kon doen.
Ik legde haar uit dat het belangrijk was dat het paard zich moet kunnen ontspannen en dat zij dat ook eens moest doen. Ze durfde niet goed, maar na een beetje aandringen deed ze het toch. Maar ze vertrouwde die situatie voor niks. De pony kon eindelijk zijn nek eens naar beneden doen. Je zag hem zichtbaar ontspannen en ruimer stappen. Ik heb het vanaf toen nog enkele keren gevraagd, en langzaam merkte ze dat de pony ook dan geen gekke ging doen. Je zag haar denken.

Moe en voldaan reden we met zijn 4 (8) huiswaarts, waar alle avonturen onmiddellijk aan mama werden verteld. Het eerste wat ik haar hoorde roepen naar mama in de veranda was: "we hebben bergop gegaloppeerd", en "mama, je moet eens naar die paarden kijken, die hebben geen bit", alsof ze een anatomisch stukje misten.

's Avonds kreeg ik nog een SMS van mama.
Onze dochter raakt er niet over uitgepraat, iedereen moet 't horen. Dit was zeer goed voor haar zelfvertrouwen. BEDANKT hiervoor. Als jullie dit ooit nog eens willen doen...

Ik moet zeggen dat het genoegen was geheel aan onze kant was. Wij zijn geen instructeurs of zelfs geen goede ruiters, maar toch hadden we het gevoel dat vader en dochter heel wat geleerd hadden. En dat is gewoon een leuk gevoel. En het is leuk om ook met anderen te rijden.
Wel zijn we een beetje jaloers op hun paarden. Liepen vlot ijzerloos over elke ondergrond (en staan nog niet lang zonder ijzers), liepen vlot door plassen en zagen geen spoken. Dat was (en is soms nog) bij ons toch anders geweest.

En onze paarden... het weerzien met het veulen was hartelijk (ja die moet dus helaas op stal) en er werd direct weer ijverig geravot, dus ik denk dat we niet te veel van hun gevraagd hebben, ondanks de rit van in totaal 3,5u, waarvan 1,5u stevig doorgereden.

Christel Provaas schreef op maandag 8 maart 2010, 16:17:



Het was de pony met de slofteugel (wist niet dat het zo noemde), en deze struikelde gelukkig niet. Maar deze opmerking houd ik zeker in mijn hoofd voor de volgende keer! Dan ga ik het zeker vermelden.
Een heel logische uitleg nu ik het lees, maar zover heb ik nooit gedacht.
Bedankt voor de tip.

Karen Koomans schreef op maandag 8 maart 2010, 17:34:

knip


Je hebt helemaal gelijk! Vroeger dacht ik bijvoorbeeld ook dat alléén op wandel gaan met je paard onverantwoord was. Nu niet meer en geniet ik met volle teugen samen met mijn ruin. Het heeft 5 jaar geduurd.
Voorlopig zou het met de merrie nog wel onverantwoord zijn, maar dit dan net wél omdat ik ze ken , en haar nog niet altijd goed kan hanteren.

Martina schreef op woensdag 10 maart 2010, 17:16:


Ik vind dat vertrouwen erg knap van je hoor, Martina!!!

Mijn ruin vindt het ook heerlijk, maar zelf vind ik het soms té overweldigend (ben nog niet zo lang met dit soort dingen bezig), zeker als ik zo voor hem sta en van links naar rechts loop. Als ik dan wissel van richting dan draait hij zich op zijn achterste benen om (dat gaat voor hem nu eenmaal het snelste) en komt dus omhoog, en dan lijkt voor mij 2m heel dicht. Ik ga nu eerst proberen om onze afstand wat groter van elkaar te houden.
Dat gebrek aan vertrouwen van mijn kant, is geheel mijn gebrek hoor, hij doet gewoon enthousiast, soms ook met wat zijdelingse bokjes, wat ik vraag. En je ziet aan hem dat hij het jammer vindt als ik terug een vitesse lager schakel, hij kijkt dan zo van "allé? 't Was toch plezant, niet?".

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 15:40:
knip

Héél fijn om te lezen. Voor mij hoort dit echt thuis in de verhalenrubriek, maar ik voel me er niet goed bij om de berichten van anderen van plaats te verhuizen.

Ik kan me er iets bij voorstellen.
De pony van de buren was ontsnapt, maar intussen weer terecht. Toen we hem gingen halen stond hij in een weide. Hij kwam schoorvoetend naar ons toe. Toen ik mijn hand uitstak om te targetten (ben daar onlangs met hem mee gestart omdat de buurman het knap vond dat mijn paarden van die "trukjes" kunnen) liep hij ineens veel enthousiaster op ons toe. De vinder (die een wortel vasthad) en zijn baasje (al 18 jaar) liep hij straal voorbij om mijn hand te targetten. En uiteraard werd hij daarvoor door mij positief beloond. Beide mannen waren echt verbaasd.
Oké, wel maar 10 dagen tussen ipv 8 maand, maar toch... ik had er de grootste lol in.

Je hebt al heel wat goede raad gekregen.

Wij hebben vorig jaar gekampeerd in de weide (caravan)... en het geluk gehad om de geboorte mee te maken. Ik was er helemaal ondersteboven van (in positieve zin). Ik ben heel blij dat we het meegemaakt hebben. En ik zou het opnieuw zo doen! Het was het dus meer dan waard.

Zo'n week of zo voor de geboorte hebben we de merrie overdag geregeld apart gezet van de ruin en 's nachts altijd, gewoon draadje ertussen. In haar stal een hele berg stro. We gingen er van uit dat ze gewoon buiten zou veulen, maar die nacht regende het en ze ging netjes binnen liggen. Erg fijn voor ons: licht en droog...

De wekker zetten zou ik ook niet meer doen... het raampje van de caravan stond altijd open en je hoorde haar kreunen (we wisten dus direct hoe laat het was!). De ruin liet toen trouwens ook van zich horen, net of hij wist dat er iets stond te gebeuren.

We hadden ook direct mensen gebeld met hopen ervaring, een beentje zat niet helemaal goed, we waren doodongerust. Na enkele minuten heeft mijn man tijdens een wee dat beentje lichtjes gehanteerd en toen was het het veulen en direct uit. Even later kwam onze hulp aan, maar toen was hij al geboren, 15 minuten is bij zoiets een eeuwigheid.

De volgende morgen hebben we een draad extra gespannen (op zo'n 3m van de andere draad) want mama wilde de ruin -doorheen de draad- verrot stampen. We hebben die dagelijks terug dichterbij gezet tot mama rustig was. Na een week of zo hebben we ze samen gezet met een klein hartje, maar dat ging prima!
Dus ik denk dat je naar de situatie moet kijken, je merkt erg vlug wat gaat en wat niet. Jullie kennen de paarden het beste

Intussen is hij 11 maanden en nog steeds een heerlijk beestje.

Sinds enige tijd zit ik compleet op mijn gemak tijdens wandelingen in mijn eentje. Oktober vorig jaar mijn eerst stappen gezet, in het voorjaar mijn eerste galopje alleen gewaagd. Ik hoef niet meer tegen mezelf te zeggen dat ik moet ontspannen en genieten, dat gebeurt nu gewoon.
Dus als het zonnetje erdoor komt en ik heb de tijd... dan gaan Nexor en ik gezellig op pad. En ik durf echt doorrijden met hem. Met losse teugel in galop in het bos, geen rengalop of zo maar wel een goed tempo. Nadeel is wel dat je veel rapper rond bent, het bos wordt als maar kleiner

Vorige week zaterdag zijn we wel strontnat geworden. Volgens de buienradar zou het enkele uren droog blijven, maar de aprilse grillen dachten er anders over. De snelste weg uit het bos richting huis genomen. Toen heb ik voor het eerst op straat gegaloppeerd. Telkens er een auto kwam in draf en als die gepasseerd was terug in galop (tja, anders dachten die misschien dat we op hol waren). Na 2 auto's had hij het door en deed hij het zelfs spontaan.

In de week vertelde ik nog aan vrienden dat ik met hem overal naar toe rijd.
Van de week nog kwam er een koets aan met belletjes en alles erop en eraan. Toen had ik nog wel een "oei misschien..." moment, want in een verder verleden was een koets een verschrikkelijk rammelend iets...
Dus wij stonden gewoon stil, teugels losjes, Nexorke wel gespannen maar bleef gewoon cool (wil zich blijkbaar niet meer laten kennen), de koets passeerde... en Nexor draait zich om en gaat er achter aan wandelen Geweldig vond ik het!
En dan te bedenken dat hij vroeger van alles schrik had.
Ik heb gewoon het heerlijkste paard van de hele wereld.

Gisteren is hij zich wél een ongeluk geschrokken (en ik ook). Manlief en ik wilden voor het eerst met ons veulen op wandel, zonder dat zijn mama erbij was. Dus Nexor nam de plaats van mama in. Wij rustig sjokken in de berm terwijl manlief toch wel wat meer "werk" had met zo'n enthousiaste knaap.

We passeerden een hoge bekaertdraad met daarachter een kleine meter ruimte en daarachter een haag van coniferen.
Uit die coniferen komt er ineens een struisvogel al blazend en met zijn vleugels wijd open aangestormd. . We stonden op slag in het midden van de straat. Ik ben zelden zo hard geschrokken. En dat beest hield er maar niet mee op, bleef blazen en met zijn vleugels wapperen. Het veulen vond het uiteraard ook maar niks, die wil dan gewoon Nexor tussen hem en die vogel houden (wat ook wel het slimste is, van zijn oogpunt uit bekeken).
Ik moet zeggen, we waren erg blij toen we voorbij die draad waren, Nexor werd wel snel rustiger, maar 't was pas een eind verderop dat hij echt terug ontspande. Moest het veulen er niet bij geweest zijn, dan had ik wel rustig de struisvogeltraining opgebouwd, maar dit was te veel voor ons in één keer. Maar die struisvogel ga ik zeker nog eens opzoeken, dat is weer een nieuwe uitdaging. De tijd dat 'm bang was van een mus of duif of een vallend blaadje lijkt me definitief voorbij.

En dat allemaal met behulp van enkele NH-principes. Met mijn merrie ben ik nog niet op alleen op pad geweest, maar ook die stap begint in mijn hoofd te groeien, samen met mijn groeiend vertrouwen in haar.
Lena.