Aoife Berserik schreef op woensdag 30 april 2014, 20:06:
> Ik denk dat het heel veel te maken heeft met aanpassing van het paard.
> Diegene in de natuur die overleven zijn niet het slimst , maar het zijn de
> dieren die zich het beste aan kunnen passen aan alles en zo overleef je.
> Weet niet of dit al opgeschreven was
Het bekende "survival of the fittest" klopt niet!
Evolutionair zit het echt anders. Het gaat niet om de best aangepaste individuen die persoonlijk toevallig overleven en mischien wel 100 jaar oud worden. Het gaat alleen maar om of er (achteraf bekeken) op langere termijn nakomelingen van zijn en zo ja, hoeveel? In hoe grote mate heeft een individuele genetische samenstelling zich verspreid, in welke geografische genenpool? En hoe verhoudt zich die spreiding tot allerlei variabelen.
Zal ik eens een leuk maf voorbeeld uit den mouw schudden?
Japie was een moordenaar. Niet zomaar een moordenaar maar ook nog sociopaat en serieverkrachter. Als boerenjochie oefende hij al op de konijnen van de buren maar dat werd na een flink pak op de broek stilzwijgend gladgestreken. Een paar jaar later pakte Japie zijn ondeugendheden op welhaast industriële schaal aan. Toch is Japie niet erg oud geworden omdat zijn gedrag, waarvan ontdekking niet uit kon blijven, maatschappelijk onaanvaardbaar gevonden werd en de politie hem na een tijdje in de kraag greep. Zo verdween Japie in een gesloten inrichting waar hij al snel zelfmoord pleegde na 4 verplegers terecht de hersens te hebben ingeslagen met een stoel omdat de thee te lauw was en terloops nog 2 verpleegsters te hebben verkracht gewoon omdat een mens toch een hobby moet hebben. Want zo was Japie nu eenmaal, een kwajongen. Japie, RIP, 22 jaar.
Japie was echter wel behoorlijk actief in het voortplanten, met of zonder toestemming van compatibele vrouwtjesdieren. Het maakte Japie niet uit, zolang ergens maar een warm vochtig gat in zat. Zo doende was Japie toch maar biologisch vader van 47 overlevende nakomelingen geworden, verspreid over Duitsland, Nederland en België, en 2 in Luxemburg. Bijna al die nakomelingen waren verborgen omdat de moeders geen aangiften hadden durven doen.
Echter in de laatste maanden voor Japie eindelijk door de hermamdad te grazen genomen werd, trad er een effect in dat hem nóg effectiever in de genenpool maakte: hij had ondertussen diverse lethale SOA's opgelopen die hij met geestdrift verder verspreidde en zo doende de "concurrentie" nog meer benadeelde.
Dat kunnen jullie ouders vast niet zeggen... de mijne ook niet. Japie is dus reproductief relatief behoorlijk succesvol geweest hetgeen totaal losstaat van zijn verdere funcioneren. Maar we zijn er nog niet. Of Japie's genen echt succesvol zijn zal moeten blijken uit het voortdurende succes van de nakomelingen van zijn nakomelingen, enzovoorts op langere termijn. Daarom is evolutie alleen retrospectief te beschouwen.
Je hoeft totaal niet aangepast te zijn om succesvol te zijn in het voortplanten. Nou valt daar veel meer over te zeggen want er zijn totaal verschillende biologische tactieken beschreven variërend van snel en veel van gemiddeld slechte kwaliteit tot langzaam en weinig maar heel goede kwaliteit. Ook de kans van en mate waarin voortplantingspartners elkaar tegenkomen speelt mee. Maar het moet duidelijk zijn dat alles om reproductie gaat en niet om aangepastheid en/of persoonlijk succes in het leven.
Maar nu over paarden. Voor de meeste gehouden dieren wordt door mensen beslist of en wanneer en hoeveel ze mogen voortplanten. Maar maakt dat alles nu echt heel anders, of blijft mijn verhaal even absurdistisch en onaangepast, misschien in wel nog grotere mate?
Als we het over véél voortplanten hebben, liggen de kansen bij zoogdieren vooral bij de mannelijke dieren... de meeste hengsten worden echter vroegtijdig onthengst, volkomen los van of ze, al dan niet aangepaste, kwaliteiten hebben. Hatseflats, bijltjedag, eraf met die balluh!
De voor fokkerij geselecteerden mogen echter in de (sport)fokkerijen vaak overmatig veel, en via KI nog meer. Maar komt dat omdat ze aangepast zijn? Komt dat omdat ze de beste paarden van hun generatie zijn? Ik denk pertinent van niet. Het meest duidelijk en eerlijk zijn de Engelse volbloedfokkers erover. Daar gaat het zuiver en alleen om het paard dat het hardst kan rennen. Of het 3 oren en 2 staarten heeft en alles en iedereen dood wil trappen maakt niet uit, het enig doorslaggevende cumulatief fokdoel heet winstsom.
Maar het andere uiterste van gehoudenheid dan, de begrazingskoniks? De enige min of meer autonoom gegroeide extensief gehouden populatie daarvan is in de OVP, alle andere zijn gewoon gehouden paarden die voldoen aan het ideaalplaatje wat de beheerder ervan heeft. Zo moeten ze er, onder andere maar niet onbelangrijk, "natuurlijk" uitzien naar maatstaven van een volstrekt lekenpubliek. Daar begon het allemaal mee. Met dat trechterkenmerk zijn in aanmerking komende paarden voor dat doel geselecteerd. Maar ik wil nu niet afdwalen naar natuurbeheer.
Ik hoop dat het duidelijk is dat de veelvormigheid van de paardenhouderij een chaosbeeld is voor wie een best aangepaste niche beoogt.
Warboel
