Na bijna 10 weken schitterend lenteweer is de regen weer gearriveerd. Het was/is nodig, dat staat vast, pure noodzaak. We gaan echt niet klagen, 't zijn 10 schitterende weken geweest waarin onze paarden aan huis gestaan hebben in 2 steeds groene weitjes links en rechts van onze eigendom, waar het gras steeds is blijven groeien.
Nu begint ons moerasgebied weer een beetje op een moerasgebied te lijken. Te drassig dus voor onze 3 grote viervoeters.

Dus beslisten we om ze weer naar de andere wei te verhuizen. Toen kwam ineens het idee. Waarom niet opzadelen en te paard de verhuis doen? Als we vrijdag na het werk beiden rechtstreeks naar de wei rijden en dan met één auto naar huis...
En waarom bel ik niet even naar mijn kennis om te vragen of die het ook ziet zitten, want ja... we hebben nu eenmaal 3 paarden... En ja hoor: zij was ook onmiddellijk bereid.

Zo gezegd zo gedaan. Effe eerst bij de bakker gestopt zodat we toch iets in onze maag hadden. Eén minpuntje: het regende. Niet echt hard, maar toch. En ze hadden her en der toch felle buien voorspeld.

Een hele tijd geleden hadden we in een fietswinkel een hele grote dunne rode cape gekocht, voor 7 euro. Om ooit eens te proberen op de paarden. Manlief vond dit een uitstekende gelegenheid om hem eens uit te testen. Eerst tijdens het poetsen en opzadelen er goed mee zitten wapperen en doen.
Frodo vond het eventjes maar iets raars. Of was het nu omdat hij vond dat wij echt wel weer raar aan het doen waren?

Mijn man met cape en al op Pavana gestapt. Geen probleem, mevrouw leek het best ok te vinden dat ze nu ook droger bleef. Rond 19.30u waren we echt op weg. Rustig op het gemakje, onze 3 paarden en wij, dat gebeurt niet vaak. Onderweg: hoffelijke automobilisten bij het oversteken van de grote baan.

Op een bepaald ogenblik kwamen we aan de spoorweg, wel op een heel rustige baan. De paarden waren er voorheen alle 3 al over geweest (Frodo nog maar 1 keer), en het ging altijd vrij vlot behalve de eerste keer ooit met Pav, toen had het toch wel enkele minuten tijd in beslag genomen (maar wat is nu 5 minuten om je paard iets te leren?? ).
Nu zagen ze het plots niet zitten om daar over te gaan. Zowel de sporen als de houten balken ertussen blonken nu hard omdat ze nat waren. We denken dat het daardoor komt. Maar op zich vinden manlief en ik dat weer superinteressant.
Alweer iets om te oefenen.

Ze stonden alle 3 netjes naast elkaar met hun hoofd naar beneden om voorzichtig die natte sporen te inspecteren toen plots de treinbel ging! . We schrokken ons alle 6 een ongeluk! Ik wist niet dat die dingen zo'n kabaal maakten. In de auto viel het altijd best mee .

Toen hadden we wel even 10 seconden chaos. Alle drie sprongen de paarden op: Nexor dan ineens 180° gedraaid, Frodo 3 meter achteruit en Pavana enkele meters naar de zijkant, weg van het lawaai. En bots tegen mij en Frodo. Zonder veel erg gelukkig.
Zelf had ik iets van: hemel, dadelijk krijg ik hier een slagboom op mijn hoofd! Echt, dat was hetgene waar ik écht bezorgd om was.
Toen Frodo ruimte kreeg, draaide ook hij zich om, richting Nexor die al 10 meter terug stond te kijken waar de andere 2 bleven. Neusgaten ver open en in het midden van de baan. Frodo in galop (en ik had nog wel controle over richtig en tempo) naar hem toe.

In de verte kwam een auto aan, maar die stopte op 300m van ons en de overweg. Dus we hadden ruimte zat. Eventjes wat rond gestapt op de grote oprit van het bedrijf dat langs de baan ligt en tegen dat de trein passeerde, waren ze weer wat rustiger. Onze kennis had nog nooit zo een situatie meegemaakt, was niet op haar gemak en vooral bang dat ze iets met Nexor aan de hand zou krijgen. Ze vroeg ons of ze mocht afstappen. Voor ons was dat nogal wiedes, wij doen dat ook als we niet zeker zijn. En ja: 3 snorkelende paarden, dat is toch wel een beetje indrukwekkend, niet?
En ze had ook moeite om hem 'los' te laten, en dat is iets waar wij in dit soort situaties proberen naar toe te werken. En zeker Nexor 'opsluiten' is meestal het minst goede wat je in die omstandigheden met hem kan doen. Dus zowel voor Nexor als haar was afstappen de beste keuze.

De trein zelf vond ons 3-tal dan weer niet eens het bekijken waard. De overweg ging weer open, we lieten de auto's eerst allemaal passeren en dan gewoon opnieuw proberen. En met wat geduld zijn we er netjes overgestapt. Frodo en Pav hebben nog wel stoer naar de sporen gebriesd hoor!

De rest van de rit verliep rustig. Tegen het einde hebben we een flinke stortbui op ons dak gehad, maar we zaten toen gelukkig wel wat onder de bomen. Alles tussen mijn navel en knieën was nat, zelfs mijn onderbroek. Mijn man zat grijnzend onder zijn cape en vindt het een prima ding! (ik ga er volgende week ook eentje kopen!) Gelukkig was het niet koud en het waaide ook niet.

Eens de paarden op de wei stonden, wisten ze niet waar ze eerst moesten beginnen grazen. Niet dat er veel staat (bedroevend weinig als je bedenkt dat ze er 10 weken niet gestaan hebben), hoog onkruid en veel verdord gras met hier en daar wat groen ertussen. En omdat ze niet wisten waar ze moesten beginnen, zijn ze eerst nog wat beginnen rollen en rondbokken.

Als ik dat zie... ga ik er van uit dat ze zich goed voelen en content zijn. En als zij content zijn...
Een beetje weemoedig ben ik wel: 's morgens bij het opstaan het uitzicht op een lege weide... 't Is weer even wennen, maar eigenlijk is dat de normale toestand... Ik koester de herinnering aan die 10 luxe-lente-paardenweken...

Groetjes, Lena
(grandioos bitloos )

Mijn volgend verhaal is ook al gebeurd...
Te paard in Leopoldsburg waar die dag een motortreffen en een garageverkoop was...