Na een lange tijd weer eens op mijn paard gereden buiten op de wei waarop ze staat.
Anders rij ik op boy (draver), een paard in mijn omgeving waarop ik mag rijden.
Ik doe er meestal verre wandelingen met. Is heerlijk want het paard schrikt van niets. Je kan ermee gewoon naast een passerende trein lopen, voor bussen doet ie ook niets. Met hele grote uitzonderingen schrikt hij eens. En dan loopt hij gewoon een beetje sneller.

Nu mijn paard is het tegengestelde, ze is een echte angsthaas. Als ze buiten haar wei is, dan zette ze vroeger voetje voor voetje om toch maar uit te kijken dat er geen monster op haar afkomt! Ze schrikt dan ook van het minste. Ze gaat dan door haar benen, draait plots om, zou plots wegschieten. Het laatste dat ik ermee beleefd had was in augustus, dan verschoot ze terug eens en kantelde op straat. Wat ons beiden serieuze wonden opleverde. Sinsdien heb ik niet meer op straat gereden, wel aan de hand gewandeld.
Nu vandaag dacht ik zalig weertje, kom op we gaan op wandeling. Ik dacht ik stap eens net met dezelfde houding op mijn paard als ik bij boy doe. Want meestal bij mijn paard let ik zelf ook hard op omdat ik weet dat ze voor het minste verschiet. Nu heb ik dat niet gedaan. En moet zeggen ze is voor niet veel verschoten! Ze was eigenlijk heel kalm! Ze stapte ook aan een normaal tempo door, is eens iets anders dan elk grassprietje te kunnen tellen
Tussenin de wandeling even op een veld gegallopeerd. Daar verschiet ze meestal veel minder. Raar toch, want is dat niet hetzelfde als een straat. Oke op straat heb je minder zicht, maar als er aan beide kant weide ligt is dat dan niet ongeveer hetzelfde?
Terug op straat ging alles terug rustig. 1 keer is ze heftig geschrokken. Voor een rotweiler achter een haag. ze draait haar 180 graden om in een sprong en weet je waar ik stond. Ernaast . Gelukkig gewoon op mijn voeten geland. Ik heb er gewoon terug opgestapt en zonder angst verder gegaan.
De wandeling is dus super afgelopen!
Het is trouwens altijd heerlijk je eigen paard tussen je benen te hebben. Ik hoef maar te bewegen met mijn lichaam en ze draait, op 1 stemgeluid stopt ze, heerlijk gewoon!! Daaraan heb ik gemerkt dat paarden toch ook wel een heel goed geheugen hebben!!!
Zo mijn verhaaltje is uit!

Groetjes

Hey Charlot,

Zou haar angst niet minderen naarmate je meer en meer buiten met haar gaat?
Bij Amaroc was dat zo. Alles wat toen scary was (een reden was om om te keren en er vandoor te willen gaan) is nu de normaalste zaak van de wereld voor hem én voor mij.
Je moet ook idd altijd opletten dat je zelf niet onbewust gaat opstijven bij het minste dat je denkt "oh jee, daar gaat het niet goed gaan".
Doen en zelf heel relaxed blijven, is volgens mij de enige oplossing.
En idd eigen paard is goud waard

ik dacht ook dat het ging minderen met de tijd. Ik ben periodes heel vaak op pad geweest. En moet zeggen ze bleef zo schrikachtig. Ik denk dat het ook wel een beetje in haar aard ligt. Ik denk dat er bij haar nog heel veel "echt paard" in haar lijf zit.
Ik heb ook allerlei zaken geoefend, ballonnen, zeilen, tonnen, paraplu's, dat vind ze allemaal niet erg. maar o jee als je dat ergens anders tegen komt daar haar wei...
Nu ja ik merk ook wel dat paarden die op een drukke plaats staan waar vaak auto's passeren dat die veel rustiger zijn.

Heb je niet de mogelijkheid om een ander paard mee te nemen? Daar hebben paarden veel steun aan.

Zo heb ik het met mijn jonge paard ook gedaan. Een vriendin van mij met een ouder paard (tevens de beste vriend van mijn paard) voorop en wij er achteraan. Hele relaxte wandelingen heb ik zo gemaakt, terwijl mijn paard best freaky kon doen als er geen andere, bekende paarden bij waren. Het alleen wandelen heb ik tussendoor gewoon steeds uitgebreid. Ik begon met 5 min. en bouwde dat steeds verder uit. Naarmate het vertrouwen tussen paard en leider groeit, gaat het steeds beter. Maar het is ook gewoon een stukje gewenning, dus gewoon: doendoendoen en doen.

En misschien overbodig te vragen op dit forum, maar krijgt je paard krachvoer en staat het veel op stal?

mijn ouders geven ze nog een beetje krachtvoer. Ze willen er niet met stoppen. Het is gelukkig al nietzoveel meer, mja het is er nog.
Verder staat ze nooit op stal opgesloten, maar wel bepaalde delen van de dag op een kleiner stukje zonder gras, wel met hooi.

groetjes

charlot van r schreef op zaterdag 10 april 2010, 20:28:


Mooi verhaal Charlot!
Goeie ervaring om te merken dat jouw eigen verwachtingen zo'n invloed op je paard kunnen hebben.