Wil schreef op dinsdag 5 januari 2010, 15:13:
>
> Hou dat verhaal over de Ardennen vast. Achterbenen zowat tussen
> voorbenen, noodzakelijk om goed te kunnen klauteren én dalen!
> Een paard wat niet recht en in balans is... kan dit m.i.
> helemaal niet.
> Als paarden vlakke bodems gewend zijn, is het een hele overgang
> voor ze om ineens onregelmatig terrein te rijden.
Dat heeft echter niks met scheefheid te maken, maar alles met gewenning. Ook een paard dat niet recht en in balans is, kan een heuvel op en af lopen. Zo'n zeldzaam specialisme is dat nu ook weer niet.
Ik neem wel eens mensen mee naar de duinen. De ervaring leert dat zulke paarden voornamelijk struikelen over boomwortels en op snelheid haast uit de bocht vliegen, maar dat heeft niets met scheefheid te maken.
En voor degene die geen Ardennen tot zijn beschikking heeft, is dressuurmatig trainen op vlakke bodem, desnoods in een rijbak, dan wat er overblijft. Zou ik meer tijd hebben, dan ging ik 3x per week met de paarden naar de (niet mulle) duinen om te trainen. Aangezien ik die tijd niet heb, is de straat, het fietspad en de rijbak mijn werkterrein en zal ik de heuvelklimspieren dmv oefeningen moeten aanspreken.
Buck, bij wie ik eeuwig moet waken over niet opnieuw scheef (en uiteindelijk kreupel) worden, wordt beter van een duinrit en slechter van een rit op lange bospaden.
>
> Ik vermoed dat Egon's opmerking over bosklossen en paarden
> zonder rugproblemen hier naadloos op aansluit...
> Gaan die zuid-amerikaanse pampa cowboys ook hun paarden vrolijk
> rechtrichten voordat ze aan de arbeid gaan?
Die laten het zover niet komen. Een doorgewinterde gaucho zet zijn paard spelenderwijs recht. Die mensen zijn in het zadel geboren met veel feeling, voelen meteen als er assymmetrie optreedt en lossen het op. Het wordt een tweede natuur om even wat zijgang te vragen, een achterbeen extra te vragen, de voorhand wat opzij, stukje contrastelling om een recht en symmetrisch bewegend paard onder je te blijven voelen. Voorkómen gaat vooraf aan rechtrichten.
Het meerendeel van de ruiters heeft die feeling niet, ziet het niet en is zich van geen kwaad bewust, vindt al dat gepraat over rechtrichten maar gezeur.
TOT... je er een keer op gewezen wordt omdat je bloedeigenste paard kreupel is geworden, de kliniek er 8 maanden lang niet uitkomt en een gekke belg hem binnen een kwartier rad laat lopen door middel van wat stuurwerk dat hij 'rechtrichten' noemt. Vervolgens neem je lessen bij die man, verdiept je in de materie, gaat kijken naar andere wel en niet kreupele combinaties (onregelmatig vind ik ook kreupel), organiseert clinics met hem voor al je paardenvriendinnen die geen scheve paarden hebben maar wel gebaat zijn met dit broodnodige stukje rijkunst en dan weet je waarom het zo belangrijk is. Dan leer je het te herkennen, ook bij anderen. Is gewoon aan te leren, als je de feeling mist.
Tot die tijd boeide het mij ook niet en dacht ik schijt! mijn paard loopt goed, hij glimt, gaat bergop en bergaf en de oortjes staan naar voren. Klaar!
Niet dus.
Net zomin als dat je klaar bent door de ijzers eraf te halen. Het daarna goed bijhouden en snappen wat je aan het doen bent, is juist het behoud van die beslissing.
> Anyhow: interessant (wiki) onderwerp!
>
Maar dan wel graag met voldoende kennis van zaken geschreven.
Warboel
