Monique Meijer schreef op maandag 8 februari 2016, 12:12:


Mijn jongste pony is ook nog een flink stuk gegroeid na zijn derde. Hij is heel lang overbouwd geweest, zijn schoft leek pas tussen zijn vijfde en zevende jaar wat meer gelijk te komen met zijn achterhand.

Martina schreef op donderdag 19 mei 2016, 14:47:


Filmpjuuuhhhh!

Een stukje uit 'Why Zebras Don't Get Ulcers' van Robert Sapolsky: (http://more-minerals.blogspot.nl/2014/11/robert-sapolsky-placebos-and-pain.html )

"Acupuncture stimulates the release of large quantities of endogenous opioids, for reasons no one really understands.
The best demonstration of this is what is called a subtraction experiment: block the activity of endogenous opioids by using a drug that blocks the opiate receptor (most commonly a drug called naloxone). When such a receptor is blocked, acupuncture no longer effectively dulls the perception of pain.

Endogenous opioids turn out to be relevant to explaining placebos as well. A placebo effect occurs when a person's health improves, or the person's assessment of their health improves, merely because they believe that a medical procedure has been carried out on them, regardless of whether it actually has. This is where patients in a study either get the new medicine being tested or, without knowing it, merely a sugar pill, and sugar pill folks get somewhat better.
(...)

This makes a great deal of sense, given what we have now seen about pain processing in the brain. As an example of such a placebo effect, IV infusion of painkillers is more effective if the patient sees the infusion occurring than if it is done on the sly—knowing that a pain-reducing procedure is being carried out adds to its effectiveness. I saw a great example of this a few years back when my then two-year-old daughter came down with an ear infection. She was miserable beyond consolation, clearly in tons of pain. Off to the pediatrician and, amid much wailing and protestations of pain, she had her ears examined. Yup, she's got a huge infection, both ears, said the doc, disappearing to get an injection of antibiotics. We turn to find our daughter looking serene. "My ears feel much better now that the doctor fixed them," she announced. Placeboed by having some instrument stuck in her ears.

Not surprisingly, it turns out that they work by releasing endogenous opioids. As but one example of the evidence for that, block opiate receptors with naloxone, and placebos no longer work."

Arabesk schreef op donderdag 19 mei 2016, 15:44:


Als je op zoek bent naar afleiding als een vorm van placebo, kan ik je deze hoorcolleges aanraden (als je die nog niet kent) https://www.youtube.com/playlist?list=PLD7E21BF91F3F9683

Konden alle docenten maar zo leuk lesgeven

Grappig, door het off-topic plaatsen van de links naar Robert Sapolsky's lectures, ben ik gaan zoeken naar andere filmpjes van hem, en kwam ik er eentje tegen waarin hij onder meer ingaat op problemen met het immuunsysteem (in het bijzonder in relatie tot stress). En zo zijn we toch weer on-topic
Dit is het filmpje:

http://sandiegopainsummit.com/sapolsky-keynote

Martina schreef op vrijdag 20 mei 2016, 17:12:


Inderdaad, dat vond ik ook een beetje een rare opmerking.
Ik heb maar aangenomen dat hij gewoon bedoelde dat die zebra niet in staat is om te blijven doormalen over dingen in het verleden. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat hij het lerend vermogen van een zebra zo zou onderschatten. En mocht hij dat wel doen, dan is mijn interpretatie van zijn opmerking een mooi voorbeeld van confirmation bias, toch?

Ik zou heel graag willen weten wat jullie de minimale kuddegrootte en de beste kuddesamenstelling vinden, en waarom (eigen ervaring, onderzoeken/literatuur etc.).

De reden voor mijn vraag:
Ik heb nu enkele jaren een perceel van bijna 1,5 ha, waarop ik twee pony's heb staan. Het perceel is ingericht als paddock paradise en er is een looppad van ongeveer 300 m verhard met puin. Er is aan drie zijden beschutting in de vorm van bomen, maar er mag geen schuilstal worden gebouwd. Mijn pony's zijn moeder (15 jaar) en zoon (bijna 8). Ze lijken zich prima te vermaken met z'n tweetjes, maar toch vraag ik me al enkele jaren af of ik ze niet tekortdoe door ze niet het echte kuddegevoel te geven.

Het punt is eigenlijk dat ik voor mezelf voornamelijk nadelen zie aan het hebben van een of meer extra pony's: extra kosten, extra werk/tijd (waardoor de verzorging ook lastiger is uit te besteden als ik incidenteel eens langer dan een dag weg ben), extra belasting van de paden en wei (kleigrond) en extra zorgen omdat de kans op een ziek paard/voorvallen en de daarmee samenhangende kosten nu eenmaal per paard toeneemt. Ook hoef ik in de huidige situatie nooit bang te zijn dat een van de pony's de andere opjaagt - omdat ze moeder en zoon zijn, zijn ze namelijk heel verdraagzaam t.o.v. elkaar. Hierdoor heb ik eigenlijk nooit problemen met kapotte draden enz. (wat erg belangrijk is, aangezien de pony's vlak bij een weg en niet aan huis staan).

De enige reden waarom het toch jaar na jaar door mijn hoofd blijft spoken, is dat het me zo leuk lijkt voor mijn pony's om met meerdere paarden sociaal contact te hebben. Mijn merrie is altijd redelijk op zichzelf geweest, ook toen ze in het verleden in een merriegroep stond. Soms stond ze even met een andere merrie te groomen, maar verder leek ze een redelijke 'loner' te zijn. Mijn ruintje vond het vroeger wel heel leuk om met andere ruinen te spelen, en heeft op dat gebied natuurlijk niet zo veel aan zijn flegmatieke moeder. Als er ooit een of meer andere pony's bij zouden komen, denk ik daarom dat er in elk geval 1 ruin bij zou moeten zitten. Voor mijn gevoel zou vooral mijn ruintje emotioneel gezien profiteren van een grotere 'kudde'.

Hoewel een pensionpaard een mooie manier zou zijn om het tegenargument m.b.t. de extra kosten en het extra werk weg te werken, neig ik toch meer naar een eigen pony. Ik vind het erg belangrijk dat de groep stabiel blijft, dus wil dan graag de zekerheid dat de dieren in principe voor de rest van hun leven bij elkaar kunnen blijven.

Nu even wat concrete vragen voor jullie:

- Wat vinden jullie de minimale groepsgrootte en is een oneven aantal pony's af te raden?

- Hoe groot is de kans dat een andere pony erg close gaat worden met mijn 2 huidige pony's? Deze zijn nu namelijk enorm aan elkaar gehecht: ze staan nu al meerdere jaren maar met z'n tweetjes, en het feit dat ze moeder en kind zijn, maakt ze waarschijnlijk extra close. Zou het om die reden verstandiger zijn om gelijk 2 andere pony's toe te voegen die zelf al een soort 'pair bond' hebben?

- Wat vinden jullie de beste groepssamenstelling qua geslacht: even aantallen van elk geslacht of is bijv. 1 merrie met 2 ruinen ook prima?

- Zou een shetlander ook geschikt zijn voor bij mijn 2 highlandpony's van 1.40-1.50 m hoog, of kun je t.b.v. het spelen en groomen beter kiezen voor een meer vergelijkbare schoftmaat?

- En als laatste: wat zouden jullie doen in een vergelijkbare situatie?

Alvast bedankt voor jullie input! Ik beloof overigens niet dat ik er gelijk naar zal handelen . De ervaring leert namelijk dat ik in de (normaal gesproken) droge zomerperiode het belang van mijn pony's zwaarder laat wegen, terwijl tijdens de natte wintermaanden mijn tegenargumenten elk voordeel de blubber in duwen... Maar ik zal alles zeker meenemen in evt. verdere overwegingen.

Bedankt voor je reactie! Shetlanders zouden inderdaad ook mijn voorkeur hebben. Niet alleen vanwege de mindere belasting van de wei en paden en de wat lagere voerkosten, maar ook omdat ze mijn 'eerste liefde' waren. Ook is er altijd wel een stel afgedankte shetties op zoek naar een nieuw plekje. En ook niet onbelangrijk: met kleinere hoeven ben je ook sneller klaar met vijlen

Dibble, mijn merrie, kan heel 'verliefd' reageren op shetlanders. Het lijkt alsof die haar moedergevoelens oproepen, heel schattig om te zien. Alleen vraag ik me af of Thyler ze uitdagend genoeg zou vinden als speelmaatje, al bleek hij het wel erg leuk te vinden om de herdershond van de loonwerker een paar rondes over de track te achtervolgen in galop

Bedankt voor het delen van jouw ervaring, Rini!
De ene shetlander zal natuurlijk speelser zijn dan de andere, maar ik kan me inderdaad voorstellen dat van die ruinenspelletjes (naar elkaars hoofd en benen happen etc.) leuker zijn als ze allebei ongeveer even groot zijn.

Op het moment is het alweer stevig aan het regenen, en wil ik er eigenlijk niet aan denken hoe de paden en wei eruit zouden zien als ik meer en/of drukkere pony's had... Ik denk eigenlijk dat de nattigheid nog de grootste belemmering is.

rini schreef op maandag 27 juni 2016, 16:02:


En dan mogen we in Zeeland nog niet klagen, als je ziet hoeveel de rest van het land gekregen heeft...

Coralie schreef op maandag 27 juni 2016, 16:28:


Daar heb je helemaal gelijk in, Coralie, maar 'gelukkig' geldt hetzelfde voor mijn highlandpony's. In het verleden hebben zij samen gestaan met twee leuke warmbloedpaarden, maar na een tijdje bleek de hooibehoefte inderdaad te veel te verschillen en moesten ze jammer genoeg toch worden opgesplitst om ze allemaal op een gezond gewicht te houden zonder krachtvoer bij te voeren.

Wat vacht betreft doen die van mij ook niet veel onder voor hun 'neefjes' van een eiland verderop . Bukken bij het bekappen is inderdaad wel een puntje, al zit ik normaal gesproken altijd op mijn hurken te vijlen.

Maar eigenlijk is mijn allerbelangrijkste vraag: vinden jullie het überhaupt 'zielig' of een heel groot gemis voor mijn pony's dat ze maar met z'n tweetjes staan? Puur uit eigenbelang bevalt de huidige situatie me namelijk wel prima. Nu neem ik altijd allebei de pony's mee als ik ga rijden of wandelen, en dat gaat (over het algemeen ) prima. Op het moment voel ik me soms ook al een beetje schuldig omdat ik het idee heb te weinig met ze naar buiten te gaan, dus extra paarden zal (mezelf kennende) waarschijnlijk ook weer voor extra schuldgevoel zorgen .

Mijn oudste pony is nu 15. Ik hoop natuurlijk dat ze allebei minstens 40 jaar worden, maar als ik het idee heb dat er eentje met z'n gezondheid gaat sukkelen zullen er sowieso 2 andere pony's bijkomen. Gewoon om de kans te minimaliseren dat plotseling Dibble of Thyler alleen overblijft zonder vertrouwde maatjes om steun uit te putten. Puur uit gemak en financiële overwegingen zou ik dat moment alleen het liefst zo lang mogelijk uitstellen... Maar ja, wie weel zou het hebben van meer kuddegenoten wel een enorme meerwaarde opleveren. En die vicieuze gedachtencirkel doorloop ik dus meerdere keren per jaar

Vandaar mijn roep om hulp, hi hi!

Bedankt voor je eerlijke reactie, Jean. Je kaart echt precies de punten aan waar ik 'bang' voor ben.

Myriam schreef op dinsdag 28 juni 2016, 12:00:


Als ik ooit 4 hectare kan kopen is het probleem opgelost. Dan heb ik blijkbaar geld zat, en kan ik ook minder (of helemaal niet meer) gaan werken en alle tijd bij de pony's doorbrengen. Wat extra hoeven vijlen is dan ook geen probleem en dan heb ik ook tijd zat om elke dag meerdere keren met enkele pony's te gaan wandelen of rijden.

Voorlopig sta jij bovenaan in mijn rijtje met 'beste oplossingen'
Dat je daarnaast wel onderaan staat in mijn rijtje met 'meest haalbare oplossingen', daar hebben we het maar niet over

Karin schreef op donderdag 30 juni 2016, 8:03:



Nog bedankt voor je reactie, Karin. En uiteraard heb je helemaal gelijk. Het gevoel iets te 'moeten' met ze, heb ik eigenlijk alleen in de winter. Als in de zomer de paden en wei lekker droog zijn en de pony's overal kunnen scharrelen, vermaken ze zich prima zonder mij en blijven ze redelijk in beweging. Dan vind ik het geen enkel probleem om bij wijze van spreken maanden de wei niet uit te komen met ze.

Het gevoel echt iets met ze te moeten doen speelt alleen in de natte perioden. Dan staan ze voornamelijk bij de hooibakken en is het zelfs op de verharding nog vrij nat. Ik heb 4 hooibakken die ver uit elkaar staan, maar meestal gaan ze pas naar een volgende bak als hun eerste vrijwel leeg is. Ik vind het dan wel belangrijk dat ze meerdere keren per week een beetje extra bewegen en even hun voeten kunnen 'drooglopen' op straat.

Voorlopig kies ik toch nog maar voor mijn eigen gemak, en houd ik het gewoon bij 2 pony's. Om te voorkomen dat op (hopelijk heel lange) termijn 1 van mijn pony's alleen overblijft, zullen er uiteindelijk wel 1 of 2 nieuwe bijkomen, maar dat kan nog jaren duren. Tegen die tijd heb ik misschien zelf ook wel weer echt zin om helemaal bij 0 te beginnen met een nieuwe pony, en zou het dus niet puur een vriendje voor mijn pony's moeten worden. Als ik er zelf ook echt iets mee wil wat rijden of mennen betreft, speelt dat natuurlijk ook weer mee bij de keuze voor een bepaald formaat, karakter etc.

In elk geval bedankt allemaal voor jullie inbreng! En mocht iemand nog nieuwe/andere inzichten hebben: kom maar op!

Even zoeken op internet levert o.a. deze beschrijvingen op:

Over vlekken op onbehaarde/dun behaarde delen:
http://www.thehorse.com/articles/13828/why-the-white-spots

Over vlekken in de vacht:
https://www.vetstream.com/equis/Content/Disease/dis01380

Het eerste tekstje eindigt met de volgende positieve woorden:
"Lucky for your horse, it's just a depigmentation and doesn't do any harm. As an owner, remember that a horse isn't likely to look in a mirror and worry about his appearance! "