Talitha, met dat paard is het in die zin goed gekomen, dat het naar mij toe heel vriendelijk was en ook goed hanteerbaar werd en idd... dat bouw je niet even op. Het is alleen lichamelijk nooit goed gekomen. Kon ook niet.

Hoewel ik het nooit uit zijn opsluiting heb gehaald, kwam het wel zo ver dat het steeds minder werd dat ze het deed en het uiteindelijk niet meer deed.

Toch betwijfel ik of je kunt zeggen dat het dan goed gekomen is, want ik denk dat contact met iemand die druk zou toepassen, haar in 1 keer weer terug zou werpen op dat gedrag waarbij ze zich van de buitenwereld afsloot.

Maar bij haar speelde ook ernstige lichamelijke problemen een rol. Ze had zeer ernstig artrose; al zes jaar, en was daarmee evengoed over hindernissen gejaagd en ze was van achteren naar binnen toe helemaal opengesneden door een zg paardenripper. Iets dat ze destijds nauwelijks overleefde en waar ze ook binnenin de nodige littekens van droeg (naast de psychische)
En veel pijn maakt ook kapot.'

Ik geloof dat je met een paard met alleen psychische schade als goed verstaander een heel eind kunt komen, mits het paard niet in andere handen komt (of het andere dier) omdat een trauma wel naar de achtergrond kan verdwijnen, maar m.i. niet helemaal. Een trigger kan dan voldoende zijn.

Is een paard lichamelijk ook kapot, dan houdt het op bepaald moment op. Helaas.

Maar goed... het is harstikke goed van je dat je zulke dieren kunt helpen. Helaas zijn er nog genoeg dieren die de hulp hard nodig hebben. Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn, maar ja ...

Trauma
(volgens van dale) kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt

Dit is wat Van Dale ervan zegt dus. Alles is natuurlijk een kwestie van gradatie. Wanneer is een paard bang en wanneer is het een trauma
Mijn Don heeft onder een dorsmachine gelegen en vindt die dingen nog steeds bloedlink, is er bang van en hij is niet bang van elke trekker of grote vrachtwagen, dus niet van groot verkeer, alléén van combines. Ik weet dat wanneer ik dat zou kunnen trainen ik het er wel uit kreeg.
Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat iets zó'n vreselijke ervaring kan zijn, of het nu een mens of een paard is, dat je dat nooit echt kunt genezen. Denk maar eens aan oorlogsslachtoffers of de overlevende Joodse mensen uit een concentratiekamp. Je kunt als trainer over een trauma een laagje leggen, dat kan dikker of dunner zijn naarmate je er meer of minder op een juiste manier mee werkt, maar weg krijg je het nooit.
Je kunt een enorm goede band opbouwen zodat je normaal met zo'n dier kunt omgaan en veel kunt vragen als dat getraind is en in concepten denken, maar elke situatie die in de verte nog maar lijkt op die van waarbij een werkelijk trauma ontstond, brengt je terug naar af.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen