Al die labels bij mensen, autisme, ADHD, ADD, PDD-NOS, enz, die worden veel te makkelijk opgeplakt. En Ritalin is niet de oplossing, het juiste dieet wel. Geef deze kinderen geen chemische toevoegingen, geraffineerde suikers, geen tarwe, soja en maïs, maar wél veel verse, biologische groenten en fruit, en die kinderen, of volwassenen knappen zienderogen op en hebben geen medicijnen meer nodig.
Toch jammer dat artsen niets van voeding weten.

Sandra ik ken het wel, dat paard dat zich in zichzelf keerde, dat duurde normaal ook heel lang voor ze eruit kwam, niemand anders kreeg dat voor elkaar. Maar mij lukte dat wel vrij snel, tot verbazing van de eigenaresse.
En mijn hondje deed hetzelfde, andere mensen kregen helemaal geen contact met hem en zijn vorige eigenaresse deed hem om die reden ook weg.
Volgens mijn hondentrainster, waar ik op cursus zit, is het heel bijzonder dat ik hem er zo snel uit kan halen.
Het is ook niet alleen het snoepje voor zijn neus houden, ik maak eerst contact, recht vanuit mijn hart stel ik me voor dat ik mij verbind met hem en dat opent iets in hem. Dan is verder een snoepje en leuk doen genoeg. Maar eerst stuur ik energie, misschien vind je dat zweverig, maar het werkt wel.
Contact maken, vanuit het diepst van jouw ziel, dat is heel bijzonder, probeer het eens

Talitha schreef op maandag 23 december 2013, 18:47:


zorg bovendien voor voldoende beweging. Naar buiten ipv van voor de buis (of Ipad)
Mensen vergeten vaak dat ze kunnen genieten van de natuur, helemaal gratis beschikbaar voor iedereen (zolang het nog duurt)

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 15:02:


Ik klikte op de verkeerde knop: vind ik leuk. Is helemaal niet leuk . Ik bedoelde: mee eens.

Talitha schreef op maandag 23 december 2013, 18:47:


Nou, zweverig of niet doet er niet zo toe... maar eerlijk gezegd denk ik dan toch dat het paard (of hond) zich niet op de ziekelijke manier heeft afgesloten, waar ik op doel.

Ik heb zelf jaren met getraumatiseerde dieren gewerkt in asiel en opvang, maar dit had ik nooit eerder meegemaakt. Het dier in kwestie is op dat moment niet in staat te reageren door een neurologische kortsluiting, die voortkomt uit learned helplesness.
Het is echt niet leuk, interessant of wat dan ook om dat mee te maken; maar gruwelijk.
Hetzelfde paard had in het verleden mensen aangevallen bij het eruit halen en dat is een typisch kenmerk van die toestand; worden ze eruit gehaald voordat ze er vanzelf uitkomen,dan is agressie een veel voorkomend probleem.

Ik ben altijd gewoon bij haar gebleven, al dan niet met zacht contact, totdat ze eruit kwam en zo is het op den duur verminderd totdat het niet meer terugkwam. Maar zoals ik al zei... dit paard was zo naar de knoppen dat het nooit meer echt goed kwam. Ze heeft hier nog een jaartje rondgelopen en was dankzij clickertraining goed te hanteren (door mij iig, andere mensen hadden het niet zo op haar begrepen) en zelfs vriendelijk, maar de lichamelijke klachten haalden haar in.

Maar ik hoop nooit meer een dergelijk schrijnend geval tegen te komen, want dit paard had eenvoudigweg teveel meegemaakt. En dan draaien ook mensen door.
Ben er ook van overtuigd dat bij echt getraumatiseerde dieren het gewoon niet altijd goed komt, net zo min als met zwaar getraumatiseerde mensen.

Dat ben ik niet met je eens Sandra. Mensen hebben tegen mij vaak gezegd van een dier dat het beestje té zwaar getraumatiseerd was en dat het nooit meer goed zou komen. Ik heb al vaak het tegendeel bewezen. Weliswaar duurde het soms jaren voor het echt goed kwam, maar altijd geloofde ik erin dat ook dit dier hier overheen kon komen.
Dat is gewoon waar ik goed in ben, contact maken met een dier (of mens), die door ernstige trauma's het vertrouwen kwijt was en door uiterste psychische nood, zich diep in zichzelf afsloot.
Inderdaad, deze dieren vertoonden bij andere mensen vaak agressie, wanneer mensen ze uit die toestand haalden, maar bij mij niet.
Ik ben ervan overtuigd dat elk dier, hoe verknipt geraakt ook, altijd weer om te turnen is naar "redelijk normaal".
Ik kom vaak tegen dat mensen me zeggen dat het onmogelijk is om zo'n dier weer op de rit te krijgen, en ondertussen heb ik veel dieren waarmee ik dat al gedaan heb. En als mensen dan zien wat een leuk beestje het is geworden, dan geloven ze niet hoe het beestje eraan toe was toen hij bij mij kwam. Mijn hondentrainster heeft het hele traject meegemaakt met 2 herplaatsers en zegt zelf ook dat deze hondjes bij een ander nooit zo waren geworden, dat was zelfs haar niet gelukt.
Er is een chinees gezegde wat zegt: " Wil de persoon die zegt dat het niet kan, de persoon die het doet niet storen?"
Mensen zeggen vaak dat dingen niet kunnen, alleen maar omdat ze er zelf niet in geloven. Ik geloof er wel in en dat breng ik over op het dier, dat voelen ze en dát geeft ze heel veel vertrouwen.
Ik zou graag langs komen bij zo'n paard, waarvan mensen zeggen dat het nooit meer goed komt en laten zien dat dat wel degelijk goed kan komen. Alleen kost dat veel tijd, dat doe je niet even in een uurtje. Een band opbouwen met zo'n paard kost tijd.

Talitha, met dat paard is het in die zin goed gekomen, dat het naar mij toe heel vriendelijk was en ook goed hanteerbaar werd en idd... dat bouw je niet even op. Het is alleen lichamelijk nooit goed gekomen. Kon ook niet.

Hoewel ik het nooit uit zijn opsluiting heb gehaald, kwam het wel zo ver dat het steeds minder werd dat ze het deed en het uiteindelijk niet meer deed.

Toch betwijfel ik of je kunt zeggen dat het dan goed gekomen is, want ik denk dat contact met iemand die druk zou toepassen, haar in 1 keer weer terug zou werpen op dat gedrag waarbij ze zich van de buitenwereld afsloot.

Maar bij haar speelde ook ernstige lichamelijke problemen een rol. Ze had zeer ernstig artrose; al zes jaar, en was daarmee evengoed over hindernissen gejaagd en ze was van achteren naar binnen toe helemaal opengesneden door een zg paardenripper. Iets dat ze destijds nauwelijks overleefde en waar ze ook binnenin de nodige littekens van droeg (naast de psychische)
En veel pijn maakt ook kapot.'

Ik geloof dat je met een paard met alleen psychische schade als goed verstaander een heel eind kunt komen, mits het paard niet in andere handen komt (of het andere dier) omdat een trauma wel naar de achtergrond kan verdwijnen, maar m.i. niet helemaal. Een trigger kan dan voldoende zijn.

Is een paard lichamelijk ook kapot, dan houdt het op bepaald moment op. Helaas.

Maar goed... het is harstikke goed van je dat je zulke dieren kunt helpen. Helaas zijn er nog genoeg dieren die de hulp hard nodig hebben. Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn, maar ja ...

Trauma
(volgens van dale) kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt

Dit is wat Van Dale ervan zegt dus. Alles is natuurlijk een kwestie van gradatie. Wanneer is een paard bang en wanneer is het een trauma
Mijn Don heeft onder een dorsmachine gelegen en vindt die dingen nog steeds bloedlink, is er bang van en hij is niet bang van elke trekker of grote vrachtwagen, dus niet van groot verkeer, alléén van combines. Ik weet dat wanneer ik dat zou kunnen trainen ik het er wel uit kreeg.
Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat iets zó'n vreselijke ervaring kan zijn, of het nu een mens of een paard is, dat je dat nooit echt kunt genezen. Denk maar eens aan oorlogsslachtoffers of de overlevende Joodse mensen uit een concentratiekamp. Je kunt als trainer over een trauma een laagje leggen, dat kan dikker of dunner zijn naarmate je er meer of minder op een juiste manier mee werkt, maar weg krijg je het nooit.
Je kunt een enorm goede band opbouwen zodat je normaal met zo'n dier kunt omgaan en veel kunt vragen als dat getraind is en in concepten denken, maar elke situatie die in de verte nog maar lijkt op die van waarbij een werkelijk trauma ontstond, brengt je terug naar af.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen