AMA, ook al had je tijdig dat voer gevonden voor je demente hond, dan is het nog steeds een uitstel, waarvan je niet weet hoe lang dat duurt. Wij hebben gisterenmiddag onze demente hond moeten laten inslapen, ze is vanaf woensdag ineens erg benauwd geworden, bleek vocht in de borstholte te zijn, waarschijnlijk veroorzaakt door een tumor, plaspillen gegeven, maar ademhaling bleef heel zwaar. Om haar zo te zien lijden, kan ik niet aanzien en aangezien er geen kans was op verbetering, dan hak ik de knoop razendsnel door, zonder twijfel. Mijn vriend vond dat wel heel erg moeilijk, maar besefte ook dat ze zo niet langer kon wachten. Zo had ik haar geestelijk een stuk gezonder gekregen, maar heeft alsnog het lichaam het begeven, maar ja, wat wil je, ze was 13 en dat vind ik een hele respectabele leeftijd!!

Fleur had ik ook van de slacht gered, ze ging naar de slacht omdat ze continue ziek was, van het een in het andere ziekte viel. De kinderboerderij waar ze stond kon die kosten van veearts en tandarts niet dragen.
Ik dacht dat met goede zorg, veel liefde en aandacht ik haar misschien nog wel beter kon krijgen en ik wilde ook heel lang niet zien dat dat gewoon niet ging lukken. Steeds, bij elke opleving sprong ik een gat in de lucht en was overtuigd dat ze wel beter ging worden.
Van elke ervaring leer je weer, voel je nooit schuldig ergens over, want dan blokkeer je het vermogen om er iets van te leren en dat is zonde, dat is heel nutteloos en vreet energie van je!
Als je spijt hebt omdat je een dier heb laten inslapen en je denkt zelf dat het té vroeg is geweest, bedenk dan dat dat dier nooit zou willen dat jij lijd onder de herinnering aan dat dier! Probeer dat dier te herinneren op de leuke momenten, niet op het moment van sterven. En bedenk dat alles gaat zoals het gaat, achteraf spijt hebben werkt niet, daar heeft niemand wat aan.
Ik heb ook wel eens gedacht dat ik té vroeg de knoop had doorgehakt, maar misschien heb je juist dat dier wel een hele hoop ellende bespaard, dat weet je niet! Je weet niet hoe het zou zijn gegaan als je de knoop niet had doorgehakt en het langer was blijven proberen.
Ik vertrouw er altijd op dat het goed is, vertrouw jij er nu maar op dat wat jij doet echt het beste is voor je lieve paard. Alleen lief en mooi zijn is niet genoeg voor een paard, hij moet ook enigszins een kwaliteit van leven hebben en als hij dat niet meer heeft, dan kun jij met heel je hart beslissen dat er een einde aan gemaakt moet worden en dan zal hij jou daar alleen maar dankbaar voor zijn.
Zie in gedachten voor je dat als jij de knoop hebt doorgehakt, hij straks lekker kan rennen over de velden, springen door het hoge gras en dat geen lichamelijke beperking hem tegenhoud. Je zult hem heel gelukkig maken.
Heel veel sterkte hoor!!

Hoi, ik heb je eerste berichtje nog even gelezen, dat was op 14 juni, dus slechts 2 dagen geleden. Ik zou toch nog even rustig afwachten of de pijnstilling gaat helpen en je paard aan het lopen krijgen. Het heeft even tijd nodig om te gaan werken. Ze eet toch nog en ze staat . Alleen wil ze niet lopen op dit moment.
Ze zal toch wat in een roes zijn van de pijnstilling en beseft wellicht niet dat ze nu zonder pijn kan lopen.

Gr. jean

Pfff ik zou je gewoon een dikke knuffel willen geven, wat moeilijk is dit zeg...

Ik denk dat je moet onthouden dat een dier in het nu leeft. En als ze heengaan, dan houd het gewoon op. En dan doel ik met name op pijn en ongemakken, dat zullen ze je niet kwalijk nemen.

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:43:


Ach arme AMA, wat heb je een moeilijke beslissing te nemen.

Wanneer is het juiste moment? Dat is een vraag die jij alleen kunt beantwoorden. Jij kent het paard en alleen jij kan een beslissing nemen. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik denk dat je diep in je hart wel weet hoe lang dit nog kan duren.

Veel sterkte en doe wat je hart je ingeeft.