Aoife Berserik schreef op zaterdag 4 mei 2013, 13:09:


sinds ik paarden heb ben ik gelukkiger met mijn partner :) want ik volg méér mijn hart... en dat is goed voor vanalles
En inderdaad - als het nodig is komt hij eraan... met zijn gereedschapskist en leer ik zelf ook één en ander bij ;-P
Myriam

Ik heb ook zo'n afdakjes-timmerende man die verder niets met paarden heeft. Hij moppert af en toe over mest of haren maar begrijpt mijn passie en is mede bezorgd als er eentje ziek of kreupel is. Ik begrijp zijn passies ook, maar heb er persoonlijk weinig mee. Ik ben overigens erg blij dat hij passies/hobby's heeft en zijn eigen ding kan doen.
Wat de relatie goed heeft gedaan is het vinden van een raakvlak. Hij traint o.a. jachthonden en op het gebied van africhting en opvoeding vinden wij elkaar. Ik heb gemerkt dat die overlapping heel belangrijk is, want als je alleen maar totaal verschillende passies hebt leef je wel heel erg langs elkaar heen en gaat het ten koste van de kameraadschap.

Mijn vriend deelt mijn passie voor paarden ook niet. Hij vindt ze wel leuk, lief en mooi, maar hoeft er verder niets mee te doen. Hij is wel een dierenliefhebber over het algemeen en dat vind ik wel belangrijk. Hij begrijpt dat het nooit een optie is om mijn paard weg te doen. Zo begrijpt hij bijvoorbeeld ook dat mijn paard buiten staat en niet op stal. Hij heeft geen emotionele band met mijn paard, omdat ze niet bij huis staat en hij haar dus maar zo heel af en toe ziet. Als ze wel bij huis zou staan, zou hij gek op haar raken ook denk ik.

De beestjes thuis (katten en konijnen) zijn wel echt van ons samen en zeker niet alleen van mij. Dat hij net zoveel van ze houdt als ik, heb ik pas echt gemerkt toen onze vorige poes overleed een tijdje terug. Ik was niet de enige die ontroostbaar was.

Suggereren om mijn paard weg te doen als het financieel wat minder gaat, zou ie niet doen. Zou hij welboos zijn in zo'n situatie, zou ik echt heel boos terug zijn..!

Wij hebben geen paarden, maar wel katten, papegaaien en een hond.

Eigenlijk zijn alle dieren mijn wens geweest. Enkelen had ik al toen we samen kwamen, de hond is er alleen gekomen omdat ik het wilde. Wel in goed overleg.
Vooral met de hond hebben we heel wat te stellen. Ernstige gedragsproblemen, die erg gecompliceerd waren en nooit helemaal opgelost kunnen worden. Ernstige verlatingsangst, wat vooral voor mijn vriend heel beperkend werkt, omdat hij vanuit huis werkt en ik buitenshuis.
Nu komt daar ook nog eens flinke HD en een pittige operatie met revalidatie bij. En dat grapje is ook niet bepaald goedkoop.

Ik ben heel blij dat dit geen enkel punt van discussie oplevert. Hij vindt het volkomen normaal dat we er samen voor 200% voor gaan. Ik heb nog nooit te horen gekregen "ja maar jij wilde een hond, niet ik". Ik wilde het, maar we hebben er samen voor gekozen en zonder hem had het in de verste verte nooit gelukt om Oscar te houden.

Voor paarden zou hetzelfde gelden. Elk dier waar we voor kiezen, kiezen we voor 100% voor. Kunnen we dat niet, dan nemen we het dier niet en voila, daarom heb ik geen paard.

Groetjes Karin

Ik had al een hele tijd 3 paarden voor ik mijn man leerde kennen. En de hond en de poes ook.
Hij heeft eigenlijk niet veel aan paarden... in het begin heeft hij een aantal keer mee gereden maar hij vindt heel dat PN-gedoe veel te langdradig en zou liefst zoals alle tradi's een paard opzadelen en er mee vertrekken. Dat heeft hij ooit in Zuid-Amerika gedaan toen hij daar een aantal maanden verbleef maar ik denk dat het een oude knol moet geweest zijn, want hij kon nauwelijks rijden

Hij heeft het eerst jaar Italië een aantal weken (einde winter) voor de paarden moeten zorgen omdat ik terug naar Belgie moest en daar heeft hij toen een hekel aan overgehouden: 2x per dag uitmesten om ze proper te kunnen voeren (het hooi lag op de grond in de stal) was er teveel aan.
Sindsdien moet ik het dus alleen oplossen en ben dus niet meer van huis geweest of ik had een paardensit.

Ik krijg ook wel regelmatig commentaar dat de paarden verschrikkelijk veel geld kosten, vooral ook omdat ik er sinds mijn ziekte niks meer mee doe. Maar het is wel mìjn geld dat ik eraan besteed, dus zolang ik het me kan permitteren en hem niks moet vragen...

Hij weet trouwens ook dat het dankzij de paarden is dat ik zelf nog leef... Op mijn zwaarste depressieve momenten wist ik dat ik verder moest doen voor hen, precies omdat mijn man geen paardenman is en ze anders na mijn dood zouden gescheiden verkocht worden. Dat is iets wat ik absoluut niet wil en daarom maar ben blijven doormodderen al had ik liever met alles gestopt.

Hij heeft zijn hobby's waar ik niks mee heb en dat is wel spijtig want eigenlijk zijn we heel veel naast mekaar bezig. Ik mis ook wel heel erg een paardenmaatje dat zou me ook wat meer kracht geven op de slecht dagen om toch te proberen iets te doen met de paarden.

Maar het is nu eenmaal zo en we moeten roeien met de riemen die we hebben en voorlopig hebben we er een redelijke balans in.

Hij heeft wel gezegd als ik nu nog 1 beest bijneem, dat hij het dan afbolt... ik zal me dus moeten beperken met mijn huidige zoo. Gezien mijn gezondheidstoestand is dat ook het verstandigste alhoewel mijn hart bloedt bij het idee dat ik geen puppies en nooit een veulen zal hebben.
Maar ik mag al blij zijn dat ik de paarden toch nog zelf kan verzorgen; de dag dat ik dat niet meer kan, weet ik niet wat er zal gebeuren...