Natasja Meersman schreef op maandag 20 december 2010, 1:38:
>
> Ik ben het forum nog eens wat verder aan het uitspitten en ik kom maar
> weinig info tegen over tandartsen.
> Bestaat er nog een PN manier van daar tegen aan kijken anders dan dat
> paarden zo grof hooi moeten krijgen en in zulke hoeveelheden en manieren
> dat hun tanden natuurlijk slijten?
> Nou ja ze moeten volgend voorjaar weer, nou zie ik het los van het
> financiele niet zo zitten om elk jaar de paarden onder narcose te brengen.
> Ik zou dus graag ervaringen horen en meningen over wel of geen tandarts,
> wel of geen narcose mechanische of handmatig veilen enz.
> Lees er 1 topic over maar dat si vrij oud en niet geheel compleet.
Hallo Natasja,
Ervaringen heb ik, meningen weinig
Ik laat jaarlijks een paardentandarts komen, heb er al drie verschillende gehad (ze werken samen), vriendelijke mannen die aan huis komen behandelen, zonder sedatie. Dat gaat telkens goed, ze nemen de tijd, vinden het niet erg dat de andere twee paarden meekijken wanneer de derde behandeld wordt (ik heb hier ook geen afgesloten stallen). Het gaat handmatig met de verschillende raspen, naspoelen met water nadien. Laatst had Cesar wel zo uitgebreide haken dat het handmatig erg lang zou duren en stelde hij mij voor de electrische boor (slijpboor, je weet wel) te gebruiken. Gezien Cesarke mijn braafste paard en ervaren patient is (jammer genoeg)
http://www.youtube.com/watch?v=YGvUHd3a9bc dacht ik wel dat dat zonder sedatie zou lukken en dat was ook het geval, hij bleef even braaf stilstaan. Bij jonge miss Huppel was het dit jaar de eerste keer en zijn er ook doppen verwijderd van het wisselen, en een tandje getrokken (wolfstand?). Dat laatste ook zonder enige verdoving of sedatie, daar had ik wel twijfels bij maar Huppel zelf (nochtans eentje met een duidelijke mening) vond het niet zo erg en liet het (voor een eerste keer) heel goed doen.
De tandarts laat me ook telkens zelf voelen voor en na, die haken (waar de kiezen niet slijten) zijn inderdaad zeer scherp en kennelijk lossen paarden dit op door bolletjes gekauwd hooi tussen wang en tand te houden zodat het minder pijn doet... vertelde de tandarts.
Ik vraag me af (maar kan niet in hun hoofd kijken natuurlijk) of de paarden die toch onaangename behandeling zo goed toelaten omdat ze nadien ineens merken een aangenamer gevoel in de mond te hebben... Net zoals paarden protesteren bij het opgezadeld worden omdat ze al weten welke rugpijn hun te wachten staat (slecht zadel, slechte ruiter, ...) Dat zal ik volgend jaar weten als Huppel voor de tweede keer mag zeker?
Nu speelt de voorbereiding ook een rol natuurlijk. Net zoals je je paard ook leert voetjes omhoog te houden voor je de bekapper laat komen. Bij
Parelli is dat: leren hoofd naar beneden te doen, ook voor halster en hoofdstel aan te doen, friendly game rond en in de mond, evt zelfs met het uiteinde van de stick de rasp simuleren - dat doe ik vooral spelenderwijs bij paarden die toch al graag aan je stick knabbelen.
Wat ik bij Huppel ook gedaan heb is haar aan het bit wennen...
jaja, dat leek mij namelijk het handigste om dat mondsperding al een deel mee te benaderen. Dus een paar weken voor de tandarts kwam ben ik begonnen haar te leren een hoofdstel met bit aan te doen en er dan ook een tijdje mee rond te lopen en te eten (uur of zo uiteindelijk). Om al aan dat beugelbekgevoel te wennen.
Ik laat dus wel een tandarts komen, niet omdat ik al problemen of pijn aan mijn paarden gemerkt heb maar omdat die haken mij wel scherp lijken en dus hinderend. Een paard toont pijn nu eenmaal niet zo...
Ik ben ook bezorgd dat de tanden eens op gaan zijn, maar weet niet of het raspen daar veel aan versnelt. De uitstekende delen zijn degene die niet/minder slijten denk ik dan.
Met vriendelijke groeten,
Nathalie
Warboel
