Ik schreef op donderdag 24 juni 2010, 11:47:
> Dus nogmaals, knoop dat bij welke redenatie
> dan ook in je oren: de ruggegraat is het enige dat zorgt
> dat het paard niet als een harmonica in elkaar vouwt.
> Hoe meer spieren, waar dan ook, worden aangespannen, hoe meer die
> ruggegraat zijn best moet doen om de voor- en achterkant van het paard uit
> elkaar te houden.
Het is jammer dat hier niet inhoudelijk op wordt ingegaan. Wellicht komt dit doordat het nog steeds niet helder genoeg is wat ik zeg.
Andere aanpak:
Om een overspannende constructie tegen doorzakken te voorkomen is er maar EEN manier: Je voorziet de overspannende constructie van een trekkende en duwende kant.
Een vel papier zal doorzakken als je de uiteinden op een verhoging legt, maar als je er een koker van maakt kun je hem wel ergens overheen leggen. Hoe komt dat? Omdat als je hem wilt buigen de bovenkant in elkaar gedrukt wordt, terwijl de onderzijde wordt uitgerekt. De meeste materialen hebben weinig weerstand tegen buigen, maar veel weerstand tegen uittrekken en in elkaar duwen.
Iedereen weet dat een dikkere houten balk moeilijker buigt dan een dunnere. Maar dit komt niet simpelweg omdat die balk dikker is, maar omdat de boven- en onderkant van de balk verder uit elkaar liggen. Om door te buigen moet de ene kant verder worden uitgerekt, en de andere kant verder worden ingedrukt. Een dunne plank buigt gemakkelijk door, maar zet hem op zijn kant en je kunt er op staan. Nog steeds evenveel materiaal, maar boven- en onderkant zitten nu verder uit elkaar en dus is het steviger.
Elke brug wordt zo gemaakt. Bij het maken van de denkbeeldige koker zijn alleen de onderkant en de bovenkant van belang; je kan grote gaten maken in de zijkanten zonder dat het de stevigheid in gevaar brengt. Op die manier ontstaat een constructie met balken onderaan en bovenaan, uitelkaar gehouden door een soort vlechtwerk. Of simpelweg een boog, of een overspannende kabel waar het wegdek aanhangt. Als er maar een trekkende en duwende kant is, dan krijg je een dragende constructie.
Bij een paard is dat precies zo. De trekkende zijde wordt gevormd door de spieren, de duwende zijde door de ruggegraat. Als je deze constructie zwaarder gaat belasten nemen de trek- EN duwkrachten evenredig toe. De spieren zorgen voor de trekkrachten, dat is simpelweg een kwestie van training. De duwkrachten daarentegen worden opgevangen door de ruggegraat, en daar valt weinig aan te trainen: die moet simpelweg uitharden.
Voor de mensen die denken dat iets alleen waar kan zijn als het is uitgesproken door een autoriteit op dat gebied: Sommigen weten dat Ilona en ik een vliegtuig hebben gebouwd. Dit is iets waarmee je enorm veel te maken hebt met dit soort constructies. Het is geen kunst om iets te maken dat sterk is, maar het is wel een kunst om iets te maken dat heel sterk is en tegelijkertijd geen gram overbodig materiaal gebruikt. Dit geldt voor de vleugels, maar ook voor de romp, tot en met de stoel waarop je zit. Zonder inzicht in hoe precies de krachten lopen lukt het je niet om iets te maken dat ontzettend sterk is terwijl je alleen maar materiaal op uitgekiende plekken gebruikt. Om je een idee te geven: de spanwijdte van de vleugels is 8 meter, je kan op beide uiteinden een volgeladen bestelbus zetten zonder dat ze zoorzakken of afknappen. Toch wegen de vleugels maar 50 kilo... Kwestie van heel goed begrijpen waar duwende krachten optreden en trekkende krachten optreden.
En vanuit die expertise herhaal ik dan maar weer: De rug van een paard heeft een duwende en een trekkende kant. De spieren zijn de trekkende kant. De ruggegraat de duwende kant. Voer de belasting op en de krachten in zowel de trekkende kant als de duwende kant nemen toe. De spieren kun je trainen, voor de ruggegraat moet je geduld hebben. De meeste hyppische guru's kletsen uit hun nek, en begrijpen niet hoe een rug precies werkt. En vervallen daarom in onzinnig gewauwel met "stuwende krachten die in de ruiterhand uitkomen".
Frans
Warboel
