Karen Koomans schreef op maandag 8 maart 2010, 17:34:

knip


Je hebt helemaal gelijk! Vroeger dacht ik bijvoorbeeld ook dat alléén op wandel gaan met je paard onverantwoord was. Nu niet meer en geniet ik met volle teugen samen met mijn ruin. Het heeft 5 jaar geduurd.
Voorlopig zou het met de merrie nog wel onverantwoord zijn, maar dit dan net wél omdat ik ze ken , en haar nog niet altijd goed kan hanteren.

Martina schreef op woensdag 10 maart 2010, 17:16:


Ik vind dat vertrouwen erg knap van je hoor, Martina!!!

Mijn ruin vindt het ook heerlijk, maar zelf vind ik het soms té overweldigend (ben nog niet zo lang met dit soort dingen bezig), zeker als ik zo voor hem sta en van links naar rechts loop. Als ik dan wissel van richting dan draait hij zich op zijn achterste benen om (dat gaat voor hem nu eenmaal het snelste) en komt dus omhoog, en dan lijkt voor mij 2m heel dicht. Ik ga nu eerst proberen om onze afstand wat groter van elkaar te houden.
Dat gebrek aan vertrouwen van mijn kant, is geheel mijn gebrek hoor, hij doet gewoon enthousiast, soms ook met wat zijdelingse bokjes, wat ik vraag. En je ziet aan hem dat hij het jammer vindt als ik terug een vitesse lager schakel, hij kijkt dan zo van "allé? 't Was toch plezant, niet?".

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 15:40:
knip

Héél fijn om te lezen. Voor mij hoort dit echt thuis in de verhalenrubriek, maar ik voel me er niet goed bij om de berichten van anderen van plaats te verhuizen.

Ik kan me er iets bij voorstellen.
De pony van de buren was ontsnapt, maar intussen weer terecht. Toen we hem gingen halen stond hij in een weide. Hij kwam schoorvoetend naar ons toe. Toen ik mijn hand uitstak om te targetten (ben daar onlangs met hem mee gestart omdat de buurman het knap vond dat mijn paarden van die "trukjes" kunnen) liep hij ineens veel enthousiaster op ons toe. De vinder (die een wortel vasthad) en zijn baasje (al 18 jaar) liep hij straal voorbij om mijn hand te targetten. En uiteraard werd hij daarvoor door mij positief beloond. Beide mannen waren echt verbaasd.
Oké, wel maar 10 dagen tussen ipv 8 maand, maar toch... ik had er de grootste lol in.

Je hebt al heel wat goede raad gekregen.

Wij hebben vorig jaar gekampeerd in de weide (caravan)... en het geluk gehad om de geboorte mee te maken. Ik was er helemaal ondersteboven van (in positieve zin). Ik ben heel blij dat we het meegemaakt hebben. En ik zou het opnieuw zo doen! Het was het dus meer dan waard.

Zo'n week of zo voor de geboorte hebben we de merrie overdag geregeld apart gezet van de ruin en 's nachts altijd, gewoon draadje ertussen. In haar stal een hele berg stro. We gingen er van uit dat ze gewoon buiten zou veulen, maar die nacht regende het en ze ging netjes binnen liggen. Erg fijn voor ons: licht en droog...

De wekker zetten zou ik ook niet meer doen... het raampje van de caravan stond altijd open en je hoorde haar kreunen (we wisten dus direct hoe laat het was!). De ruin liet toen trouwens ook van zich horen, net of hij wist dat er iets stond te gebeuren.

We hadden ook direct mensen gebeld met hopen ervaring, een beentje zat niet helemaal goed, we waren doodongerust. Na enkele minuten heeft mijn man tijdens een wee dat beentje lichtjes gehanteerd en toen was het het veulen en direct uit. Even later kwam onze hulp aan, maar toen was hij al geboren, 15 minuten is bij zoiets een eeuwigheid.

De volgende morgen hebben we een draad extra gespannen (op zo'n 3m van de andere draad) want mama wilde de ruin -doorheen de draad- verrot stampen. We hebben die dagelijks terug dichterbij gezet tot mama rustig was. Na een week of zo hebben we ze samen gezet met een klein hartje, maar dat ging prima!
Dus ik denk dat je naar de situatie moet kijken, je merkt erg vlug wat gaat en wat niet. Jullie kennen de paarden het beste

Intussen is hij 11 maanden en nog steeds een heerlijk beestje.

Sinds enige tijd zit ik compleet op mijn gemak tijdens wandelingen in mijn eentje. Oktober vorig jaar mijn eerst stappen gezet, in het voorjaar mijn eerste galopje alleen gewaagd. Ik hoef niet meer tegen mezelf te zeggen dat ik moet ontspannen en genieten, dat gebeurt nu gewoon.
Dus als het zonnetje erdoor komt en ik heb de tijd... dan gaan Nexor en ik gezellig op pad. En ik durf echt doorrijden met hem. Met losse teugel in galop in het bos, geen rengalop of zo maar wel een goed tempo. Nadeel is wel dat je veel rapper rond bent, het bos wordt als maar kleiner

Vorige week zaterdag zijn we wel strontnat geworden. Volgens de buienradar zou het enkele uren droog blijven, maar de aprilse grillen dachten er anders over. De snelste weg uit het bos richting huis genomen. Toen heb ik voor het eerst op straat gegaloppeerd. Telkens er een auto kwam in draf en als die gepasseerd was terug in galop (tja, anders dachten die misschien dat we op hol waren). Na 2 auto's had hij het door en deed hij het zelfs spontaan.

In de week vertelde ik nog aan vrienden dat ik met hem overal naar toe rijd.
Van de week nog kwam er een koets aan met belletjes en alles erop en eraan. Toen had ik nog wel een "oei misschien..." moment, want in een verder verleden was een koets een verschrikkelijk rammelend iets...
Dus wij stonden gewoon stil, teugels losjes, Nexorke wel gespannen maar bleef gewoon cool (wil zich blijkbaar niet meer laten kennen), de koets passeerde... en Nexor draait zich om en gaat er achter aan wandelen Geweldig vond ik het!
En dan te bedenken dat hij vroeger van alles schrik had.
Ik heb gewoon het heerlijkste paard van de hele wereld.

Gisteren is hij zich wél een ongeluk geschrokken (en ik ook). Manlief en ik wilden voor het eerst met ons veulen op wandel, zonder dat zijn mama erbij was. Dus Nexor nam de plaats van mama in. Wij rustig sjokken in de berm terwijl manlief toch wel wat meer "werk" had met zo'n enthousiaste knaap.

We passeerden een hoge bekaertdraad met daarachter een kleine meter ruimte en daarachter een haag van coniferen.
Uit die coniferen komt er ineens een struisvogel al blazend en met zijn vleugels wijd open aangestormd. . We stonden op slag in het midden van de straat. Ik ben zelden zo hard geschrokken. En dat beest hield er maar niet mee op, bleef blazen en met zijn vleugels wapperen. Het veulen vond het uiteraard ook maar niks, die wil dan gewoon Nexor tussen hem en die vogel houden (wat ook wel het slimste is, van zijn oogpunt uit bekeken).
Ik moet zeggen, we waren erg blij toen we voorbij die draad waren, Nexor werd wel snel rustiger, maar 't was pas een eind verderop dat hij echt terug ontspande. Moest het veulen er niet bij geweest zijn, dan had ik wel rustig de struisvogeltraining opgebouwd, maar dit was te veel voor ons in één keer. Maar die struisvogel ga ik zeker nog eens opzoeken, dat is weer een nieuwe uitdaging. De tijd dat 'm bang was van een mus of duif of een vallend blaadje lijkt me definitief voorbij.

En dat allemaal met behulp van enkele NH-principes. Met mijn merrie ben ik nog niet op alleen op pad geweest, maar ook die stap begint in mijn hoofd te groeien, samen met mijn groeiend vertrouwen in haar.
Lena.