Arina, ik kom ineens op een, misschien wel, hele stomme vraag. Kan het zijn dat Kiyasa zich verveelt? Ik weet niet wat je met haar in de bak doet, maar vindt Kiyasa het saai en gaat ze daarom misschien zelf invulling geven aan het werk in de bak?
Ik heb dat namelijk ook gehad met Jeen. Die ging dan wel niet schoppen, bokken of steigeren, maar die deed alsof alles in de bak eng was. Ik kwam soms niet verder dan de eerste 20 meter (als ik dat al haalde) en dan keerde hij als een duvel in een doos om om dwars door de bak aan de kletter te gaan. Ook verzon hij eigen opdrachten "zo, nu doe ik eerst een wending hier ... en dan daar een grote volte". Nee, echt, hij liep zijn eigen oefeningen met mij op zijn rug
Ik heb het opgelost, door heel veel figuren te gaan lopen ... kris kras links rechts, slangen, grote rondjes links grote rondjes rechts. Zijn eerste reactie was en als hij daarna zelf wat dacht te moeten inzetten, maakte ik er wat anders van en deed net alsof het zo hoorde. Tralala ... Ik hield hem ook goed voorwaarts. Probleem was na een keer of 2 helemaal verdwenen. Hij wilt nog wel eens wat "verzinnen" maar dat is voor mij het teken dat ik teveel met mezelf bezig ben ... en te weinig samen. Ik reageer dan direct door hem ook te verrassen en moet altijd weer lachen als hij daarna echt wacht of we links of rechts gaan in plaats van zelf wat te kiezen.
Ik stapte, toen hij vaak kletterde, ook af ... was bang dat ik wat verkeerd deed of dat hij wild zou worden ... maar na mijn ervaringen in België mag hij kletteren wat hij wilt, ik ga er niet meer af, maar blijf wel dezelfde vraag stellen en ondertussen zoekt hij het maar uit of hij de vraag wilt beantwoorden. Ik denk serieus dat ze een link leggen tussen hun eigen gedrag en jouw reactie. Wel kalm blijven en gewoon consequent je vraag stellen, dan zie je ze bijna denken "alsjemenou ... waar is die geweest?!"
Herken je dit?

Ik snap niet dat je als je het niet zo makkelijk hebt op het paard, dat je het jezelf nog moeilijker gaat maken om zonder zadel en beugels te gaan rijden. Het paard moet nu begeleid en opgevoed worden, en dat zou je toch moeten kunnen doorzetten. Ze kan jouw nu veel sneller buiten spel zetten.
Ze accepteerd (links) de druk van jouw been niet, oke dan hou ik mijn benen er af zeg jij.
Waarom werk je niet aan acceptatie?

Ik rij 2 paarden met 2 totaal verschillende karakters. Bij alle 2 heb ik gemerkt dat als je te vrijblijvend rijdt, je het niet krijgt, (geen akkoordje, ik vraag niet of ze langs een krokodil willen gaan, maar langs een hekje, nuchter blijven denken) .
Je zal duidelijk moeten zijn in wat je wilt, en blijf vragen tot een reactie de goede kant op. Het is een kwestie van gehoorzaam zijn op wat je vraagt.
Als jij eraf blijft kom je er niet en doodleuk omdat je niet doorvraagt, dat weten ze op een gegeven moment dondersgoed, en zal als een rode draad door je training gaan lopen.
Ernaast willen we ook het gevraagde zien, waarom erop niet?

Ik vind het helemaal niet verkeerd dat als het even niet lekker gaat om het paard af te leiden met wat anders, om te zorgen dat er controle op die manier bij jouw blijft, dat pakt alleen maar goed uit, controle. En dan gelijk weer overnieuw.

Ik zie jouw heel vrijblijvend erop zitten, neem wat duidelijker de leiding, anders neemt het paard de leiding.
Maak in je hoofd al een plan voor de weg die je wilt gaan, b.v een gebroken lijn, maar maak dan ook die lijn, begin waar jij wilt beginnen en werk aan waar je wilt eindigen. Anders draai je om en ga je weer die hoek in. En natuurlijk gelijk de druk eraf als ze gehoorzaamd.
Het is erg leuk om te doen en erover te praten
Veel plezier,
Anita

Wat zowel Anita als Anja schrijven spreekt me aan: eraan werken is leuk! Mijn oplossing bracht mijzelf verder, wat voor jullie werkt zul je moeten uitproberen: ik had ook eerder het idee dat je haar moet uitdagen/aan het werk zetten met nieuwe dingen, dat ze niet verveelt raakt, dan dat je alles weg moet nemen en geen been meer aan kan leggen straks: eraan werken is juist zo leuk: zoekpad en ergens uitkomen! Dapper dat je hier zo hulp vraagt: iedereen kan alleen zijn eigen ervaringen meededelen en daar kan jij misschien weer uithalen wat voor jullie werkt (of niet werkt: daar kan je ook wat aan hebben ) Leuk: ook ik ben benieuwd naar je volgende filmpje!
Groet Bianca

Anita Cats schreef op maandag 22 februari 2010, 17:49:


Omdat je daarmee de oorzaak van het gedrag niet wegneemt.

Werken aan acceptatie = symptoombestrijding.
Wegnemen van de oorzaak van het verzet = een oplossing


Stoppen met draf te vragen, dat heeft niemand hier gesuggereerd.
Het verschil van mening / inzicht is m.i.:
* neem je het signaal dat het paard zich verzet serieus, in die zin dat je gaat bedenken hoe je kunt aandraven op een manier die ze NIET vervelend vindt?
* of vind je dat het paard "niet moet zeuren", "it's my way or the highway"?

Naar mijn mening zal die houding "niet zeuren; je hebt het maar te accepteren" ook als een rode draad door je training gaan lopen. De meeste paarden is dat lot beschoren, dat hun eigenaren hun klachten (signalen van pijn of irritatie) niet serieus nemen. Als gevolg daarvan leert het paard uiteindelijk dat het geen zin heeft om pijn/ongemak/irritatie te tonen. Want daar wordt immers toch niet op gereageerd. Zo'n verhouding wil ik dus niet, met mijn paard.

grt,
Karen

Karen Koomans schreef op maandag 22 februari 2010, 19:16:


Dat begrijp ik. Maar het hoeft ook niet zo te zijn dat het paard de dienst gaat uitmaken.
Verzet kan vele oorzaken hebben en natuurlijk ga je daarna op eerst zoek (lichamelijk, mentaal). Soms kom je er niet eens achter maar verdwijnt het verzet ook door er even doorheen te gaan.
Amie hier kan enorm zuur doen (gewoon omdat ze soms een zuurpruim is en waarschijnlijk gewoon die dag besloten heeft om lekker te lopen simmen). Laat iemand op haar rijden die erin meegaat en het wordt van kwaad tot erger en op het laatst staat die persoon alleen maar in het midden, elke vaag resulteert dan bij Amie in oren plat, in z'n achteruit en dreigend kijken. Zet er een goede ruiter op die zich niet laat overbluffen en haar er eventjes doorheen helpt, is Amie binnen 3 minuten vergeten waarom ze ook alweer zuur liep te doen hoor. Loopt ze lekker mee te doen met de oortjes naar voren.

Want eh....dus als een paard niet wilt dat je aan de oren komt moet je daar ook maar vanaf blijven?
Offeh, als-ie geen voetjes wil geven hoeft het niet?
Je benen tegen je paard aan kunnen leggen is zó ontzettend basic, als dat al niet kan, tja, wat mag je dan wel nog????

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 22 februari 2010, 19:40:


Nee ! Natúúrlijk wil je dat leren aan je paard! Ik vind dit misplaatste vergelijkingen. Omdat: je wilt en moet je paard wel degelijk dingen leren. Maar binnen dat gegeven kun je wel kijken hoe je zó kunt werken dat het voor beiden prettig is, of zo min mogelijk vervelend.

Ja, een paard kan ook "zeuren" omdat 't gewoon z'n dag niet heeft, of zo. Dan mag je best even doorpakken en zeggen "niet zeuren". Zo doe ik dat zelf ook. Maar dan gaat het over een paard dat normaal gesproken met plezier werkt, alleen op een bepaald moment even geen zin heeft. Dat vind ik iets anders! Bovendien is daar voor nodig dat je het paard goed kent en kunt lezen én dat je zelfvertrouwen hebt. Beide zijn in dit geval (Arina/Kiyasa) nog niet optimaal ontwikkeld.


Je benen aanleggen (als door een gevorderde, gevoelige ruiter) is iets anders dan wat ik op het filmpje zie. Dat neem ik Arina niet kwalijk, ik vind juist dat ze al knap rijdt voor een beginner. Zij is nog niet zover dat ze een ontspannen stil been kan aanleggen. Logisch, dat vraagt veel tijd en oefening. Plus dit paardje is, zoals ik het zie, kennelijk gevoeliger voor die "kloppende" (aantikkende) benen dan het gemiddelde paard. Als deze ruiter en dit paardje zich verder ontwikkelen in balans en in vertrouwen, kan ze later heus wel haar been aanleggen, zonder verzet te krijgen. Maar op dit moment lukt dat niet zonder verzet, dat blijkt.

Karen

Bedankt weer voor de reacties

Ik zal nog even wat meer over Kiyasa het leuke draakje vertellen om het nog wat te verduidelijken.
Kiyasa vind nog steeds alles op haar rug maar niks. Niet omdat ze pijn heeft (is nagekeken en ik druk na het rijden ook altijd op haar rug om te controleren) maar omdat ze het niet vertrouwd.
Met het inrijden bij de vorige eigenaar is het de 1ste keer fout gegaan en dat zit er diep in gebakken. Laat je expres een borstel op haar rug liggen dan gaat ze achterom kijken en schudden om hem eraf te krijgen. Leg je een doek of jas of iets op haar rug dan vind ze dat spannend . Ook de barebackpad vind ze niet leuk. Maar het is zo dat als Kiyasa met haar gedachten bij iets anders is bijv. een wandelaar in de verte met een fluoriserend hesje dan heeft ze niet in de gaten dat de pad op haar rug wordt gelegd een vastgemaakt.
Ik heb er veel mee geoefend door iedere dag de pad op te doen en dan niet te gaan rijden maar gewoon even wandelen of grondwerk zodat ze het niet direct met rijden associeert. Maar Kiyasa verzon elke dag wat anders om de pad niet op te hoeven.
Zoals: Buik uitzetten, naar de singel trappen, heel snel wegdraaien, steigeren, steigeren en dan op haar achterbenen wegdraaien, heel hard schudden, enz enz.
Ik ben erachter dat als je haar afleid het totaal geen probleem is om de pad op haar rug te leggen. Wat ook heel goed help is om eerst de wortel die ze kan verdienen te laten zien en dan de pad op te doen dan kan ze keurig stil staan.
Ik werk trouwens met clickertraining en Kiyasa weet heel goed dat ze niks krijgt als ik niet heb geyest. Ze is wel een slimme tante.

Ik herken in Kiyasa ons Couscous, ook een arabiertje. Couscous had ook een hele trukendoos... Als die iets tegen haar zin moest doen, dan probeerde ze gewoon in je voeten te bijten

Marianne

Natuurlijk moet een paard het been accepteren. Het feit dat het paard er extreem moeite mee heeft, is echter wel een signaal. Want laten we wel wezen: rijden met de benen is nu niet de meest subtiele vorm van rijkunst. Een paard dat nijdig wordt op het been heeft daar een reden voor, die niet altijd in de sfeer van "geen zin" hoeft te liggen.
Ik heb hier zo'n paard met een zeer kort lontje, die woedend wordt op mijn porrende benen en ooit stakend in mijn schoenen begon te bijten. Ik kan dan wel vinden dat hij dat been toch moet accepteren, maar bereik ik daar die verheven status van versmolten eenheid mee?
Nee.
Hij zal zijn redenen voor de afkeer hebben, hoe onnavolgbaar ook, dus moet ik de reden weghalen en slimmer zijn. De oplossing zit bijvoorbeeld in het rijden op gewicht- en zithulpen (billenknijpen), dat komt veel minder hard binnen, is logischer voor menig paard, zeker zo'n sensibel typje, er hoeft niks gedesensibiliseerd te worden, paard is veel happier met geen gepor aan zijn buik, ruiter is happy omdat hij haast onzichtbaar kan rijden. En het is nog esthetisch verantwoorder ook.

Anja Seijn schreef op maandag 22 februari 2010, 17:38:


Ik zie het helemaal voor me! Bij Kiyasa geld als je haar rijd dat als ik opstap ik gelijk een kant moet opsturen want als ik vanaf de eerste seconde niet haar stuur stuurt ze mij.
Ik rij ook veel figuren enz. maar wat ik ook doe is balkjes en stoelen in de bak en dan slalommen tussen de stoelen in stap en in draf en balkjes draven en ertussen door rijden. stoppen achteruit terug enz. Dan houd ze haar aandacht erbij. Als haar aandacht weg is als ik op de balkjes afrij struikelt ze erover, zo van waar komen die balkjes ineens vandaan? Dan roep ik yaas opletten!
Dus ja ik herken het heel goed! Jammer dat ze niet in haar eentje naar buiten wil want dat vind ze het leukste.

Anja Seijn schreef op maandag 22 februari 2010, 17:38:

"alsjemenou ...

Anita Cats schreef op maandag 22 februari 2010, 17:49:


Waarom ik met barebackpad reed is om te controleren of Kiyasa ook zonder zadel dit gedrag vertoonde of dat ze zonder zadel het ineens verdwenen zou zijn. Als ze met barebackpad dit niet zou doen zou ze dus last van het zadel hebben.

Ik ben ook aan het oefenen met de druk van mijn been tegen haar buik. Vandaag had ik les en de instructrice liet voelen dat als ik aan het proberen was mijn benen van haar buik
te houden ik juist meer ging wiebelen. We hebben nog in stilstand geoefend met rustig mijn been gewoon losjes tegen haar buik te laten rusten en dat ging prima.

Ja ik zat er redelijk vrijblijvend en ook aarzelend op omdat ik nog een beetje bang was of alles wel goed zou gaan. Ik dacht dat het een blooperfilmpje zou worden. en liet mee meer meehobbelen dan ik normaal doe.


Plezier heb ik zeker! kijk maar hoe ik moet lachen als Kiyasa zo driftig met haar been schopt.

Marlies Sanders schreef op maandag 22 februari 2010, 20:27:


Echt waar, Marlies .. hij trok een kop, zou bijna gestruikeld zijn over zijn eigen pantoffels .. helemaal de kluts kwijt ... "Wat doet die muts nou op mijn rug? Gaat ze initiatief tonen? ... Mot niet gekker worden!"
Ik weet, ik weet ... ik projecteer dat natuurlijk allemaal zelf op mijn paard, maar echt ... ik had hem overdonderd en foetsie waren de "alles is eng"- en "pompiedompiedee ... ik ga NU naar links"-tactieken!

Coulash schreef op maandag 22 februari 2010, 14:15:


Kiyasa heeft veel humor als je dat zo kan noemen. Ze is in elk geval best slim en verzint heel vaak iets anders. Ik moet vaak om haar lachen en zij misschien wel meer om mij


Ik ben bang dat als ik dat ga vragen ze gaat vechten en je een soort spelletje van wie is de sterkste krijgt. Ze is een enorme volhouder. Ik negeer het voorlopig en vraag haar gewoon voorwaarts.

Karen Koomans schreef op maandag 22 februari 2010, 16:50:


Ja ik weet het nu ook zeker dat het mijn benen zijn. Ik zit de filmpjes helemaal uit te pluizen. Wel leerzaam om jezelf te zien. Vandaag heb ik les gehad en is er al aan gewerkt om mijn benen stiller te krijgen dus ik ga weer oefenen. Want juist als ik mijn benen van haar buik af probeer te houden ga ik wiebelen met mijn been.
(Kiyasa is ook geweldig en heel leuk, ik heb veel plezier met haar)

Kiyasa kent het woord drrrraf en weet heel goed wat dat betekent, maar als ik maar per ongelijk heel even met mijn been haar buik raak maakt ze weer een halve draai. Ze kan dan zo beledigd blijven staan dan zet ik tjoep, tjoep, tjoep en dan gaat ze alsnog.

Clickertraining is al bekend bij mij en Kiyasa en dat werkt heel goed!


Ik heb al een idee voor het volgende filmpje nu alleen nog de filmploeg regelen. Met dank aan mijn broer voor het filmen en het altijd helpen en mee lachen met Kiyasa.