Karen Koomans schreef op zaterdag 16 januari 2010, 22:44:
> Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:
>
>> om eerlijk te zijn: ik zou niet kunnen kiezen tussen honden en
> mens.
>
> grt,
> Karen
Als kind was ik helemaal gek van dieren. Helaas was mijn vader zwaar astmatisch en was dierenhouden praktisch onmogelijk. Op een gegeven moment kreeg ik van Sinterklaas een dwergkonijntje. Ik voelde me zo rijk. Dat Sinterklaas niet bestond, daar was ik altijd al van overtuigd, dat was gewoon een verklede meneer, maar op de een of andere manier bestond het paard van Sinterklaas voor mij wel
en die kreeg altijd een wortel in mijn rubber laars, want in mijn schoen paste geen grote wortel.
Mijn grote wens, een grote harige hond is nooit in vervulling gegaan. Ik heb een keer als kind een grote harige zwarte hond gevonden; hij was uit een auto gesmeten. Ik heb hem aan een oor gepakt en gevraagd met me mee te gaan. De hond was bijna net zo groot als ik, maar ging gewillig mee, er was een enorme klik, het was zo vanzelfsprekend. Mijn moeder kreeg bijna een hartstilstand toen ze hem zag. Na mijn vraag of ik hem mocht houden volgde bijna de tweede hartstilstand. Hij moest helaas naar het asiel, ik moest hem in de auto zetten omdat niemand bij hem in de buurt kon komen. Ik was wekenlang ontroostbaar en had toen maandenlang een ingebeelde hond.
Heel wat kinderen in mijn klas op de lagere school zaten op paardrijden. Maar dat zat er voor mij niet in, mijn ouders konden geen lessen betalen. Toen ik met een tekenwedstrijd 10 rijlessen won, was ik zo gelukkig, ik zweefde gewoon. Eindelijk mocht ik ook eens die prachtig mooie dieren aanraken, borstelen en er ook nog op rijden en niet alleen aan de kant staan smachten en slechts de paardegeur in het voorbijgaan opsnuiven.
De lessen waren een vreselijke teleurstelling: ik kreeg een zweep in handen gedrukt en moest ze slaan als ze niet luisterden. Deed ik het niet, dan deed de instructeur het voor me. De 10 lessen heb ik volgehouden, zonder te slaan, met heel veel tranen omdat het afzadelen en even borstelen zo belangrijk voor me was.
Toen jaren later een schoolvriendin een paard kreeg, ben ik weer een beetje met rijden begonnen. Toen zij stopte ging ik door. Ik was inmiddels kind aan huis bij een manege in de buurt en huurde steeds hetzelfde paard op de manege als mijn zakgeld het toeliet: Ivanka, een magere donkerbruine merrie met vieze stinkhoeven. Goed rijden kon ik niet, maar het paste gewoon. Ze is verkocht toen de manege failliet ging. Ik kon haar niet kopen. Verschrikkelijk. Ik hoop zo dat ze goed terecht gekomen is.
Toen kwamen jaren van studie. Pas toen ik een vaste baan had durfde ik de stap aan en kocht ik Indy.
Wat mij in paarden aantrekt is grenzenloze vertrouwen wat zo'n groot dier in je heeft, en wat zo vaak beschaamd wordt door diverse personen.
Samen op pad, samen vrij zijn.
Monique
Warboel
