Anja Seijn schreef op donderdag 13 augustus 2009, 13:57:


Leuk Anja, ze zien er goed uit! Wonderbaarlijk hoe snel ze zich herstellen, na alles wat ze hebben meegemaakt.

Els.

Helena Winter-Vermeer schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 0:15:


Hoi Helena,

Vorig jaar hebben wij Boully gekocht, een fjord van 20 jaar oud. Tot die tijd was hij regulier bekapt en hij had ook enige jaren rondom op ijzers gestaan.

Toen we hem kochten, zagen zijn hoeven er niet uit, enorm geflaird, vooral bij de hielen en de kwartieren en met veel brokken eruit. Toch was hij kort ervoor bekapt, dat werd ons verteld en konden we zien omdat op de buitenkant van zijn hoeven heel veel raspsporen stonden. Hij liep heel moeizaam over iedere harde ondergrond.

Wij hebben hem van toen af natuurlijk bekapt, hoefwand overal gelijk met de zool en kwartierboogjes. Waar brokkels en scheuren zaten, raspte ik zoveel weg dat de druk van de wand af was. In het begin liep hij nog wel gevoelig over steentjes, vermoedelijk omdat ook de zool dunner was gemaakt door zijn vorige hoefsmid.

We zijn nu een jaar verder en zijn hoeven zien er perfect uit. Hij heeft geen platvoeten meer, de flairs zijn verdwenen en sinds een tijdje hebben we ook geen last meer van brokkelen, omdat de hoefwand zich nu helemaal vernieuwd heeft, dat duurt immers ongeveer een jaar.
Hij heeft geen moeite meer met lopen op harde ondergronden, alleen heel scherpe stenen is hij nog wel gevoelig op.

Boully loopt dag en nacht buiten en we zitten hier op kleigrond, dus behoorlijk nat als het geregend heeft. Waar hij vandaan kwam was meer zandgrond, daar was het veel droger. Paarden die op stal staan, staan veel meer in de mest en de urine en als iets de hoef aan tast is het dat wel.

Els.

Tjonge, wat een onderwerp al niet op kan roepen!

Zal ook nog een duit in het zakje doen.
Volgens mij begon dit alles met een paard van 4, dat al twee jaar op ijzers stond en dat nu problemen kreeg. IJzers waren een absolute must, omdat anders geen sliding stops konden worden gemaakt.

Als ik zoiets lees, heb ik al geen zin meer te reageren. Paard is 4, zou je misschien net kunnen beginnen inrijden. Twee jaar ijzers vertelt al genoeg, volgens mij.

En dan heel simpel het ijzerverhaal.
Paardnatuurlijk gezien gebruik je een paard voor wat het aan kan zonder allerlei troep aan of op hem. Is volgens mij niet zo moeilijk te begrijpen.

Heb je ijzers of een bit nodig voor dressuur, slidings, lange afstand rijden of wat dan ook dan heb je niet het beste voor met je paard, maar doe je het uit eigen gewin. Dat paard vraagt er echt niet om, dat loopt net zo lief lekker in de wei.

Els.

Peter Donck schreef op dinsdag 1 september 2009, 9:37:


Sluit me helemaal bij het advies van Peter aan.
Wij hebben niet genoeg ruimte op onze hooizolder en laten een deel van het hooi op een kar staan. De kar is voorzien van een bodem van betongaas, dat werkt ook prima. Bovenop het hooi zetten we ook nog een paar pallets schuin tegen elkaar, zodat een soort puntdak ontstaat.

Els.

Huertecilla schreef op dinsdag 1 september 2009, 19:09:


Hebben wij toch geen last van hoor, mits goed afgedekt. Hooi blijft de hele winter prima in orde. We zijn meestal januari/februari aan de tweede portie toe en tot die tijd staat de tweede snee dus gewoon op een kar op het land. Dan is de hooizolder leeg, is de eerste snee op, en kan de tweede daarop voor het gebruik.

Els.

antares schreef op donderdag 3 september 2009, 13:11:


Ah, goede vraag...
Eerstens omdat het het oudste is. Dat hooi is van begin juni het andere hooi van begin augustus. Het laatste is dus nog geen 6 weken oud en dat is de termijn die wij altijd vast houden voor het voldoende laten uitwerken van het hooi. (En we zijn dus nu aan het hooi van dit jaar begonnen)
Tweede, de hooizolder is vlak bij de stal en de plaats waar we voeren. De wagen met hooi staat op het land, dus dat is veel meer gesjouw.

Denk dat dat het wel zo'n beetje is, denk daar eigenlijk nooit zo over na

Groetjes, Els.

Voor mijn studie ben ik het e.e.a. aan het lezen over paradigma's in de medische wereld.

Een paradigma is een theorie die als waar wordt erkend en die ook als zodanig wordt onderwezen.
Soms past nieuwe wetenschappelijke kennis niet meer in zo'n paradigma. Eerst wordt geprobeerd daar aanpassingen voor te maken, maar lukt dat niet meer, ontstaat een nieuw paradigma.

Een paradigma in de paardenwereld is dat een paard niet zonder ijzers en een goede hoefsmid kan. Dat hoefstanden moeten worden aangepast om het paard goed te laten lopen, etc. Dit wordt ook zo onderwezen en doorverteld.

Nu is er een nieuw paradigma in de maak dat een paard wel degelijk zonder ijzers kan en dat je de hoeven op een heel natuurlijke manier zelf kunt onderhouden.
Dit heet een paradigma-verschuiving.

Gisteren heb ik het één en ander over paradigma's opgezocht en dit vond ik een heel treffende zinsnede:

"Tijdens een paradigma-verschuiving of wetenschappelijke revolutie is er geen redelijke discussie tussen de aanhangers van het oude en nieuwe paradigma mogelijk.¨

Doe ermee wat je wilt

Els.

Christel Provaas schreef op zondag 6 september 2009, 21:57:


En hij is kortgeleden hier geweest voor de jaarlijkse controle.
Fijne man! Willem was niet zo van de medewerkzame, wilde zijn tanden niet van elkaar doen, maar met wat geduld en gekriebel aan zijn gehemelte lukte het toch.
Hans Ruigrok vond de gebitten van beide paarden prima in orde. Voor Willem hoef ik hem de eerste twee/drie jaar zeker niet te laten komen, Boully moet ik, gezien zijn leeftijd en daardoor wat versleten kiezen, goed in de gaten houden.

Els.

KB schreef op dinsdag 8 september 2009, 14:20:


Hallo KB,

Ik weet niet of je de info die op "Hoefnatuurlijk" over hoefbevangenheid staat al hebt gelezen, maar daar worden veel van je vragen al in beantwoord.

http://www.hoefnatuurlijk.nl/problemen/index.htm

Ik weet niet of deze link werkt, maar anders ga je naar hoefproblemen en klikt op het kopje hoefbevangenheid.

Groetjes en succes met je paard! Je lijkt me op de goede weg.

Els.

Piet schreef op zaterdag 12 september 2009, 22:01:


Tja...

Op dit moment heb ik Willem ook op alleen hooi staan i.v.m. overgevoeligheid voor het gras. (Dat probleem had hij van het voorjaar ook)
Paar weken terug had hij wat langer op de "zomerwei" gestaan en volgende ochtend liep hij moeilijker over het beton. De tijden op het gras dus teruggeschroefd en het ging weer "goed".
Week of twee daarna begon hij erg schrikkerig te worden en liet zich niet meer door John pakken. Er was niets vreemds gebeurd, dus oorzaak onbekend. In de witte lijn linksvoor zat een roze vlek, dus ik had het goed gezien dat hij niet lekker liep een tijdje ervoor.
Twee weken terug zijn we de paarden op het "winterland" gaan zetten. 2 x daags een uur en één x hooi. Het gras op het winterland is langer en leek me dus beter voor Willem. Na één dag liep hij met vooruit "stekende" benen over het beton en het allerliefst eromheen.
Meteen op hooi gezet en na een dag ging het al weer beter.
Willem is zeer zeker veel te dik, hoewel hij deze zomer door een strikt voerbeleid wat is afgevallen. Hij heeft verder geen tekenen van insulineresistentie als een verdikte manenkam of vetophopingen.

Ik vraag me wel eens af of de gevoeligheid in voor en najaar hormoon-gerelateerd is. Tenslotte is het de start en het einde van het "dekseizoen".
Waar ik inmiddels wel achter ben is dat stress leidt tot een verhoogde suikerspiegel in het bloed. Dat zou m.i. wel eens de reden kunnen zijn dat paarden door stress bevangen kunnen raken, maar hoe dat nou precies zit ben ik nog niet uit.

Bij Willem zie je wel dat de tijden dat hij slecht handelbaar is samenvallen met de periode van verhoogde gevoeligheid voor hoefbevangenheid. Maar of het één veroorzaakt wordt door het ander, zou ik niet kunnen zeggen.

Zijn hoeven zien er (nog) goed uit. De witte lijn is misschien ietsje verbreed, maar dat zijn geen millimeters.

Het blijft een puzzel.

Els.

(Overigens; veel ontstekingremmers en ook cortisonen verhogen de bloedsuikerspiegel, lijkt me dus dat je daar zeer spaarzaam mee moet zijn bij paarden die door insulineresistentie bevangen zijn.)

joop schreef op zondag 13 september 2009, 18:28:


Ja, dat insulineresistentie de meest voorkomende oorzaak is, geloof ik wel. Maar waar wordt de ir door veroorzaakt?
Magnesiumtekort kan er één zijn.
Maar ik heb hier een verhaal liggen waarin wordt uitgelegd hoe bij de mens door langdurige stress en een daardoor ontstaan te hoog cortisonen-gehalte óók ir kan ontstaan. Cortisonen verhogen de bloedsuikerspiegel en onderdrukken de werking van insuline.

Ik kan me zo voorstellen dat sommige paarden, vaak ongemerkt, aan heel veel stress bloot staan. Bijv. als ze alleen staan of als ze opgesloten worden. Maar ook als ze, zonder dat ze dat zelf eigenlijk aankunnen, als leider van de kudde worden gebombardeerd bij gebrek aan beter.
En dan natuurlijk door teveel moeten presteren onder druk, etc.

Het is maar een idee, hoor, maar ik ben hier al heel veel over aan het nadenken geweest.

Els.

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 11:17:



Nee, ik zal ook niet beweren dat die groene wei gezond is. Maar het is wat jij je dus ook af vraagt, waarom het ene paard wel en het andere niet.

Ik neem aan dat de stofwisseling per paard en zeker per ras verschilt. Het is net als bij mensen, de één kan alles eten en heeft nergens last van, de ander wordt van hetzelfde dieet ziek en/of dik en gedijd beter op een dieet van meer vetten en minder koolhydraten (Atkins alike, bijv.)
Je zult dus moeten zoeken naar een dieet wat bij dat respectievelijke paard past. Dat kan heel lastig zijn, weet ik inmiddels uit ervaring. Ik heb gezellig twee fjorden en de één moet zoveel mogelijk op het gras om enigszins op gewicht te blijven en de ander kan er helemaal niet op.

Cortisol heeft ook invloed op de spijsvertering. Het verhoogd namelijk het hongergevoel, waardoor er meer wordt gegeten en het individu dikker wordt. Ze noemen het bij mensen de buffalo hump. Vet op de schouders en het lichaam, arm bespierde en dunne(re) armen en benen. Cortisol zorgt namelijk ook voor spierafbraak.
Het hele verhaal heeft van alles te maken met Cushings en daarop lijkende aandoeningen. (Het lukt me helaas niet om er een link van te maken. Titel is: Cortisol; voedselopname en pathologie, schrijvers Annemieke Boeve en Lucia de Haan)

Wat ik ook nog ergens heb opgedoken, maar daar ben ik de link van kwijt, is dat Cortisol van invloed is op de oestrogeen spiegel. En daar lijkt voor mij dan weer een verband met het wisselen van seizoenen. Ik kan me voorstellen dat de hormoonspiegel van een paard er 's winters anders uit ziet dan in de zomer i.v.m. het voortplantings-seizoen. Daarom zou het best wel eens kunnen dat de paarden juist in de herfst en het voorjaar, als de hormonen wisselen en opspelen, extra gevoelig zijn voor bevangenheid.
En dan kan je er ook nog aan vastknopen dat daardoor juist wellicht de sober rassen meer gevoelig zijn. Dat zijn immers de paarden uit de koudere/schralere gebieden en zij zijn er helemaal bij gebaat 's winters geen energie te steken in voortplanten, terwijl dat bij andere rassen minder problematisch zal zijn.

Het zit allemaal in mijn koppie, hé, is niet bewezen of zo. Maar het houd me wel bezig.

Els.